Phantom Corsair: Γιατί έτσι!

Αν αναλογιστείτε ότι η ιδέα είναι του 1938 είμαι σίγουρος ότι θα αρχίσετε να αισθάνεται μια περίεργη ανατριχίλα! Μια ανατριχίλα σαν δέος μπροστά σε ιδέες, σχήματα, έργα τέχνης και οτιδήποτε άλλο, κατά καιρούς κάποιο ξεχωριστό ανθρώπινο μυαλό, ονειρεύτηκε σε τούτο εδώ κόσμο. Θα αισθανθείτε το δέος την ανεξέλεγκτης δημιουργίας! Της ιδιοφυούς παρέμβασης πάνω στη πραγματικότητα την οποία στραπατσάρισε ανεπανόρθωτα, για να μας αποδείξει ότι πάντα υπάρχει κάτι πέρα από αυτά που οι αισθήσεις μας, μπορούν να κατανοήσουν.

 

Οικογένεια

Πρότυπο για δράμα! Τα είχε όλα και τελικά είναι κρίμα που δεν την επέλεξε ο Orson Welles για τον αστικό του μύθο της απόλυτης πτώσης του ανθρώπου προς την καταστροφή, στο κατασκότεινο Πολίτης Κέιν! Το «rosebud», το απομεινάρι κάθε ανθρωπιάς, θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκε στην δυναστεία των Heinz, που στην ιστορία των τροφίμων των Ηνωμένων Πολιτειών είναι ότι οι Rockefeller στο πετρέλαιο, ο  Ford στο αυτοκίνητο και οι Kennedy στην πολιτική! Μόνο που η οικογένεια αυτή τους ξεπερνούσε όλους σε: περιουσίες, διαζύγια, αυτοκτονίες (;) αλκοολισμό και θανατηφόρα ατυχήματα στη γη και στον ουρανό!

 

Γιός

Του Heinz, που είχε κάνει εκατομμύρια κατά την διάρκεια του πρώτου μεγάλου πολέμου, εφοδιάζοντας τον αμερικάνικο στρατό με τρόφιμα σε κονσέρβες, είχε βέβαια την καλύτερη μόρφωση και όταν ακόμα στο Yale αποφάσισε να ασχοληθεί με την ναυπηγική.

Όμως αυτό δεν κράτησε πολύ και μέσα σε σπαρακτικές κραυγές από την οικογένεια ο «Rusty» (έτσι ήταν ντο παρατσούκλι του, ο «σκουριασμένος») μετακόμισε στην Καλιφόρνια όπου έστησε ένα Design Studio με στόχο την σχεδίαση αυτοκινήτων. Εκεί συνάντησε τους Christian Bohman (Σουηδός την καταγωγή) και τον Maurice Schwartz (Αυστριακός) οι οποίοι ήταν περίφημοι κατασκευαστές αυτοκινήτων για τα αστέρια του Hollywood και με τους οποίους τελικά συνεργάστηκε.

 

