Turbine Cars: H ιταλική και βρετανική σχολή

Η Ιταλία σαν ανερχόμενη δύναμη της εποχής δεν μπορούσε να απουσιάζει από αυτό το παιχνίδι των εντυπώσεων. Οι εργασίες εξέλιξης άρχισαν από το 1948 για να παρουσιαστεί τελικά το Fiat Turbina το 1954 μέσα στη «space-age» δεκαετία  του 50’. Δεν επρόκειτο όμως για κάποιο αυτοκίνητο παραγωγής, αλλά για κάποιο κινητό εργαστήριο.

Διέθετε στροβιλοκινητήρα δύο σταδίων και ανέφεραν ότι απέδιδε 300 ίππους στις 22.000 σ.α.λ. με την τελική ταχύτητα να ξεπερνά τα 250 χλμ./ώρα. Τελικά η εξέλιξη δεν προχώρησε λόγω των προβλημάτων υπερθέρμανσης.

 

Noel Penny

Και όμως υπήρχαν μέρες που η βρετανική αυτοκινητοβιομηχανία ήταν ζωντανή και έσφυζε από ζωή. Το πρώτο βρετανικό αυτοκίνητο με στροβιλοκινητήρα επρόκειτο να κάνει την εμφάνισή του και μάλιστα μαζικά με στόχο παραγωγής 2.000 αντίτυπα τον χρόνο. Ναι, δεν πρόκειται για κάποιο κακόγουστο αστείο! Τον τίτλο αυτό θα είχε το Rover T4 που δεν ήταν άλλο από το συμβατικό  Rover 2000, εξοπλισμένο με στροβιλοκινητήρα και που θα κινούσε τους εμπρός τροχούς! Γι’ αυτό άλλωστε σχεδιάστηκε και μια διαφοροποιημένη εκδοχή Mc Pherson εμπρός με το αμορτισέρ οριζόντιο κατά τον διαμήκη άξονα, κινούμενο μέσα από μοχλικό σύστημα, ώστε να δημιουργηθεί χώρος. Όμως δεν έμελλε!  Την «ενδεκάτη ώρα» το όλο project μπήκε στο συρτάρι με προβλήματα στα κεραμικά πτερύγια, τα οποία υπερθερμαίνονταν. Δεν υπήρχε υπομονή για την φυσιολογική εξέλιξη που απαιτούσε κάθε νέα προσπάθεια.

Ήταν μια πικρή στιγμή για τον Noel Penny ο οποίος ήταν επικεφαλής της όλης εξέλιξης του κινητήρα. Ακόμα και σήμερα πιστεύει στον στροβιλοκινητήρα και στις δυνατότητές του για χρήση στο αυτοκίνητο. «Δεν έχει κατάλοιπα καύσης, είναι πολύ ομαλός στη λειτουργία του και μπορεί να καίει τα πάντα.» Επιμένει.

Γεννήθηκε το 1925 την ημέρα των Χριστουγέννων και για αυτό ονομάστηκε Noel. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να εργαστεί στο πυρηνικό πρόγραμμα της Βρετανίας μετά τον πόλεμο, όταν το 1948 προσελήφθη ως πυρηνικός φυσικός στο Department of Atomic Energy και ήταν επικεφαλής του τμήματος του διαχωρισμού των ισοτόπων. O αδελφός του εργαζόταν στην Rover  και υπήρξε ο συνδετικός κρίκος. Από τη πρώτη στιγμή άρχισε να έχει συμβουλευτικό ρόλο στην εξέλιξη του Jet 1, αλλά από το 1952 είχε αναλάβει εξολοκλήρου την εξέλιξη των στροβιλοκινητήρων της Rover. Σχεδίασε ένα μικρό κινητήρα, τον Τ1 60, που αμέσως αγοράστηκε από την βρετανική πολεμική αεροπορία για χρήση στα βομβαρδιστικά Vulcan (σαν μονάδα παραγωγής ηλεκτρικού για την λειτουργία των παράπλευρων συστημάτων) και έγινε τεράστια εμπορική επιτυχία με την παραγωγή του να φτάνει τα 3.000 αντίτυπα. Ο κινητήρας αυτός τοποθετήθηκε στο Τ3 coupe (αποδίδοντας 100 ίππους) και έκανε στην εμφάνισή του στο Earls Court Motor Show το 1956. Ο κινητήρας ήταν τοποθετημένος πίσω με τις εισαγωγές πάνω από τα φτερά και διέθετε τέσσερα δισκόφρενα. Τόσο καλή και απροβλημάτιστη ήταν μάλιστα η λειτουργία του που ο Penny το χρησιμοποιούσε για τις καθημερινές του μετακινήσεις και πολύ συχνά ήταν παρκαρισμένο έξω από το Cambridge, όπου δίδασκε.

