Porsche 1970-1980: Ανοίγοντας νέους ορίζοντες

Εάν παρακολουθήσει κανείς την πορεία της Porsche από την ημέρα που δημιουργήθηκε, θα παρατηρήσει πως ανά λίγα έτη καταφέρνει με έναν καινούργιο τρόπο να γράψει το όνομα της με χρυσά γράμματα στις σελίδες της ιστορίας της αυτοκίνησης. Το κεφάλαιο με την τρίτη δεκαετία της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας φρόντισε να δείξει από νωρίς πως η μοναδική πορεία που μπορεί να ακολουθήσει είναι… ανοδική. Από επιτυχίες στις πίστες, έως σε ιστορικά λανσαρίσματα μοντέλων που έχτισαν το δικό τους θρύλο και έμελλε να γίνουν μέρος της ταυτότητας της Porsche, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Το μόνο που χρειάζεται για να δώσει κάποιος εικόνα στις παραπάνω λέξεις είναι μερικοί κωδικοί όπως 917, 924 ή 911 Turbo.

Η πρώτη νίκη στο Le Mans

Η Porsche έχασε τον πιο συναρπαστικό αγώνα όλων των εποχών Le Mans του 1969. Μετά από αρκετές αλλαγές στην πρωτοπορία, ο Hans Herrmann με την Porsche 908 έχασε από τον Jackie Ickx με το Ford GT40 για λίγο περισσότερο από ένα δευτερόλεπτο. Οι νέες Porsche 917 που ακολούθησαν αποτέλεσαν τα πλέον προηγμένα αυτοκίνητα στην πίστα, αλλά όχι ακόμα αρκετά σταθερά. Αν και μπορούσαν να αναπτύξουν ένα μεγάλο προβάδισμα, στο τέλος εγκατέλειπαν. Ωστόσο, το συγκεκριμένο αγωνιστικό έδωσε στην Porsche τη δυνατότητα να μάχεται για την πρωτοπορία από την πρώτη φορά που ο διάσημος κατασκευαστής πρωτοεμφανίστηκε στη σχάρα εκκίνησης το 1951.

Μέχρι τον αγώνα του 1970, οι 917 είχαν γίνει πιο αξιόπιστες και ικανές να σημειώσουν τελική ταχύτητα της τάξεως των 380 km/h. Για ολόκληρο τον αγώνα μία 917 βρισκόταν στην κορυφή της κατάταξης. Ο κύριος ανταγωνιστής από την Ιταλία ήταν ελάχιστα πιο αργός, αλλά οι Ferrari 512 S δεν ήταν τόσο τυχερές. Πριν ολοκληρωθεί το πρώτο μισό του αγώνα, τα περισσότερα αγωνιστικά με το prancing horse στο καπό είχαν εγκαταλείψει, κυρίως λόγω συγκρούσεων. Οι εργοστασιακές ομάδες Matra-Simca και Alfa Romeo δεν κατάφεραν ποτέ να κοντράρουν τις Porsche σε αυτόν τον αγώνα.

Ο Jo Siffert, ο οποίος οδηγούσε μια Gulf Porsche 917 για την ομάδα του John Wyer, είχε ξεκάθαρο προβάδισμα όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει λόγω μηχανικής βλάβης τη δέκατη ώρα. Σε αυτό το σημείο, ο Hans Herrmann και ο Richard Attwood πέρασαν μπροστά με άλλη μια 917, και συγκεκριμένα της Porsche Salzburg. Δεν είναι τυχαίο, ότι πολλοί μηχανικοί από το Zuffenhausen ήταν πίσω από αυτή την ομάδα. Ειναι αξιοσημείωτο, πως στις δοκιμές το γερμανο-βρετανικό δίδυμο δεν είχε ξεπεράσει τη 16η θέση και τελικά την ημέρα που τα πάντα κρίνονταν κατάφερε να πάρει τη νίκη!

Για τον Hans Herrmann, αυτός ο αγώνας σήμανε το τέλος μιας μακράς αγωνιστικής καριέρας. Πριν φύγει από το Sindelfingen-Maichingen για το Le Mans, υποσχέθηκε στη γυναίκα του: «Θα σταματήσω αν κερδίσω.» Ήταν πιστός στον λόγο του. Οι Hans Herrmann και Richard Attwood πανηγύρισαν την πρώτη νίκη για την Porsche στην γενική κατάταξη, ενώ οι άλλες 18 που ακολούθησαν μέχρι το 2017 την έχρισαν ως την πιο επιτυχημένη μάρκα στο Le Mans.

Η «μεγάλη μετακόμιση» στο Weissach

Το 1969 ξεκίνησε η κατασκευή του νέου Κέντρου Ανάπτυξης στο Weissach. Την 1η Οκτωβρίου 1971, το τμήμα ανάπτυξης της Porsche, συμπεριλαμβανομένου του τμήματος μηχανοκίνητου αθλητισμού της εταιρείας, μετακόμισε στο Weissach. Κάπως έτσι τέθηκε επίσημα σε λειτουργία το Κέντρο Ανάπτυξης Porsche Weissach με συνολικά 500 υπαλλήλους, ενώ το τμήμα Porsche Style ακολούθησε το 1972. Μέχρι το 1974, ένα κτίριο που παραμένει εμβληματικό μέχρι και σήμερα, χτίστηκε σε σχήμα εξαγώνου με σκοπό τη δημιουργία των ιδανικών συνθηκών εργασίας και ευκαιριών για συνεργασία.

