Aston Martin Lagonda: Γενναίος παλιός κόσμος

Όταν η Lagonda παρουσιάστηκε στο Earls Court Motor Show του 1976 άλλαξε τα πάντα. Γιατί σίγουρα άλλαξε τον τρόπο που μέχρι τότε «βλέπαμε» τα αυτοκίνητα. Η Lagonda ήταν έξω και πέρα από αυτό τον κόσμο. Ήταν μια απόλυτα επαναστατική σχεδίαση από μια εταιρεία αφόρητα συντηρητική και αυτό από μόνο του, ήταν μια κίνηση που κανείς δεν φαντάζονταν και δεν περίμενε!

 

Σώθηκε

Η πρακτική του «σοκ και δέους» πάντως δούλεψε μια χαρά εκείνες τις ημέρες, καθώς η Aston Martin βρισκόταν σε βαθιά κρίση και μόλις τη προηγούμενη χρονιά (το 1975) είχε σωθεί την τελευταία στιγμή από τη χρεωκοπία, από μια νέα επενδυτική ομάδα που της είχε κάνει ενέσεις… στερλινών, αλλάζοντας ελαφρά την ονομασία σε Aston Martin Lagonda. Το αυτοκίνητο που τελικά παρουσιάστηκε με αυτό το όνομα αγαπήθηκε όπως κανένα άλλο, ειδικά από όσους φορούσαν κελεμπίες και είχαν πετρελαιοπηγές στο όνομά τους. Όμως το αυτοκίνητο που ήταν φορτωμένο με ηλεκτρονικά… εποχής ποτέ δεν δούλεψε χωρίς προβλήματα, πολύ σύντομα μισήθηκε και ξεχάστηκε παίρνοντας μια θέση ανάμεσα στις… αποτυχίες! Η Lagonda μπορεί να έσωσε την Aston Martin από τη χρεωκοπία και να της έδωσε τη θέση της τολμηρής εταιρείας που παίρνει ρίσκα, όμως δεν βοήθησε την εικόνα της!

 

Ρεκόρ

Ο William Town ήταν ο επικεφαλής της σχεδιαστικής ομάδας στην Aston Martin και θα πρέπει να ήπιε πολλούς καφέδες (ή μπύρες) μέχρι να πείσει το διοικητικό συμβούλιο ότι η Aston Martin εκείνες τις ημέρες χρειάζονταν ένα «break through» που θα τραβούσε όλα τα βλέμματα πάνω της.

Ήταν τελικά μια όμορφη σχεδίαση; Κάθε άλλο, το αυτοκίνητο ήταν και είναι ακόμα και σήμερα, από όποια γωνία και αν το δει κανείς, άσχημο! Όμως ήταν δραματικό και ακόμα και σήμερα είναι. Είχε πετύχει τον σκοπό του. Είχε τραβήξει όλα τα βλέμματα πάνω του, κάτι που το καταφέρνει ακόμα και σήμερα!

Αντίθετα με την ιταλική σχολή των Giugiaro και Gandini ,που θα είχαν σχεδιάσει ένα αυτοκίνητο με «sexy proportions» και «rear end» αλά Charlize (στη Theron αναφερόμαστε), ο Towns αναζητούσε την «πρόστυχη πρόκληση» του αγοραίου έρωτα! Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ένα μεγάλο αυτοκίνητο με τετράγωνες λεπτές αιχμές και τεράστιες επιφάνειες μετάλλου. Και η σχεδίαση αυτή έγινε πραγματικότητα, όχι μόνο γιατί συνειδητά αναζητούσαν την πρόκληση στο Berkeley Square, αλλά και γιατί θα κατασκευάζονταν στο χέρι σε μικρούς αριθμούς. Τελικά κατασκευάστηκαν 645 αντίτυπα από το 1976 έως το 1987.