Πάνω σε αυτό τον κινητήρα στηρίχτηκαν για την περαιτέρω εξέλιξη σχεδιάζοντας τον  2S/140 που θα κινούσε το Τ4, όμως το σχέδιο ποτέ δεν προχώρησε.

Το 1967 η Leyland αγοράζει την Rover και ένα χρόνο αργότερα την BMC. Τίποτα όμως δεν πήγαινε καλά και το 1972 ιδρύει την Noel Penny Turbine Ltd. στα όρια του Coventry, σχεδιάζοντας και κατασκευάζοντας μικρούς στροβιλοκινητήρες. Τελικά πάντα υπάρχει χώρος για όλους τους καλούς.

 

 

Rover-BRM

Οι βρετανοί κάθε άλλο παρά άγνωστοι ήταν στη χρήση στροβιλοκινητήρων, αφού είχαν αρχίσει την εξέλιξή τους από τα μέσα του δεύτερου μεγάλου πολέμου. Η Rover είχε εμπλακεί και αυτή στην εξέλιξη αρχίζοντας με το Jet 1 και εξελίσσοντας το σταδιακά σε Τ2,Τ3 και Τ4. Όμως η καλύτερη στιγμή του «jet» αυτοκινήτου της ήρθε όταν αποφάσισε να λάβει μέρος στον αγώνα του Le Mans σε συνεργασία με την BRM. Η τελευταία πρόσφερε το ελαφρά… παραμορφωμένο πλαίσιο της BRM F1 που είχε χτυπήσει ο Richie Ginther στο Grand Prix του Μονακό το 1962.Το πλαίσιο ανακατασκευάστηκεκαιπάνω του χτίστηκε ένα αλουμινένιο spyder και πίσω τοποθετήθηκε στροβιλοκινητήρας. Οι πρώτες δοκιμές έγιναν από το Graham Hill που το περιέγραψε ως: «Κάθεσαι σε αυτό το πράγμα και νομίζεις ότι έχεις ένα 707 στη πλάτη του.

Έλαβε μέρος στο Le Mans του 1963 και δεν πήρε θέση, αφού ήταν το μόνο στη κατηγορία του, αλλά στη γενική κατάταξη ήταν όγδοο. Την επόμενη χρονιά αναβαθμίστηκε με νέα τουρμπίνα και πλαίσιο, αλλά είχε ένα ατύχημα κατά την μεταφορά του και τελικά δεν έλαβε μέρος στον αγώνα. (Αυτή ήταν η επίσημη εκδοχή, γιατί όλοι ξέρουν ότι ο κινητήρας καταστράφηκε, για ανεξήγητους λόγους, κατά την διάρκεια των δοκιμών πάνω στο δυναμόμετρο.) Το 1965 επιστρέφει και το τοποθετούν στη κατηγορία των δύο λίτρων για να βαθμολογηθεί κανονικά με τους Graham Hill και Jackie Stewart στο τιμόνι. Όμως αρχικά μπήκε άμμος στον κινητήρα με αποτέλεσμα να υπερθερμαίνεται και αργότερα μια λεπίδα αποκολλήθηκε, έπεσε μέσα στη μια από τις δύο γεννήτριες και ακολούθησε έκρηξη, αλλά αυτό δεν σταμάτησε την λειτουργία του κινητήρα. Τελικά τερμάτισε στη δέκατη θέση, έβδομο στην κλάση των πρωτοτύπων και το πρώτο βρετανικό αυτοκίνητο.

Δεν υπήρχε όμως συνέχεια. Σήμερα το αυτοκίνητο στεγάζεται στο Heritage Motor Centre στο Gaydon.