AMC AMX/3: Υψηλών στόχων

Στην Έκθεση της Γενεύης το 1963 παρουσιάστηκε η ATS 2500GT, που ήταν και το πρώτο πραγματικό supercar - πριν ακόμα εφευρεθεί ο όρος - με τον κινητήρα στο κέντρο! Ναι, ναι πριν ακόμα και από την παρουσίαση της Lamborghini Miura (έκανε την εμφάνισή της το 1965) που σήμερα φέρει τον τίτλο του πρώτου supercar, γιατί απλά έφτασε σε μαζική παραγωγή και δεν έμεινε ένα ακόμα πρωτότυπο.

Αντίθετα ο όρος supercar υπήρχε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ακόμα όμως ως μια περιγραφή των muscle cars. Νονός τού όρου το περιοδικό Life Car από τον Μάιο του 1965. Βέβαια κατά καιρούς υπήρξαν και στις Η.Π.Α. πρωτότυπα με κινητήρα στο κέντρο, όπως η πρώτη Mustang και το Monza GT, αλλά που όμως ποτέ δεν ξεπέρασαν ποτέ αυτό το στάδιο.

Όμως ενώ οι GM, Ford και Chrysler έπαιζαν το παιχνίδι των επιδόσεων η American Motors Corporation (AMC) η οποία είχε δημιουργηθεί τη 1η Μαΐου του 1954 μετά την ένωση των Nash και Hudson. Χωρίς μάλιστα τα χρήματα των «τριών μεγάλων» για χρόνια είχε περιοριστεί απλά το ρόλο του κατασκευαστή αξιόπιστων αυτοκίνητα. Σίγουρα όμως χρειάζονταν κάτι παραπάνω. Μονόδρομος λοιπόν η παρουσίαση ενός supercar και έτσι το 1968 η AMC μπήκε στο παιχνίδι με το AMX με τη δύναμη των 315 ίππων να προέρχεται από V8 κινητήρα.

Βήμα πριν

Η πολύ μικρή σχεδιαστική ομάδα της AMC που αριθμούσε μόλις 50 άτομα κατάφερε να σχεδιάσει ένα φτηνό, αλλά ενδιαφέρον σχεδιαστικά πρωτότυπο, το οποίο έκανε την εμφάνισή του το 1969 στο Chicago Auto Show ως AMX/2. Όμως ακόμα και πριν από την παρουσίαση του ΑΜΧ/2, η AMC είχε προχωρήσει στη σχεδίαση του AMX/3 και είχε έρθει σε επαφή με τον Giorgetto Giugiaro ένα χρόνο πριν, ο οποίος είχε μόλις αποχωρήσει από την Carrozzeria Ghia και έστηνε την ItalDesign με τα πρώτα σχέδια να φτάνουν στις Η.Π.Α. τον Νοέμβριο του 1968.

Μετά λοιπόν τη σχεδίαση και σε δεύτερη φάση απαίτησαν ένα μηχανικό guru για τη σχεδίαση των μηχανικών μερών και τον βρήκαν στο πρόσωπο του Giotto Bizzarrini, ο οποίος είχε αρχίσει τη καριέρα του 15 χρόνια πριν στην Alfa Romeo, ενώ το 1957 μετακόμισε στη Ferrari όπου σχεδίασε τις 250GT SWB, 250 Testa Rossa και 250 GTO! Το 1961 απολύεται από τη Ferrari μετά από μια εσωτερική επανάσταση που ονομάστηκε «The Palace Revolt» με τον Ferrari να απολύει σχεδόν ολόκληρο το προσωπικό. Έτσι ο Bizzarrini βρέθηκε στο δρόμο, αλλά όχι για πολύ, η ATS τον προσέλαβε αμέσως για να εξελίξει τα νέα της GT, για να καταλήξει στην αγκαλιά του Ferruccio Lamborghini για τον οποίο σχεδίασε τους νέους V12 κινητήρες που ήθελε απεγνωσμένα για να χτυπηθεί με τον Enzo. Στη συνέχεια προχώρησε στη δημιουργία της δικής του εταιρείας με το όνομά του, σχεδιάζοντας αυτοκίνητα όπως τα P538 και το εκκεντρικό Manta με τρείς θέσεις εμπρός, δια χειρός ItalDesign, που παρουσιάστηκε στην έκθεση του Τορίνο το 1968. Δυστυχώς τα οικονομικά στοιχεία δεν ήταν αυτά που έπρεπε και η Bizzarrini διαλύθηκε. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ήρθε το συμβόλαιο της AMC για τη σχεδίαση πλαισίου και αναρτήσεων.

Βήμα μετά

Ο κινητήρας δεν θα μπορούσε να ήταν οτιδήποτε άλλο από ένα V8 με 325 ίππους στις 5.100 rpm και με 6.383 κ.εκ., αλλά το πλαίσιο ήταν ημιαυτοφερόμενο, με κεντρικό πλαίσιο (το βάρος του δεν ξεπερνούσε τα 1.400 κιλά) πάνω στο οποίο «κρέμονταν» υπερκατασκευές εμπρός και πίσω για τη στήριξη των μηχανικών μερών με τις αναρτήσεις να αποτελούνται από διπλά ψαλίδια σε όλους τους τροχούς. Ο κινητήρας που ζούσε στο κέντρο, κατά τον διαμήκη άξονα, μετέφερε τη κίνηση στους πίσω τροχούς μέσα από ένα κιβώτιο της ZF και το τελικό πρωτότυπο μεταφέρθηκε στα κεντρικά της BMW για αξιολόγηση. BMW, γιατί BMW; Μα γιατί υπήρχε συμφωνία για τη κατασκευή του αυτοκινήτου στη Γερμανία και μάλιστα είχε υπογραφεί συμφωνία 1.500.000 μάρκων. Το AMX/3 μετά τα «χάδια» των Γερμανών απέκτησε μεγαλύτερα φρένα, νέες αντιστρεπτικές και μαζί ενισχυμένο συμπλέκτη. Έτοιμο πλέον επέστρεψε στην Ιταλία και φωτογραφήθηκε εμπρός από το Colosseum στη Ρώμη, όπου και παρουσιάστηκε στον τύπο. Μάλιστα η AMC ήταν τόσο ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα που «πέταξε» το αυτοκίνητο στις Η.Π.Α. μαζί με τον Bizzarrini στο Detroit για να οδηγήσει το AMX/3 στο Michigan Speedway για την επίσημη παρουσίασή στην αγορά της Βορείου Αμερικής.

Η παραγωγή είχε σχεδιαστεί για μια πρώτη… παρτίδα 24 αυτοκινήτων με την παραγωγή να περιορίζεται σε δύο κομμάτια τον μήνα και τη τιμή του να μην ξεπερνά τα 10.000 δολάρια, η οποία όπως αποδείχτηκε ήταν εκτός πραγματικότητας.

Βήμα στο πουθενά

Και τότε ήρθε η καταστροφή. Η αμερικάνικη νομοθεσία επέβαλε τους προφυλακτήρες των «πέντε μιλίων», κάτι που έκανε αναγκαία την επανασχεδίαση όλου του αυτοκινήτου. Δεν υπήρχαν χρήματα για τέτοιες πολυτέλειες και η AMC ακύρωσε το όλο project με την παραγωγή να βρίσκεται στο τέταρτο μόλις αυτοκίνητο! Θα μπορούσε να ήταν το πρώτο αμερικάνικο supercar!