Δεν είναι

Μια τεχνολογική παρέμβαση, αλλά αντίθετα θα υποστηρίζαμε ότι το Phantom Corsair (κανείς δεν ξέρει το γιατί ονομάστηκε έτσι), είναι ένα χτύπημα με σφυρί, φτάνοντας στα όρια της αισθήσεις μας. Τόσο προκλητικό, τόσο ξεδιάντροπο, τόσο αυτάρεσκο και καυχησιάρικο, τόσο απωθητικό αλλά την ίδια στιγμή και τόσο ανεξάρτητο που απλά σε αναγκάζει να αναθεωρήσεις, όχι μόνο αυτή, αλλά και όλες τις άλλες ευκαιρίες που χάθηκαν. Ευκαιρίες που χάθηκαν όχι τόσο για ένα καλύτερο κόσμο, αλλά για ένα διαφορετικό, για «ένα φανταστικό νέο κόσμο», πέρα από τα «must», όπου βασιλιάς θα ήταν το αδιανόητα φανταστικό και όχι το αφόρητα πρακτικό!  Όπου τα χειρότερα όνειρά μας θα ήταν μια ευχάριστη πραγματικότητα! Αυτό είναι το Phantom Corsair, ένα φάντασμα που θα στοιχειώνει τα καλύτερα όνειρά μας. Ένα φάντασμα των όλων όσων ευκαιριών που χάθηκαν! Γιατί παρά το γεγονός ότι το αυτοκίνητο αυτό επρόκειτο να «τολμήσει» την μαζική παραγωγή στην τιμή των 14.700 δολαρίων (τιμή διπλάσια της Cadillac V16!), τελικά κατέληξε στο National Automobile Museum στο Ρένο της Νεβάδα, όταν ο δημιουργός του αποφάσισε να… αποδημήσει (αυτοκινητιστικό ατύχημα, στο οποίος όμως δεν οδηγούσε ο ίδιος)  πριν προλάβει να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Ίσως καλύτερα έτσι, γιατί σήμερα μπορεί να γράφαμε ένα άρθρο για μια… ακόμα αποτυχία!

 

Ήταν ιδέα

Του Rust Heinz (όπως είπαμε), της γνωστής και πλούσιας οικογένειας και του Maurice Schwartz από την Πασαντένα της Καλιφόρνια που ήταν το πενήντα της εκατό του περίφημης καροσερίας των Bohman & Schwartz! Ήταν ένας καλός συνδυασμός, ο καλύτερος: Χρήματα, φαντασία και όλες οι δυνατότητες με τους πιο ειδικευμένους μάστορες της εποχής, κάτω από την ίδια στέγη!

 

Και όμως

Κάτω από αυτό το δύο θυρών χαμηλό coupe (με ύψος μόλις 1,470 μ.) υπάρχουν θέσεις για έξη άτομα σε δύο σειρές από τρείς! Αλλά αυτή η εκμετάλλευση των εσωτερικών χώρων, όσο αξιομνημόνευτη και αν είναι δεν μπορεί να συγκριθεί με αισθητική ιδιαιτερότητα ενός αυτοκινήτου που έχει παράθυρα… πολεμίστρες και μοιάζει με προϊστορικό καβούρι! (Εάν ανοίξετε κάποια εγκυκλοπαίδεια θα δείτε ότι μοιάζει με Τριλοβίτη!)

Η σχεδίασή του ήταν πέρα από την κατεστημένη αισθητική εκείνων των ημερών, χωρίς μεγάλο ψυγείο, χωρίς φτερά… μουστάκια, χωρίς ουσιαστικά την οποιαδήποτε επιβλητική μάσκα, χωρίς πλαϊνούς αναβατήρες (όπως επέβαλε τότε η μόδα) και για να γίνουμε λίγο αστείοι, περισσότερο έμοιαζε με τεράστια σκούπα-απορροφητήρα, παρά με αυτοκίνητο! Ήταν κατασκευασμένο από αλουμίνιο, αλλά το βάρος του έφτασε τους δύο τόνους και έτσι οι επιδόσεις έπρεπε να αναβαθμιστούν. Όσο για το εσωτερικό, αυτό ήταν εξίσου εντυπωσιακό «ντυμένο» με κατακόκκινο δέρμα.

 

