Turbine Cars: Chrysler turbine cars

Για δεκαπέντε χρόνια η Chrysler παιδεύονταν με τους με στροβιλοκινητήρες και προσπαθούσε να πείσει για την φιλικότητά τους. Το 1963 ήταν έγινε η τελευταία της σοβαρή  προσπάθεια, η πιο επιτυχημένη, αλλά και η πιο αποτυχημένη. To «Next big thing» τελικά δεν θα συμβεί (!), δεν θα οδηγούσαμε αυτοκίνητα με κινητήρες… jet!
Τα αυτοκίνητα δεν στηρίζονταν πάνω σε κάποιο ήδη υπάρχον πλαίσιο της εταιρείας αλλά είχε σχεδιαστεί εξ αρχής για αυτό το σκοπό. Κάθε αυτοκίνητο κόστισε 300.000 δολάρια και το πλαίσιο ήταν αυτοφερόμενο εκτός από το εμπρός πλαίσιο που στήριζε τις αναρτήσεις και μπορούσε να αφαιρεθεί, ώστε οι μηχανικοί να έχουν πρόσβαση στον κινητήρα που μπορούσε να αφαιρεθεί σε τρείς ώρες. Την όλη κατασκευή των 50 αυτοκινήτων (συν πέντε πρωτοτύπων, διήρκεσε από το 1963 έως το 1964) είχε αναλάβει η Ghia στην Ιταλία και τα σώματα μεταφέρονταν στο Ντιτρόιτ, όπου τοποθετούνταν τα μηχανικά μέρη.
Τώρα όσο αφορά την ίδια τη σχεδίαση θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η Chrysler προσπάθησε πολύ, αλλά δεν τα κατάφερε. Το αποτέλεσμα τελικά ήταν άνισο με ένα μάλλον αδιάφορο εμπρός μέρος και ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο πίσω, στο οποίο εντυπωσίαζαν τα δύο κεντρικά φωτιστικά τα οποία σε άλλους μπορεί θύμιζαν εξαγωγές αεροπλάνο, αλλά σε εμένα έμοιαζαν με καπάκια οδοντόπαστας!
Αντίθετα το εσωτερικό ήταν από άλλο κόσμο με ένα τεράστιο κεντρικό τούνελ όπου βρίσκονταν και οι διακόπτες. Τρία μεγάλα όργανα κυριαρχούσαν στο χώρο εμπρός από τον οδηγό και όλο ήταν ντυμένο σε φανταχτερό κόκκινο/καφέ δέρμα. Έτσι με το εξωτερικό βαμμένο σε Turbine Bronze (όλα τα αυτοκίνητα είχαν το ίδιο χρώμα) η όλη αισθητική ήταν αυτή του εύκολου εντυπωσιασμού αμερικάνικου τύπου.
Την όλη σχεδίαση είχε αναλάβει ο Elwood Engel, πάνω σε ιδέες του Charles Mashigan που είχε σχεδιάσει το πρωτότυπο Typhoon, ενώ το πίσω μέρος ήταν αντίγραφο του La Galaxie του 1958.
Από τα 55 συνολικά αυτοκίνητα που κατασκευάστηκαν, τα 46 τελικά καταστράφηκαν και έξη από αυτά δωρίθηκαν σε μουσεία με τους κινητήρες όμως εκτός λειτουργίας και μόνο τρία τελικά παρέμειναν στην Chrysler. Σήμερα μόνο δύο αυτοκίνητα βρίσκονται σε χέρια  ιδιωτών από τα οποία το ένα στη συλλογή του Jay Leno.
Γιατί όμως η Chrysler τράβηξε την πρίζα από την όλη εξέλιξη. Η επίσημη απάντηση ήταν ότι δεν υπήρχε μέλλον στο όλο project, λόγο περιβαλλοντολογικών λόγων. Αλλά το όλο σχέδιο δεν πέθανε ολοκληρωτικά.
Το 1966 ο κινητήρας τοποθετήθηκε σε ένα Dodge Charger και η Chrysler συνέχισε την εξέλιξη και προχώρησε στην έκτη γενιά του κινητήρα. Το 1970 προχωρά σε μια ακόμη εξέλιξη, την έβδομη, στο σώμα του LeBaron, αλλά μετά από αυτό για κάποιο ανεξήγητο λόγο, το όλο project πετιέται στα σκουπίδια με αποτέλεσμα να αναδυθούν σενάρια συνομωσιολογίας και δεν ήταν λίγοι οι οποίοι μίλησαν για μια ακόμα υπόθεση βγαλμένη από τα αρχεία των πιο ύποπτων κύκλων και τα άδυτα του Ντιτρόιτ!
Τελικά η προσπάθεια της Chrysler στην εξέλιξη των στροβιλοκινητήρων, κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητη ήταν, μόνο που το όλο project είχε ένα μεγάλο μειονέκτημα, had no future.

Ας δούμε την εξέλιξη: