Dymaxion: Παράλληλος κόσμος

Θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε, αλλά αυτό κάθε άλλο παρά θα μας βοηθούσε να το κατανοήσουμε και να το αξιολογήσουμε! Και αυτό γιατί είμαστε τόσο πωρωμένοι με την κλασική «ιδέα» του αυτοκινήτου, που το μυαλό μας πολλές φορές αρνείται να τοποθετήσει κάποιες πέρα από τα συνηθισμένα εικόνες σε ένα από τα -λογικά κουτάκια- όπου καταχωρούμε το περιβάλλον μέσα στον εγκέφαλό μας!

Μόνη λύση κατανόησης, κάντε πλύση εγκεφάλου και ελάτε να περιπλανηθούμε σε ένα κόσμο πέρα από όλα όσα ξέρουμε. Σε ένα παράλληλο κόσμο!

 

Ο άνθρωπος

Αρχιτέκτονας ο Buckmaister Fuller και εφευρέτης, το 1933 σχεδίασε το Dymaxion με στόχο: «Την καλύτερη ζωή μέσα σε ένα νέο πιο ανθρώπινο περιβάλλον!» Μήπως σας θυμίζει κάτι;
Στόχος του μεταφορικού μέσου που σχεδίασε ήταν να μεταφέρει έντεκα άτομα με κατανάλωση στα 7,8 λίτρα/100χλμ. και με τελική ταχύτητα κοντά στα 190 χλμ./ώρα. Μάλιστα σε ότι είχε να κάνει με τους χώρους το κατάφερε και με το παραπάνω (αν και το πρωτότυπο είχε μόνο τέσσερις πολύ άνετες θέσεις), όμως οι στόχοι της κατανάλωσης και η τελικής ταχύτητας του ξέφυγαν. Είμαστε όμως σίγουροι, ότι αν το όλο project συνεχίζονταν με την συνεχή εξέλιξη θα έπιανε τους στόχους του.

 

Αεροδυναμικά

Συμμετείχε ο Isamu Noguchi που ήταν ένας περίφημος αεροδυναμιστής και που μελέτησε το σχήμα του μέσα στις πρώτες αεροδυναμικές σήραγγες σε ομοιώματα υπό κλίμακα! Μάλιστα το 1934 οδήγησε το όχημα αυτό διασχίζοντας το Connecticut με τις ηθοποιούς και μοντέλα Clare Boothe Luce και Dorothy Hale, σε μια διαφημιστική εκστρατεία.
Στην όλη προσπάθεια από το 1929 μάλιστα, είχε συμβάλει και ο Γερμανός εφευρέτης Engelbert Zaschka, που ήταν από τους πιονιέρους στην εξέλιξη του ελικοπτέρου και που έδωσε στον Fuller την ιδέα περί εύκολης συναρμολόγησης και αποσυναρμολόγησης. Δηλαδή η ιδέα ήταν, αντί του να οδηγείς το αυτοκίνητο για μεγάλες αποστάσεις, θα μπορούσες να αποσυναρμολογείς την καμπίνα, ώστε να πιάνει λιγότερο χώρο και έτσι να φορτώνεται σε φορτηγό ή αεροπλάνο για την μεταφορά του!

 

Σχεδίαση

Με τρείς τροχούς είχε μια τελείως διαφορετική διάταξη από ότι είχαμε συνηθίσει μέχρι τότε, που απαιτούσε τέσσερις τροχούς, τον κινητήρα (κατά προτίμηση) εμπρός και την κίνηση πίσω. Αντίθετα ο Fuller  πήρε μια λευκή κόλα χαρτί και ξανάγραψε την τεχνολογία. Τοποθέτησε δύο τροχούς εμπρός οι οποίοι ήταν και η κινητήριοι και έναν πίσω ο οποίος ήταν το τιμόνι. Έτσι ουσιαστικά το Dymaxion μπορούσε να στρίβει επί τόπο, αφού ο μοναδικός πίσω τροχός είχε την δυνατότητα να περιστρέφεται κατά 360 μοίρες!

Κίνηση εμπρός είπαμε; Αλλά που ήταν ο κινητήρας; Μα πίσω, εμπρός από τον μοναδικό πίσω τροχό! Δηλαδή, ο κινητήρας ήταν πίσω και η κίνηση εμπρός; Ναι και μετέφερε με άξονα την κίνηση στο εμπρός διαφορικό! Ήταν ένας V8 της Ford και απέδιδε 85 ίππους.
Άλλωστε και η καμπίνα ενός όγκου δεν σε άφηνε να υποψιαστείς στο που βρίσκονταν ο κινητήρας. Το μόνο που έβλεπες ήταν κάτι που έμοιαζε με αερόπλοιο (αλλά που είχε τροχούς), με τη σχεδίαση σαν «δάκρυ», όπως τότε περιέγραφαν τα αεροδυναμικά σχήματα, να έχει μήκος που έφτανε τα έξη μέτρα!

 

Ατύχημα τέλους

Η σχεδίαση πάντως δεν ήταν χωρίς προβλήματα, λόγο της οδήγησης μέσα από τον μοναδικό πίσω τροχό, που το έκανε πολύ ευαίσθητο στους πλάγιους ανέμους. Έτσι ένα τραγικό ατύχημα του 1933, ενώ το όχημα έκανε δοκιμαστικές… χαμηλές πτήσεις στο Σικάγο, είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο του οδηγού και τον σοβαρό τραυματισμό των δύο επιβατών. Ο οδηγός, παρά το γεγονός ότι φορούσε ζώνη ασφαλείας (άλλη μια πρωτιά), δεν προστατεύονταν αρκετά από τον αναδιπλούμενο καμβά που εκτελούσε χρέη οροφής.

Το ατύχημα αυτό ήταν καταστροφικό για όλο τον σχεδιασμό, αφού οι επενδυτές απέσυραν τα χρήματά τους. Ακόμα και η Chrysler που είχε ενδιαφερθεί για την μαζική κατασκευή μαζική αποχώρησε από τις διαπραγματεύσεις.

Σήμερα παραμένει μόνο ένα δείγμα του αυτοκινήτου το οποίο και αναπαλαιώθηκε από τον Norman Foster.