Αλλά

Οι  τεχνολογικές καινοτομίες του όμως και αυτές δεν υστερούσαν, συγκρινόμενες με την «έξω από εδώ» σχεδίαση. Όλο το πλαίσιο ήταν κατασκευασμένο από σίδερο και αλουμίνιο, οι πόρτες άνοιγαν με το πάτημα ενός κουμπιού. Το πλαίσιο ήταν δανεισμένο από το ίδιο το αυτοκίνητο του Heinz που ήταν μια Cord 810 αγορασμένη καινούργια το 1936, όπως άλλωστε και ο V8 κινητήρας, που όμως τώρα διέθετε μηχανικό συμπιεστή και 190 ίππους, με την κίνηση να μεταφέρετε στους εμπρός τροχούς! Το κιβώτιο ταχυτήτων ήταν τεσσάρων σχέσεων και ηλεκτρικά ελεγχόμενο με κουμπιά! Η ανάρτηση ήταν ανεξάρτητη, το πλαίσιο ήταν τώρα περιφερειακό, ώστε να χαμηλώσει το ύψος και ήταν κατασκευασμένο από ανοξείδωτα κομμάτια πάνω στο οποίο βίδωναν δοκοί αλουμινίου για να οριοθετήσουν τον χώρο, στο οποίο στηριζόταν το εξωτερικό αλουμινένιο περίβλημα. Μια πρακτική που χρησιμοποιούταν τότε (ακόμα και σήμερα δεν έχει αλλάξει πολύ) στην κατασκευή των αεροπλάνων

Ήταν τελικά θέλημα της μοίρας να μην δει ποτέ το φως της παραγωγής!

 

Aero design

Ήταν μέρες που η αεροδυναμική ήταν ο θεός της σχεδίασης. Μπορεί να μην καταλάβαιναν τότε και πολλά για την χρήση του αέρα, αλλά αυτό δεν είχε και πολύ σημασία, αφού έτσι και αλλιώς τα αεροδυναμικά αυτά σχήματα τις περισσότερες φορές αναδεικνύονταν… σταματημένα. Εκτός λοιπόν από το Phantom Corsair, στο παιχνίδι του αέρα φαίνεται ότι είχαν μπει οι περισσότεροι καροσερίστες υπερπολυτελείας!

Και ας αρχίσουμε από τα 1925 και την Rolls-Royce που χαρακτήρισε όλη τη γενιά της Art Deco με την «Round Door»! Αρχικά η παραγγελία δόθηκε από τον αμερικάνο Hugh Dillman, έχοντας όμως συμβατικό πλαίσιο, αλλά μετά πουλήθηκε στον Μαχαραγιά της Νανπάρα, ο οποίος όμως δεν του άρεσε το σχέδιο και έτσι το 1934 ο βέλγος καροσερίστας Henri Jonckheere  ανέλαβε να ντύσει το αυτοκίνητο. Το δραματικό σχέδιο γλύτωσε από τον πόλεμο όχι όμως και το εργαστήριο παραγωγής που καταστράφηκε, με αποτέλεσμα να χαθούν όλα τα αρχεία για το ποιός το παρήγγειλε και το σχεδίασε. Μεταφέρθηκε στις Η.Π.Α. και τελικά βρέθηκε εγκαταλελειμμένο για καταστροφή δίπλα σε παλιοσίδερα. Ευτυχώς σώθηκε!

Τα αυτοκίνητα του εκκεντρικού αεροπόρου σχεδιαστή Gabriel Voisin  θα περάσουν στην ιστορία για την μοναδικότητα των γραμμών τους και όχι για την εκλεπτυσμένη ομορφιά τους. Το Aerosport παρουσιάστηκε το 1935 με εξακύλινδρο δίχρονο κινητήρα (με κινούμενα χιτώνια) και ηλεκτρομαγνητικό κιβώτιο ταχυτήτων. Η τιμή του ήταν τεράστια στα 92.000 γαλλικά φράγκα και τρία ή τέσσερα αυτοκίνητα κατασκευάστηκαν πριν η Voisin καταρρεύσει οικονομικά.

