Turbine Cars: Lotus 56

Μετά την επιτυχία της Lotus 38 Ο Colin Chapman επανέρχεται στις Η.Π.Α. και στους αγώνες INDY. Αυτή τη φορά ήταν εμπνευσμένος από το αυτοκίνητο του Parnelli Jones  που παρά λίγο να κερδίσει τον αγώνα του 1967. Τώρα την σχεδίαση της 56 είχε αναλάβει ο Maurice Philippe, αλλά το σχέδιο ήταν πολύ μεγαλύτερο από μια one-off προσπάθεια. Ο Chapman ήθελε να δοκιμάσει τις δυνατότητες των στροβιλοκινητήρων με στόχο να τους φέρει στην Formula 1, χωρίς όμως κανείς να υποπτευθεί τους βαθύτερους στόχους του. Έτσι η… εκδρομή στις Η.Π.Α. ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία.

Το πλαίσιο ήταν ολοκαίνουργιο, σφηνοειδές σαν την Lotus 72 που θα ακολουθούσε και ο κινητήρας της Pratt & Whitney που απέδιδε 500 ίππους βρισκόταν πίσω από τον οδηγό. Η κίνηση μεταφερόταν σε όλους τους τροχούς για καλύτερα αποτελέσματα και έτσι όλοι είχαν την ίδια διάσταση.

Ο Jim Clark όμως που επρόκειτο να οδηγήσει το αυτοκίνητο σκοτώθηκε με Lotus 48 (F2) τον Απρίλιο του 1968, ενώ το ίδιο συνέβη στον Mike Spence ο οποίος δοκίμαζε το αυτοκίνητο. Παρά αυτά η ομάδα συνέχισε και οι Graham Hill, Joe Leonard και Art Pollard συμμετείχαν τελικά στον αγώνα της INDY 500. Ο Leonard πέτυχε τον ταχύτερο χρόνο στα δοκιμαστικά και στον αγώνα πραγματικά εξαφανίστηκε. Όλα έδειχναν ότι θα κέρδιζε τον αγώνα εύκολα, αν δεν εγκατέλειπε από μηχανική βλάβη πέντε γύρους πριν τον τερματισμό.

Ένα αυτοκίνητο με στροβιλοκινητήρα, μπορεί και πάλι να μην κέρδισε, αλλά για μια ακόμα χρονιά έδειξε τις δυνατότητές του. Το αποτέλεσμα ήταν η αμερικάνικη αγωνιστική λέσχη να απαγορεύσει τους στροβιλοκινητήρες και την τετρακίνηση!

Έτσι ο Chapman αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ευρώπη πιο γρήγορα από ότι υπολόγιζε και προσπάθησε να εξελίξει το αυτοκίνητο χωρίς επιτυχία αφού αποδείχτηκε ιδιαίτερα πολύπλοκο και εύθραυστο.  Παρά αυτό όμως τα μαθήματα που έμαθαν τους οδήγησαν στην εξέλιξη της 72 που τους οδήγησε στην κατάκτηση του Πρωταθλήματος κατασκευαστών το 1972.

Η καλύτερη θέση που πήρε ποτέ η 56, ήταν μια όγδοη στα χέρια του Fittipaldi στο Ιταλικό GP του 1971.