Rover BS: Θα μπορούσαν!

Υπήρχαν ιδέες, υπήρχε όμως η θέληση; Ας μην ξεχνάμε ότι η μεγαλύτερη απογοήτευση είναι αυτή, των όσων ποτέ δεν έγιναν και που όμως θα μπορούσαν! Άλλωστε, κατά ένα περίεργο τρόπο, η λογική ποτέ δεν ήταν το πιο δυνατό σημείο του πιο προσγειωμένου λαού της Ευρώπης.
Μετά την παρουσίαση του Rover 2000, με τον κωδικό Ρ6 και την τεράστια εμπορική επιτυχία του το 1963, το οποίο άλλαξε όλη την εταιρεία μέσα σε μια νύχτα, ξαφνικά γεννήθηκε στη Rover το άγχος ης επόμενης μέρας! Και τώρα τι; Φυσικά και δεν μπορούσαν να επιστρέψουν στα ποιοτικά, αλλά αφόρητα βαρετά Ρ4 και Ρ5, χρειάζονταν απαραιτήτως νέες ιδέες!

Μια από αυτές θα ήταν η παρουσίαση (επιτέλους) ενός σπορ αυτοκινήτου που θα ολοκλήρωνε  την νέα εικόνα. Και το BS που παρουσιάστηκε, μπορεί να ήταν ένα «βάρβαρο» και πολύ πρωτόλειο πρωτότυπο, αλλά θα μπορούσε να ήταν μια λύση προς τη σωστή κατεύθυνση, μόνο που τελικά δεν πήρε ποτέ το πράσινο φως… κρίμα!

 

Σχεδιάστηκε

Εσωτερικά στην εταιρεία, από μια ομάδα μηχανικών και σίγουρα η τελική εμφάνισή του θα ήταν πολύ διαφορετική. Τις πρώτες γραμμές τις έβαλε στο χαρτί ο Spen King (που αργότερα έβαλε το χέρι του και στο Range Rover) και προτεραιότητα είχε δοθεί στην εύκολη κατασκευή ώστε να δοκιμαστούν τα μηχανικά μέρη. Μηχανικά μέρη που θα προέρχονταν από το Ρ6, αλλά που τώρα θα άλλαζαν τελείως θέση και θα μεταφέρονταν από εμπρός, στο κέντρο του αυτοκινήτου! Ναι, ναι θα είχαμε να κάνουμε λοιπόν με ένα καθαρόαιμο σπορ αυτοκίνητο με V8 κινητήρα και περισσότερους από 200 ίππους, το οποίο θα μπορούσε να διαθέτει ακόμα και φτερά γλάρου για… πόρτες! Στη φαντασία των σχεδιαστών και πλέοντας σε κύματα ευτυχίας, φαντάζονταν ακόμα και την είσοδο του αυτοκινήτου στον αγώνα του Le Mans!  Στα μέσα τις δεκαετίας του '60, όλα φαίνονταν δυνατά στη βρετανική αυτοκινητοβιομηχανία! Ο κινητήρας που θα φορούσε θα ήταν ο νέος αμερικάνικος V8 που τότε φορούσε η Buick με βάρος όχι μεγαλύτερο από αυτό του τετρακύλινδρου και έτσι το πρωτότυπο πήρε το χαρακτηριστικό BS που μεταφράζονταν σε Buick Sports, ή Special!

 

Τεχνικά

Προς το παρόν πάντως το BS δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα συνονθύλευμα εξαρτημάτων. Η πίσω ανάρτηση τύπου DeDion προέρχονταν από το P6, τα καθίσματα προέρχονταν από τη Jaguar E-Type και το σύστημα διεύθυνσης ανήκε στο Vauxhall Viva. Μάλιστα η διαρρύθμιση των καθισμάτων ήταν τέτοια που επέτρεπε να κάθονται τρία άτομα. Και αυτό γιατί ο κινητήρας, παρά το γεγονός ότι ήταν τοποθετημένος κατά τον διαμήκη άξονα πίσω από την καμπίνα κατά ένα περίεργο τρόπο δεν ήταν τοποθετημένος στο κέντρο αλλά στο πλάι κατά σχεδόν τριάντα εκατοστά. Και γιατί αυτό; Μα για να χωρέσει το κιβώτιο ταχυτήτων που τώρα ήταν τοποθετημένο στο πλάι του κινητήρα, από τον οποίο έπαιρνε κίνηση μέσω μιας πολλαπλής αλυσίδας! Από εκεί ένας κοντός άξονας μετέφερε την κίνηση στο διαφορικό! Μπερδευτήκατε; Είπαμε οι… εγγλέζοι ήταν πάντα περίεργοι όταν οι καταστάσεις απαιτούσαν τεχνολογικές λύσεις και οι πιο απλές, ποτέ δεν ήταν ή πρώτη επιλογή τους! Ο λόγος αυτής της λύσης ήταν η συγκέντρωση του βάρους στο κέντρο του αυτοκινήτου. Καλός ο στόχος, δε λέω, αλλά η αλυσίδα, πραγματικά πιστεύετε ότι θα άντεχε την ροπή του κινητήρα; Και μια και αναφερόμαστε στον κινητήρα να πούμε ότι ήταν 3.528 κ.εκατ. αποδίδοντας 185 ίππους μέσα από δύο καρμπυρατέρ SU (35 ίππους περισσότερους από τον κινητήρα της Rover) και το κιβώτιο ήταν τεσσάρων σχέσεων. Η εμπρός ανάρτηση αποτελούνταν από διπλά ψαλίδια και πίσω όπως είπαμε άξονας DeDion που ελέγχονταν από σύνδεσμο τύπου Watts. Τα φρένα ήταν της Lockheed και το συνολικό βάρος έφτανε τα 1060 κιλά.

Η οδική συμπεριφορά ήταν και αυτή… πρωταρχική με βασικές ατέλειες, «γυρίζοντας» απότομα όταν σήκωνες το πόδι από το γκάζι στη μέση της στροφής και έτσι τοποθετήθηκαν φαρδύτεροι τροχοί πίσω που έλυσαν μερικώς το πρόβλημα, αλλά μερικώς.

 

Όμως

Η εξέλιξη όμως δεν θα συνεχίζονταν. Το πρότζεκτ μπήκε στο ράφι, αφού είχαν ήδη αρχίσει τα οικονομικά προβλήματα και η μόνη επίσημη παρουσίαση που έκανε το αυτοκίνητο ήταν αυτή στην Έκθεση της Νέας Υόρκης, αλλά όχι ως Rover, αλλά ως Leyland Eight!