Η Pierce Arrow σχεδίασε το Silver Arrow για την έκθεση του Σικάγο του 1933 και ήταν σχεδιασμένο από το Phillip Wright με V12 κινητήρα πάνω σε εξολοκλήρου μεταλλικό πλαίσιο. Στην τιμή των 10.000 δολαρίων μόνο πέντε κατασκευάστηκαν.
Ο Andre Dubonet είναι περισσότερο γνωστός για τις προοδευτικές του αναρτήσεις και η Hispano Xenia, αν και ήταν σχεδιασμένη από το 1938, παρέμεινε κρυμμένη σε ένα τούνελ στο Saint Cloud μέχρι το 1946! Ήταν βασισμένο πάνω σε μηχανικά μέρη της Hispano, διέθετε πανοραμικό τζάμι εμπρός και συρταρωτές πόρτες. Μάλιστα ο άνθρωπος θα πρέπει να  πέρασε μαύρες μέρες από τη γυναίκα του, αφού ονόμασε το αυτοκίνητο Xenia, που ήταν το όνομα της πρώτης του αγάπη!
Η γερμανική Adler (που σημαίνει αετός), αν και έγινε περισσότερο γνωστή για τις γραφομηχανές της, ήταν από τους πρώτους κατασκευαστές που ασχολήθηκαν σοβαρά με την αεροδυναμική. Ο Hans Gustav Rorl έβαλε τις μηχανολογικές του γνώσεις και ο Paul Jaray την φαντασία του για μια εμπροστοκίνητη «λιμουζίνα», με εξακύλινδρο κινητήρα 2,5 λίτρων που έζησε από το 1937 έως το 1940. Περισσότερα από 5.000 αυτοκίνητα κατασκευάστηκαν.

Ο Ελληνικός δάκτυλος άφησε και εδώ το αποτύπωμά του, όταν ο γνωστός εφοπλιστής Γιώργος Εμπειρίκος παρήγγειλε την δικιά του Bentley το 1939, με στόχο να συμμετάσχει στον αγώνα του Le Mans. Όμως έπρεπε να είναι διαφορετική και ο αεροδυναμιστής (;) Georges Paulin ανέλαβε τη σχεδίαση. Όμως ο πόλεμος καθυστέρησε τη συμμετοχή της Embiricoς Bentley στον αγώνα του Le Mans, που τελικά πραγματοποιήθηκε μόλις το 1949.

Όταν μιλάμε για μεγάλα, δυνατά και εντυπωσιακά αυτοκίνητα στη δεκαετία του 30’ ένα όνομα είναι πρώτο στη λίστα, αυτό της Mercedes-Benz, η οποία φυσικά δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από αυτή εδώ τη λίστα. Ο «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΩΝ», ή  Autobahnkurier βασίστηκε πάνω στο πλαίσιο της 500K και παρουσιάστηκε στην Έκθεση του Βερολίνου το 1934 και μόνο μια χούφτα κατασκευάστηκε.

Είναι λυπηρό αλλά το μόνο που μένει από την Delage V12 Labourdette είναι μερικές φωτογραφίες. Σχεδιάστηκε από τον Jean Andreau και κατασκευάστηκε από την Labourdette. Το μόνο που παραμένει είναι το υπό κλίμακα ομοίωμα του αυτοκινήτου που χρησιμοποιήθηκε στην αεροδυναμική μελέτη.

Οι Ιταλοί δεν χρειάζονται την οποιαδήποτε βοήθεια για να σχεδιάσουν αεροδυναμικά σχήματα, τους βγαίνει από φυσικού τους! Παράδειγμα η Alfa Romeo 8C Coupe από τον Vioti. Ξεκίνησε σαν μια 8C2300 πριν ο Vioti αναλάβει να την ντύσει με αυτές τις δραματικές καμπύλες.

Για το τέλος αφήσαμε την επιτομή της αεροδυναμικής σχεδίασης. Η Type 57 του Jaen Bugatti (γιου του Ettore) ήταν και είναι το απόλυτο αεροδυναμικό σχήμα, κατασκευασμένο από δύο κομμάτια βιδωμένα στο κέντρο. Το πρωτότυπο μάλιστα που παρουσιάστηκε στην Έκθεση του Παρισιού το 1935 με το όνομα Aerolithe ήταν κατασκευασμένο από ήλεκτρο (μαγνήσιο), αλλά για κάποιο άγνωστο λόγο καταστράφηκε από τον ίδιο τον Bugatti την επόμενη χρονιά.

Αν πάντως θέλετε τη γνώμη μας η Talbot Lago ήταν και είναι καλύτερη στο να χαϊδεύει τον αέρα.