Mercedes-Benz Autobahn-Kurier: Continental express

Η Έκθεση του Βερολίνου μπορεί να άνοιξε τις πόρτες της τον Φεβρουάριο του 1934, αλλά βρήκε τον πρόεδρο Hinderburg στο κρεβάτι, να ετοιμάζεται να κατέβει για το τελευταίο του ταξίδι και τον Adolf από την άλλη να ετοιμάζεται να ανέβει το τελευταίο σκαλί για την εξουσία. Θα έλεγε κανείς ότι η πολιτική κατάσταση στη Γερμανία, εκείνες τις ημέρες, ήταν μάλλον ρευστή, όχι όμως για την τοπική αυτοκινητοβιομηχανία που είχε κάθε λόγο να χαίρεται! Από τη μια μόλις είχε αρχίσει η κατασκευή των μεγάλων αυτοκινητόδρομων που διέσχιζαν την χώρα από άκρη σε άκρη, από την άλλη μόλις είχαν καταργηθεί οι δασμοί για την αγορά αυτοκίνητου.

Και δεν ήταν άλλο από τον πραγματικό ογκόλιθο της Mercedes-Benz, το θηριώδες Autobahn- Kurier (δηλαδή ο μεταφορέας των αυτοκινητοδρόμων) που αντιπροσώπευε καλύτερα την αναδυόμενη Γερμανία, η οποία αποζητούσε και πάλι τη θέση της. Ήταν μεγάλο, πολύ μεγάλο βασισμένο πάνω στα μηχανικά μέρη της 500Κ και εντυπωσιακό ντυμένο στη τελευταία λέξη της μόδας που ήθελε τα πάντα… αεροδυναμικά!  Μάλιστα λέγεται ότι όταν ο Jean Bugatti όταν είδε το ολόμαυρο τευτονικό μεγαθήριο, γύρισε αμέσως στο σχεδιαστήριό του στο Molsheim και σχεδίασε ένα αντίπαλο κουπέ, το Aerolithe!

 

Τεχνικά

Η βάση για τη νέα δραματική Mercedes ήταν η 500K με μεγαλύτερο αυτή το φορά οκτακύλινδρο εν σειρά κινητήρα, που έφτανε αισίως τα 5,0 λίτρα και που ήταν εξοπλισμένος με υπερτροφοδότη. Το πλαίσιο ανήκε στην 380Κ και είχε μακρύνει, αλλά η ανεξάρτητη ανάρτηση σε όλους τους τροχούς είχε παραμείνει. Η εμπρός ανάρτηση αποτελούντα από διπλά ψαλίδια και πίσω από υστερούντες βραχίονες με αμορτισέρ, αλλά διπλά ελατήρια σε κάθε άκρο. Το κιβώτιο ταχυτήτων είχε τέσσερις σχέσεις, με την τελευταία να κουμπώνει αυτόματα χωρίς τη χρήση συμπλέκτη. Το βάρος του έφτανε τους δυόμιση τόνους και το μήκος του σταματούσε στα 5,258 μέτρα!

Οι ίπποι τώρα είχαν φτάσει τους 160, αλλά ήταν η σχεδίαση ήταν αυτή που έκλεψε την παράσταση και τις εντυπώσεις. Και όχι χωρίς καλό λόγο.

 

Σχεδίαση

Κατά πάγια τακτική της Mercedes-Benz ποτέ δεν προμήθευε μηχανικά μέρη σε καροσερίστες  ώστε να χτίσουν πάνω τους τις δικές τους καρότσες και όλα τα σχέδια των αυτοκινήτων της γινόταν «in house», με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουμε τους σχεδιαστές μερικών από τα πιο σημαντικά προπολεμικά της αυτοκίνητα. Μάλιστα το 1933 είχε αναγκάσει τον κατασκευαστή Erdmann & Rossi, που είχε την έδρα του στο Βερολίνο, να αφαιρέσει τα σήματα της Mercedes-Benz από το αεροδυναμικό αυτοκίνητο που είχε σχεδιάσει με την δικαιολογία ότι «δεν συνάδει με την σχεδιαστική φιλοσοφία και ποιότητα» των αυτοκινήτων της! Και όμως μόλις ένα χρόνο μετά ήταν η ίδια η Mercedes, που ασπάστηκε τη νέα μόδα και μάλιστα τόσο απροκάλυπτα. Μάλιστα αρχικά είχε σχεδιαστεί πάνω σε ένα Type 540 Stromlinien Limouzine, νέο εμπρός μέρος που ακολουθούσε τις ιδέες του πρωτοπόρου Ούγγρου αεροδυναμιστή Paul Jaray με πλήρως καλυμμένη την μάσκα, αλλά το διοικητικό συμβούλιο απέρριψε την πρόταση με την δικαιολογία ότι η trade-mark της Mercedes-Benz θα έπρεπε να είναι πάντα ευκρινώς ορατή!