Η γέννηση των «ειδικών» 911

Η δεκαετία των 70’s ίσως να είναι και η σημαντικότερη για τις ειδικές εκδόσεις της διάσημης πλέον 911. Αυτό γιατί μέσα σε μόλις 3 χρόνια είχαμε το λανσάρισμα κωδικών που αργότερα θα γινόντουσαν συνώνυμες με το συγκεκριμένο μοντέλο. Το 1972 έγινε το πρώτο... «χτύπημα» με την παρουσίαση της μεθυστικής  Porsche 911 Carrera RS 2.7.  Το εκρηκτικό γερμανικό μοντέλο  εξελίχθηκε ως homologation special, και παράχθηκε σε περιορισμένο αριθμό για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις της Ομοσπονδίας που επέβαλαν την δημιουργία εκδόσεων δρόμου για την έκδοση του απαραίτητου δελτίου αναγνώρισης που απαιτείται για τη συμμετοχή στους αγώνες. Αρχικά, η Porsche σκόπευε να κατασκευάσει μόλις 500 μονάδες προκειμένου να εγκρίνει την 911 Carrera RS 2.7 για την κατηγορία Group 4 Special GT. Όμως, η ζήτηση του κοινού ήταν τόσο μεγάλη που ο τελικός αριθμός παραγωγής κατέληξε να είναι παραπάνω από τριπλάσιος, φτάνοντας εν τέλει τα 1.525 κομμάτια.

Με βάρος που δεν ξεπερνούσε τα 960 kg και ισχύ που άγγιζε τους 210 ίππους, η Carrera RS 2.7 μπορούσε να επιταχύνει έως τα πρώτα 100 km/h από στάση σε μόλις 5,8 sec, ενώ η τελική της ταχύτητα άγγιζε τα 245 km/h. Στη συνέχεια, το ίδιο μοντέλο αποτέλεσε έμπνευση για την δημιουργία του GT division, του τμήματος στο οποίο οφείλονται οι κορυφαίες Porsche επιδόσεων των τελευταίων δεκαετιών.

Δύο χρόνια αργότερα, το 1974 ακολούθησε η γέννηση ενός ακόμη θρύλου, της 911 Turbo. Το πανίσχυρο γερμανικό μοντέλο είδε για πρώτη φορά τα φώτα της δημοσιότητας στην Έκθεση Αυτοκινήτου του Παρισιού και αμέσως χαρακτηρίστηκε ανεπανάληπτη. Σχεδιαστικά, το αυτοκίνητο - που στις τάξεις της Porsche αναφέρεται ως 930 - είναι άμεσα αναγνωρίσιμο από το φαρδύτερο αμάξωμα, τα μεγαλύτερα σε διάσταση ελαστικά και το διαφοροποιημένο αεροδυναμικό πακέτο. Η 911 Turbo των 260 ίππων και τελικής ταχύτητας 250 km/h ήταν διαθέσιμη από την άνοιξη του 1975 και θεωρούνταν εκείνη την εποχή το ταχύτερο αυτοκίνητο μαζικής παραγωγής. Αργότερα, το 1977 ακολούθησε η 911 Turbo 3.3 η οποία έσπασε το φράγμα των 300 ίππων.

Το προσιτό εισαγωγικό μοντέλο

Μπορεί η Porsche να γνώριζε πολύ καλά τη συνταγή για την κατασκευή ειδικών αυτοκινήτων επιδόσεων που θα συγκινήσουν τον οδηγό, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως γύρισε την πλάτη στο κοινό που επιθυμούσε ένα πιο προσιτό μοντέλο. Αυτή η λογική κρύβεται πίσω από τη σχεδίαση και κατασκευή της 924, η οποία αρχικά είχε εξελιχθεί από την Porsche για λογαριασμό της Volkswagen ως διάδοχος της 914. Η Porsche όμως ακολούθησε μια εντελώς νέα κατεύθυνση όταν σχεδίαζε την 924 για λογαριασμό της. 

Για πρώτη φορά, χρησιμοποιήθηκε ένας υγρόψυκτος εν σειρά κινητήρας που τοποθετήθηκε στο εμπρός μέρος του αυτοκινήτου. Το μοτέρ απόδοσης 125 ίππων ήταν δανεισμένο από το Audi 100 και αναβαθμίστηκε από την Porsche. Ο κινητήρας ήταν τοποθετημένος μπροστά, αλλά η ισχύς του περνούσε στο δρόμο από τους πίσω τροχούς. Αξιοσημείωτο είναι πως το συγκεκριμένο μοντέλο ήταν το πρώτο της Porsche που μπορούσε να συνδυαστεί και με αυτόματο κιβώτιο. Αργότερα, στην 924 S χρησιμοποιήθηκε ένα μοτέρ 2,5 λίτρων κατασκευασμένο in-house, το οποίο στην κορυφαία του μορφή έφτασε τους 160 ίππους.

Η δεκαετία του ’70 έκλεισε πολύ δυναμικά για την Porsche, έχοντας βάλει τις βάσεις για ένα λαμπρό μέλλον, αλλά και για μία σειρά από τεχνολογικές καινοτομίες που έρχονταν στα αγωνιστικά, αλλά και στα αυτοκίνητα δρόμου.