MG EX234 prototype: Μόνο… αν

Μόνο… αν, αλήθεια πόσες φορές δεν έχετε διαβάσει αυτές τις δύο λέξεις, η ιστορία είναι γεμάτες από αυτές. Ποτέ δεν θα μάθουμε τι θα συνέβαινε πίσω από όλα αυτά τα «αν», αλλά όλοι θέλουμε να πιστεύουμε ότι κρύβεται ένα καλύτερος κόσμος! Θα μπορούσε!

 

Χωρίς οίκτο

Όταν τα MGB και Midget εμφανίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ήταν πραγματικά αξιαγάπητα οχήματα. Δεν υποκρίνονταν ότι ήταν σπορ οχήματα, αλλά ήταν τότε το αυτοκίνητο του «νέου ανθρώπου», του ανθρώπου που «άνοιγε την οροφή» και όχι μόνο στον αέρα. Όμως, όταν τελικά τα έφαγε η ναφθαλίνη το 1979 και 1980 αντίστοιχα, ήταν γερασμένα μέσα στη γενιά της ντίσκο που αναδύονταν.

Κανείς πια δεν τα καταλάβαινε, κανείς δεν ένοιωθε τον παραμικρό οίκτο για τον ξεπερασμένο σχεδιασμό τους. Το σίγουρο ήταν ότι τα αυτοκίνητα αυτά είχαν κρατηθεί στη ζωή περισσότερο από όσο έπρεπε. Έπρεπε να είχαν αντικατασταθεί στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν υπήρχαν χρήματα για αλλαγές και η βρετανική αυτοκινητοβιομηχανία παρέπαιε χρησιμοποιώντας ότι ξεπερασμένο έβρισκε στη ντουλάπα της. Μπορεί αυτό να ήταν αλήθεια, αλλά κανείς δεν έκανε τη παραμικρή προσπάθεια να τη σώσει γιατί σίγουρα δεν έλειπαν οι προτάσεις. 

Χαμένη ευκαιρία

Αυτή τη φορά η χαμένη ευκαιρία διαθέτει όνομα, EX234 και προφανώς το EX δεν ήταν τίποτα άλλο από τα αρχικά του Experimental, δηλαδή του «πειραματικού» με μόλις ένα και μοναδικό πρωτότυπο να κατασκευάζεται στα μέσα της δεκαετίας του ’60 για αξιολόγηση. Και μπορεί το πρωτότυπο αυτό να απέχει μόνο μερικά χρόνια από την παρουσίαση των MGB και Midget, αλλά σε ότι αφορά τη σχεδίαση απέχει αιώνες, γιατί όπως και να κάνουμε, όσο και αν προσποιούνταν ότι δεν τους ενδιέφερε οι σχεδιαστές στο Adingdon ήξεραν πολύ καλά ότι οι άκαμπτοι άξονες και τα ημιελλειπτικά φύλλα σούστας θα αναγράφονταν μόνο στα βιβλία της ιστορίας και δεν είχαν καμία θέση σε σπορ αυτοκίνητα.

Ας μην ξεχνάμε ότι το αρχικό σχέδιο του MGB περιλάμβανε πίσω ανάρτηση με κυλινδρικά ελατήρια (ΕΧ229 ΤΟ 1962), ενώ για το Midget υπήρχαν βλέψεις για υδροελαστική ανάρτηση (ΕΧ231 το 1963), αλλά και τα δύο αυτά project δεν προχώρησαν καθώς δόθηκε βάρος στον αντικαταστάτη του MGB. Έτσι ενώ αρχικά σκέπτονταν την αντικατάσταση του πίσω άκαμπτου άξονα με ανεξάρτητη ανάρτηση, τελικά αποφάσισαν να προχωρήσουν στην ολική επανασχεδίαση του αυτοκινήτου.

Πρώτα από όλα λοιπόν η σχεδίαση ανατέθηκε στον Pininfarina και το project EX234 άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Η συνολική επίβλεψη ανατέθηκε στον Syd Enever και η εξέλιξη άρχισε τον Φεβρουάριο του 1964 και αρχισχεδιαστής ήταν ο Roy Brocklehurst, ο οποίος σύντομα θα αντικαθιστούσε τον Enever. Στα σχεδιαστήρια κάθονταν οι Mike Holiday και Jim Simpson και οι οποίοι έβαλαν τις πινελιές για μια ολοκαίνουργια βάση πάνω στην οποία θα κούμπωναν μηχανικά μέρη από τα Midget, Gipsy και ADO16.

Το αυτοφερόμενο πλαίσιο, φορώντας τα μηχανικά μέρη, στάλθηκε στην Ιταλία για να ντυθεί ώστε να είναι σίγουροι ότι όλα ταιριάζουν και στο τέλος προστέθηκε κινητήρας από το BMC1800 και φρένα από τη Lockheed. Το αυτοκίνητο ήταν τελικά έτοιμο για την οδική αξιολόγηση. Όμως μετά από μερικούς γύρους στη πίστα δοκιμών της MIRA το αυτοκίνητο ξεχάστηκε. Γιατί; Γιατί τα MGB και Midget εκείνες τις ημέρες πουλούσαν τρελά και κανείς δεν μπόρεσε να πείσει το διοικητικό συμβούλιο να ξοδέψουν χρήματα για ένα νέο αυτοκίνητο, ειδικά όταν τα οικονομικά την BMC δεν ήταν και τόσο ανθηρά. Όμως όλοι ήξεραν η «μη εξέλιξη» νέων προϊόντων οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην ολική καταστροφή. Μόνο που κανένας εκείνες τις ημέρες δεν ήθελε να πάρει το ρίσκο. Κρίμα γιατί το αυτοκίνητο είχε δυνατότητες!