 

Μόνο δύο (;) από τα τρία

Όμως όσο εντυπωσιακό και αν είναι το αυτοκίνητο, η ιστορία όσων απόμειναν από τα τρία (;) που συνολικά κατασκευάστηκαν είναι καθαρά μυθιστορηματική αλλά μάλλον σύντομη, αφού σήμερα γνωρίζουμε την ύπαρξη μόνο δύο αυτοκινήτων!

Το πρώτο και πιο γνωστό με αριθμό παραγγελίας 288557, ανήκε στον περίφημο ισπανό οφθαλμίατρο  Ignacio Barraquer που διέμενε στην Βαρκελώνη και παρήγγειλε το τελευταίο αυτοκίνητο που κατασκευάστηκε το 1938. Οι κακές γλώσσες λένε ότι ήταν δώρο του «αρχηγού» ως ανταμοιβή για μια επιτυχή εγχείριση, άλλοι λένε ότι και πάλι ήταν δώρο, αλλά αυτή τη φορά ενός πλούσιου άραβα που έσωσε το μάτι του. Πάντως η οικογένεια υποστηρίζει ότι απλά το αυτοκίνητο άρεσε στον Ignacio και το αγόρασε. Ένα όμως είναι σίγουρο, δώρο ή έρωτας, του Ignacio του άρεσε να οδηγεί  και μάλιστα ξεκίνησε ένα επικό ταξίδι με τη γυναίκα του στη Βόρειο Αφρική. Πέρασε μάλιστα την Λιβύη και την Αλεξάνδρεια πριν αποφασίσει ότι είχε δει αρκετά και επέστρεψε από εκεί με το πλοίο. Το ταξίδι όμως δεν ήταν χωρίς προβλήματα, όπως κατεστραμμένα αμορτισέρ και σκισμένα ελαστικά, αλλά το σημαντικότερο απρόοπτο του αντιμετώπισε ήταν όταν έκαψε τη φλάντζα κεφαλής λόγο υπερθέρμανσης. Όμως ο οφθαλμίατρος δεν πτοήθηκε, έβγαλε τα εργαλεία του στη μέση της ερήμου και την αντικατέστησε! Το αυτοκίνητο αυτό ανήκει ακόμα και σήμερα στην οικογένεια των Barraquer.

Αλλά λέγεται ότι υπάρχει (αν υπάρχει ακόμα) και ένα δεύτερο αυτοκίνητο που όμως ελάχιστοι το έχουν δει, αφού όλη του τη ζωή την έχει περάσει στο Ιράν και σήμερα ανήκει στον Ιρανό έμπορο Julian Majzub . Αυτό ήταν πραγματικό δώρο του Αδόλφου στον Mohamed Reza Shah το 1935 σε μια προσπάθεια να τον κάνει φίλο, γιατί όπως είναι γνωστό όλοι ήθελαν το πετρέλαιο πάνω στο οποίο κάθονταν ο τότε Σάχης της Περσίας. Το αυτοκίνητο αυτό σε αντίθεση με αυτό του Ignacio ποτέ δεν οδηγήθηκε πέρα από τις πόρτες του παλατιού του Σάχη, αν και όλοι λένε ότι οι δρόμοι μέσα στο παλάτι ήταν και φαρδύς, αλλά και αρκετών χιλιομέτρων. Αυτό όμως μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι μέσα στον υπερτροφοδότη δεν υπήρχαν οι περιστροφικοί ρότορες, από τον φόβο των γερμανών ότι αυτοί θα καταστρέφονταν πολύ σύντομα από την άμμο της ερήμου. Το αυτοκίνητο τελικά το 1939 δωρίθηκε στον γιό του Reza Pahlavi σαν ένα από τα γαμήλια δώρα με τη πριγκίπισσα Fawzia, που ήταν κόρη του βασιλιά Farouk της Αιγύπτου. Όλοι αυτοί μπορεί να μην διασώθηκαν, αλλά ένας τοπικός  έμπορος φορτηγός το είδε εγκαταλειμμένο το 1960 και το απέκτησε, το πως… άγνωστο. Αποδείχτηκε (;) ότι ήταν το αυτοκίνητο που είχε εκτεθεί στο Βερολίνο το 1934 και αρχικά ήταν βαμμένο σε πράσινη διχρωμία.

Τελικά τα αυτοκίνητα που κατασκευάστηκαν ήταν τρία ή δύο, γιατί τα αρχεία του τρίτου αυτοκινήτου που η Mercedes υποστηρίζει ότι κατασκεύασε δεν υπάρχουν;