Fiat Supersonic 8V: The Greek connection

Το αυθεντικό «Otto Vu» της Ghia ζει! Αυτό και αν ήταν είδηση για τους απανταχού φίλους των κλασικών αυτοκινήτων. Ήταν μια πραγματικά απίθανη ανακάλυψη μετά από πενήντα χρόνια εξαφάνισης του. Ήταν καλά κρυμμένο στο Ντιτρόιτ και μάλιστα από ελληνικά χέρια.

 

Ιστορία

Το 1953 ήταν μια χρονιά πολύ σημαντική για την Ghia. Ο Giovanni Savonuzzi που προερχόταν από το αεροπορικό τμήμα της Fiat, θα ήταν πλέον ο επικεφαλής του σχεδιασμού στη Ghia. Ήταν αποφασισμένος να της δώσει μια νέα πιο επαναστατική κατεύθυνση, για να ξεφύγει από τις μέχρι τότε συντηρητικές επιλογές της καροσερίας, έχοντας σχεδιάσει αυτοκίνητα όπως 202 της Cisitalia που μπέρδευε την ιταλική κομψότητα με το φανταστικό. Ήταν το κατάλληλο πρόσωπο για τον Luigi Segre που μόλις είχε αγοράσει την Ghia από τον  Mario Felice Boano.
Το πρώτο σχέδιο του Savonuzzi ήταν βασισμένο πάνω σε πλαίσιο και μηχανικά μέρη της Alfa με στόχο τον αγώνα του Mille Miglia. Αλλά πριν από τη πίστα το αυτοκίνητο παρουσιάστηκε σαν GT στην Έκθεση του Τορίνο του 1953, όπου και απέσπασε πολύ κολακευτικά σχόλια. Το αποτέλεσμα αυτής της επιτυχίας ήταν ο Segre να αποφασίσει να πολλαπλασιάσει τα αντίτυπα του αυτοκινήτου, αυτήν τη φορά όμως πάνω στα μηχανικά μέρη του Fiat Ottu Vu.
Το αυτοκίνητο που εν τω μεταξύ είχε αποκτήσει το όνομα Supersonic και αισθητικά ήταν κάτι μεταξύ ιταλίδας κόμησας και του Captain America, ένα περίεργο μείγμα που το ξεχώρησε αμέσως. Μερικούς μήνες αργότερα το 8V Supersonic παρουσιάστηκε στην Έκθεση του Παρισιού, όπου και πήρε τον τίτλο του «La plus belle voiture du Salon» (του πιο όμορφου της έκθεσης) και έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση στην αγορά των Η.Π.Α. που έφτασε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και μάλιστα στο παντοδύναμο τότε Ντιτρόιτ.

