Turbine Cars: Ghia Streamline

Όταν τα αυτοκίνητα γίνονταν πιο γρήγορα, όταν οι αυτοκινητόδρομοι μετατράπηκαν σε ατελείωτες ευθείες όσα δεν βλέπαμε ξαφνικά έγιναν ορατά. Και πρώτα κάτι που και ακόμα και σήμερα δεν μπορούμε να δούμε άρχισε να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη, ακόμα και για τις καθημερινές μας μετακινήσεις: Ο αέρας! Ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι όσα δεν βλέπαμε μας επηρέαζαν, μας φρέναραν, μας στερούσαν δύναμη και μας επηρέασαν στις στροφές. Η αεροδυναμική μπήκε στη ζωή μας και ξαφνικά όλα θα έπρεπε να είναι αεροδυναμικά, ακόμα και όσα ποτέ δεν κινούνταν. Αυτό που δεν βλέπαμε έγινε μόδα. Η δεκαετία του 50’ μόλις αρχίζει με όλα της τα χρώμια και τα φτερά.

Η Chrysler δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένη από την συμπεριφορά των αυτοκινήτων της με τη  νέα «Forward Look» σχεδίαση, που αποδείχτηκαν ιδιαίτερα ευάλωτα στους πλάγιους ανέμους. Ζήτησε λοιπόν βοήθεια από αυτούς που ήξεραν καλύτερα και έτσι ο τότε επικεφαλής του τμήματος σχεδιασμού Virgil Exner απευθύνθηκε στον Giovanni Savonuzzi της Ghia για να διορθώσει αεροδυναμικά τα αυτοκίνητα, αλλά και ταυτόχρονα να μελετήσει την μέχρι τότε ροή του αέρα στην αεροδυναμική σήραγγα του Politecnico di Torino. Είχε γεννηθεί το 1911 και είχε εργαστεί στο αεροναυπηγικό τμήμα της FIAT πριν μετακομίσει στην Cisitalia μετά τον πόλεμο, όπου σχεδίασε μια σειρά από τα πρώτα αυτοκίνητα που προσπαθούσαν να ελέγξουν τον αέρα διαθέτοντας τα πρώτα αεροδυναμικά βοηθήματα, δηλαδή υπερυψωμένα πίσω φτερά. Η αεροδυναμική δουλειά του Savonuzzi οδήγησε την σχεδίαση σε καθαρότερα σχήματα με τελείως λείες επιφάνειες σε σχήμα δίσκου με χαρακτηριστικά μικρά φτερά στο τέλος για καλύτερη κατευθυντικότητα και αεροδυναμικό συντελεστή στο 0,2! Τα δείγματα ήταν τόσο ενθαρρυντικά που ο Exner ανέθεσε στην Ghia την κατασκευή ενός ολοκληρωμένου αυτοκινήτου σε φυσικό μέγεθος για καλύτερη μελέτη. Το όνομα του project ήταν: Ghia Streamline X. Όχι και πολύ ευφάνταστο αρχικά, αλλά όταν ο Savonuzzi είδε στην κινηματογραφική οθόνη την κοκκινομάλλα Rita Hayworth (αν και η ταινία ήταν ασπρόμαυρη), την απόλυτη La Vedette Atomique να προχωρεί στο πιο ερεθιστικό strip-show που έχει γίνει ποτέ και αυτό βγάζοντας μόνο το ένα γάντι (!), μετονόμασε το αυτοκίνητο σε Gilda! Άλλωστε όταν το αυτοκίνητο αναπαλαιώθηκε στο εσωτερικό του πίσω φτερού ήταν γραμμένο ένα ποίημα για μια χαμένη αγάπη. Ποιος το έγραψε το 1955 και για ποιά ίσως να μην μάθουμε ποτέ!

Το αυτοκίνητο χρησιμοποιούσε υποπλαίσιο χωροδικτύωμα η Gilda πλέον χρησιμοποιούσε ανεξάρτητη εμπρός ανάρτηση και άκαμπτο πίσω άξονα, άλλωστε ήταν ένα show car. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο Salone dell’ automobile στο Palazzo della Esposixioni (που είχε σχεδιάσει ο Pier Luigi Nervi) επισκιάζοντας πρωτότυπα σαν το Nardi Blue Ray και Alfa BAT 9! Το αυτοκίνητο μετακόμισε στην Αμερική για να λάβει μέρος σε έκθεση του Henry Ford Museum (μια πολύ μεγάλη καταξίωση) όπου και πλάι έκλεψε την παράσταση. Ο Savonuzzi ακολούθησε και αυτός το αυτοκίνητο και προσελήφθη από την Chrysler, σαν επικεφαλής του τμήματος εξέλιξης των αυτοκινήτων με στροβιλοκινητήρα. Αποχώρησε από εκεί το 1968, οπότε και επέστρεψε στην FIAT.

Το αυτοκίνητο παρέμεινε στο Dearborn, αν και παραμελημένο και τελικά πουλήθηκε στον Grunfor, που θα μπορούσε κανείς να τον περιγράψει σαν τους μεγαλύτερους μεταπράτες κλασικών αυτοκινήτων στην Καλιφόρνια.  Όμως το αυτοκίνητο δεν το αγόρασε για να το… διαχειριστεί εμπορικά, αλλά για τον εαυτό του. Το αυτοκίνητο λοιπόν έπρεπε να κινείται, τι καλύτερο λοιπόν από ένα στροβιλοκινητήρα; Έτσι και έγινε, τοποθετήθηκε ένας μικρός κινητήρας της AirResearch, επιτέλους η Gilda πήρε τη ζωή που της άξιζε!