Αλλά εκτός από τη σχεδίασή στη Lagonda θα πρέπει να απονείμουμε, ακόμα ένα παράσημο, αυτό της ταχύτητας με την οποία έφτασε από το σχεδιαστήριο στη παραγωγή. Ήθελαν κάτι εντυπωσιακό και το ήθελαν… τώρα! Οι William Town και Mike Loasby (υπεύθυνος για τα μηχανικά μέρη) άρχισαν να δουλεύουν τον Φεβρουάριο του 1976 και μόλις δέκα μήνες μετά έγινε η παρουσίαση του αυτοκινήτου στον τύπο, στις 12 Οκτωβρίου!

 

Επιδόσεις

Το πλαίσιο δεν ήταν αρκετά στιβαρό και ένα νέο σχεδιάστηκε από τον Loasby για να φορέσει το γνωστό V8 της εταιρείας. Αλλά ακόμα και αυτό δεν ήταν εύκολο, γιατί πως θα χωρούσε ο μεγάλος αυτός κινητήρας σε ένα τόσο χαμηλό αυτοκίνητο; Τελικά σχεδιάστηκε νέο φίλτρο αέρος και νέο κάρτερ για τον κινητήρα που έχασε δύναμη, για να κερδίσει ροπή, ενώ το αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων το δανείστηκαν από τη Chrysler. Μάλιστα υπολόγιζαν ότι θα χρησιμοποιούσαν και χειροκίνητο κιβώτιο της ZF, αλλά ποτέ κανείς δεν παρήγγειλε ένα!

Ο εξολοκλήρου αλουμινένιος κινητήρας 5.340 κ.εκ. με τους διπλούς εκκεντροφόρους στη κάθε πλευρά του «V» τελικά απέδιδε 280 ίππους στις 5.000 rpm και οι αναρτήσεις αποτελούνταν από διπλά ψαλίδια εμπρός και άξονα τύπου de Dion πίσω πάνω σε αμορτισέρ που «γέμιζαν» ή «άδειαζαν» ώστε να κρατούν τη καρότσα παράλληλα με το έδαφος. Τέλος, τα 2.097 κιλά που ζύγιζε επιβράδυναν χάρη σε τέσσερα δισκόφρενα.

 

Προβλήματα

Πάντως αν και τεχνικά η Lagonda δεν ήταν πρωτοποριακή δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τις λύσεις που δόθηκαν εσωτερικά. Και αυτό γιατί προσπάθησαν να το εξοπλίσουν με ότι ηλεκτρονικό gadget υπήρχε διαθέσιμο εκείνες τις ημέρες. Οι χώροι ήταν αυτοί ενός πραγματικού τετραθέσιου, αν και τα πίσω τζάμια, λόγο της σχεδίασης δεν άνοιγαν και έτσι ο κλιματισμός ήταν απαραίτητος!

Ο πίνακας οργάνων ήταν τύπου «touch screen» (έστω και πρώιμου) που αναγνώριζε την ηλεκτρική αντίσταση των δακτύλων του χειριστή (!), γιατί το σχέδιο ήταν να μη υπάρχουν διακόπτες και όλα θα ελέγχονταν ηλεκτρονικά. Η σχεδίαση του όλου συστήματος έγινε από το Granfield Institute of Technology, το οποίο όμως δεν κατάφερε να το κάνει να λειτουργήσει και έτσι η εξέλιξή του ανατέθηκε στο Javelina Corporation of Texas. Τελικά, η εξέλιξη και μόνο των ηλεκτρονικών κόστισε τέσσερις φορές την όλη εξέλιξη του υπόλοιπου αυτοκινήτου! Αλλά επειδή ακόμα και έτσι τίποτα δεν λειτουργούσε, τελικά έγιναν κάποιοι… συμβιβασμοί με αποτέλεσμα να υπάρχουν 17 συμβατικοί διακόπτες στον πίνακα οργάνων και ακόμα 14 στη πόρτα! Όσο για τους ηλεκτρονικούς διακόπτες, ήταν τόσοι πολλοί που το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορούσε να τους κατανοήσει, να τους συνδυάσει και τελικά να τους λειτουργήσει! Μικρό το κακό πάντως, γιατί πρακτικά τίποτα δεν λειτούργησε και έτσι το αυτοκίνητο το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του θα το περνούσε ακίνητο!