Περιόδεψε στις πολιτείες σαν έκθεμα σε διάφορες εκθέσεις για να καταλήξει τελικά στο garage του Παύλου Λαζάρου που είχε συνεργείο αυτοκινήτων στο Ντιτρόιτ. Απόλυτα αυτοδίδακτος μηχανικός είχε φτάσει στις Η.Π.Α. το 1928 και εργάστηκε από τότε σε συνεργεία. Θα πει: «Στο πρώτο σπίτι που νοίκιασα ανακάλυψα ότι ο προηγούμενος ενοικιαστής είχε εγκαταλείψει μια Stutz Sport Phaeton μαζί με μια Henderson. Φυσικά δεν είχα χρήματα να αγοράσω αυτοκίνητο και έτσι άρχισα να επισκευάζω την Stutz. Φαίνεται ότι έμαθα αρκετά μηχανολογικά γιατί ο κινητήρας άρχισε και πάλι να λειτουργεί. Αλλά δεν ήμουν και τόσο καλός οδηγός και έτσι σε μια όπισθεν, για να βγώ από το γκαράζ,  χτύπησα το πίσω μέρος του αυτοκινήτου. Τότε αποφάσισα ότι έπρεπε να γίνω και φανοποιός!» Το αποτέλεσμα ήταν να γίνει περίφημος σαν ένας μηχανικός που μπορούσε να επισκευάσει οτιδήποτε… χωρίς ανταλλακτικά! Έτσι σε αυτόν κατέληγαν όλα τα πρωτότυπα και ευρωπαϊκά αυτοκίνητα, το Otto Vu δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. «Τη πρώτη φορά που το είδα το ερωτεύτικα, τελικά το επέκτησα το 1956 για 7.500 δολάρια. Δεν ήταν φτηνό, μου κόστισε δύο φορές όσο μια Cadillac Eldorado, που τότε ήταν το πιο ακριβό αμερικάνικο αυτοκίνητο.Ήταν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μηχανολογικά αυτοκίνητα. Ο V8 κινητήρας ήταν ένα διαμάντι με στενή περιεχόμενη γωνία και οι εισαγωγές ήταν γυαλισμένες στο χέρι. Υπήρχε ειδικό σύστημα για την παροχή αέρα μέσα από τον κινητήρα για καλύτερη ψύξη και η ανεξάρτητη ανάρτηση σε όλους τους τροχούς ήταν και αυτή πρωτοποριακή. Ήθελα να το αποκτήσω από τη πρώτη στιγμή όταν κατάλαβα ότι αυτό ήταν το νούμερο ένα αυτοκίνητο που κατασκευάστηκε. Γρήγορα όμως ανακάλυψα ότι δεν μπορούσα να κυκλοφορώ με το αυτοκίνητο αυτό. Σε μια από τις λίγες εκδρομές μου  στους Καταράκτες του Νιαγάρα μαζεύτηκε τόσο πολύ κόσμος γύρω από το αυτοκίνητο που δεν μπόρεσα να βρώ ούτε ένα λεπτό ησυχίας. Έφυγα χωρίς να δω τους καταράκτες, αφήστε που δημιουργούσε ατυχήματα, επειδή οι οδηγοί των υπολοίπων αυτοκινήτων το χάζευαν. Έτσι κατέληξα να το οδηγώ μόνο βράδυ! Αλλά πάλι όλοι οι αστυνομικοί με σταματούσαν, όχι για να μου δόσουν κλίση, αλλά για να το χαζέψουν. Το 1961 παντρεύτηκα και έτσι η προσοχή του κόσμου δεν ήταν κάτι που ήθελα για την οικογένειά μου.» Τελικά απέκτησε μια Lancia Aurelia B20GT. «Ήταν το καλύτερο μηχανολογικά αυτοκίνητο.»
Αλλά τα αυτοκίνητα δεν τον ικανοποιούσαν πλέον και έτσι προχώρησε στους αεροπορικούς κινητήρες και εργάστηκε στην Continental μαζί με τον Ban Parson που ήταν ο επικεφαλής σχεδιαστής της Tucker!

To Supersonic μετά από πενήντα χρόνια εξαφάνισης τελικά εμφανίστηκε το 2010 στο Meadow Brook Concours και επειδή ο Λαζάρου το έφερε βαρέως που το αυτοκίνητό του ρυμουλκήθηκε στην ακριβή αυτή συνάθροιση, αποφάσισε στα 82 του χρόνια να το επαναφέρει σε πλήρη λειτουργία.

 

Τεχνικά

Η Fiat ήθελε όσο τίποτα άλλο να μπει και αυτή στη luxury κατηγορία και έτσι ουσιαστικά, για λογαριασμό της, η Siata ανέλαβε τη σχεδίαση ενός κινητήρα και πλαισίου. Το μόνο τελικά που πρόσφερε η Fiat ήταν το πίσω διαφορικό, με τον κινητήρα να είναι σχεδιασμένος από τον περίφημο Dante Giacosa. Με οκτώ κυλίνδρους σε σχήμα «V» και περιεχόμενη γωνία 70 μοιρών ήταν ένας ιδιαίτερα μικρός σε διαστάσεις κινητήρας που από 1.996 κ.εκατ. απέδιδε 105 ίππους στις 5.600 σ.α.λ.

Τελικά κατασκευάστηκαν 114 αυτοκίνητα πριν η παραγωγή του σταματήσει το 1954 (η κατασκευή του είχε αρχίσει μόλις δύο χρόνια πριν), από τα οποία τα 34 σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν από την Carozzeria Speciale FIAT, 32 από την Carozzeria Zagato  τα οποία ονομάστηκαν «Elaborata Zagato», ενώ τα υπόλοιπα μοιράστηκαν η Ghia και Vignale.

Με μήκοςΧπλάτοςΧύψος: 4,060Χ1.500Χ1,260μ. και βάρος 1.000 κιλά, ήταν ένα ιδιαίτερα μικρό σε διαστάσεις και η επιτυχία του στους αγώνες ήταν εντυπωσιακή, κερδίζοντας το Πρωτάθλημα αυτοκινήτων GT κάθε χρόνο μέχρι το 1959.