Bristol Cars: Το τέλος του χειροποίητου

Η ιστορία της αρχίζει αμέσως μετά τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο όταν η Bristol Aeroplane Company, σε μια προσπάθεια να απαλλαγεί από το επιπλέον προσωπικό της το οποίο δεν χρειάζονταν πλέον μετά την μείωση παραγωγής αεροπλάνων, άρχισε να συνεργάζεται με την AFN Ltd, που κατασκεύαζε τα Frazer Nash. Ήταν μια προσπάθεια να αλλάξει κατεύθυνση παραγωγής, αφού και οι εγκαταστάσεις υπήρχαν, αλλά και το ειδικευμένο προσωπικό. Έτσι τον Ιούλιο του1945 η B.A.C. προχώρησε στην δημιουργία της «Bristol Cars» αγοράζοντας μετοχές της AFN και ακολούθησε τον δικό της δρόμο.
Σε όλη της τη ζωή κατασκεύαζε χειροποίητα αυτοκίνητα ποιότητας πάντα κατά τα βρετανικά πρότυπα, που ήθελαν πολύ και καλό δέρμα για τα καθίσματα και τις επενδύσεις και καλό ξύλο για τα τελειώματα. Κάτι σαν το καθιστικό δηλαδή, όλα φτιαγμένα με ατέλειωτη υπομονή.
Πάντα έμεινε μια ιδιαίτερη εταιρεία με φανατικό αγοραστικό κοινό και ποτέ δεν έδινε στοιχεία πωλήσεων. Πάντως πιστεύεται ότι τα τελευταία χρόνια θα πρέπει να κατασκεύαζε όχι περισσότερα από είκοσι αυτοκίνητα τον χρόνο από τα εκατό τα οποία υπολογίζονταν ότι συναρμολογούσε την δεκαετία του ’80.
Μάλιστα δεν διέθετε αντιπροσώπους και λειτουργούσε μόνο μια έκθεση (!) των προϊόντων της που βρισκόταν στο Λονδίνο στη Kensington High Street.

 

Με γερμανικό know-how

Ο HJ Aldington, που ήταν από τα διευθυντικά στελέχη της Bristol Aeroplane Company, λόγο της εμπλοκής του στην πολεμική βιομηχανία είχε πολλές φορές επισκεφτεί τα βομβαρδισμένα εργοστάσια της BMW στο Μόναχο, αλλά δεν είναι λίγοι εκείνοι που τον κατηγορούνε ότι οι επισκέψεις του δεν ήταν τελείως αθώες και ότι πολλές φορές επέστρεφε πίσω με σχέδια που είχε… βρει τυχαία στα συρτάρια. Μάλιστα για να είναι σίγουρος για την μετάφραση (!), σε ένα από τα ταξίδια του επέστρεψε και με τον σχεδιαστή-μηχανικό της BMW, Dr. Fritz Fiedler, που τον είχε… βρει και αυτόν να περιφέρετε άσκοπα στα ερείπια!
Τα σχέδια και ο Fritz πάντως είχαν σαν αποτέλεσμα το πρώτο αυτοκίνητο της Bristol, το 400 που παρουσιάστηκε στην Έκθεση της Γενεύης του 1947. Και ήταν μια καθαρά γερμανική σχεδίαση, αν και προπολεμική με τον κινητήρα και το πλαίσιο να θυμίζουν έντονα BMW. Εδώ που τα λέμε δεν θύμιζαν απλά, ήταν, γιατί ο κινητήρας προέρχονταν από την 328 και το πλαίσιο από την 327. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι βρετανοί δεν μπήκαν ούτε καν στον κόπο να αλλάξουν τη μάσκα του αυτοκινήτου με τα δύο χαρακτηριστικά «νεφρά»! Παρά την πρωτοφανή αυτή αντιγραφή, το αυτοκίνητο ήταν οδικά αξιόλογο, το ίδιο και οι πωλήσεις του που έφτασαν τα 700, από τα οποία 17 μάλιστα τα έντυσε ο Pininfarina.
Το 1949 παρουσιάστηκε το 401 με πέντε θέσεις με σχεδίαση από την Touring και νέο αεροδυναμικό σχήμα που του έδινε υψηλότερη τελική ταχύτητα, για να προστεθεί και το ανοιχτό 402, από το οποίο όμως πουλήθηκαν μόλις 28 αυτοκίνητα.
Για το 1953 η Bristol με το 403 προχώρησε σε σημαντικές βελτιώσεις στα φρένα και μάλιστα με νέο αναβαθμισμένο κινητήρα έλαβε μέρος και στον αγώνα του Le Mans (τύπος 450), και μπορεί να εγκατέλειψε από στρόφαλο, αλλά το αυτοκίνητο ήταν πέντε δευτερόλεπτα πιο γρήγορο από τον ανταγωνισμό.
Τα 403 και 404 που ακολούθησαν είχαν κοντύτερο μεταξόνιο, αλλά η νέα φορολογική νομοθεσία τα έβαλε στο περιθώριο και μόνο 40 αυτοκίνητα κατασκευάστηκαν τελικά.
Αντίθετα το 405 που ακολούθησε ήταν πολύ πιο πετυχημένο, αν και ήταν το μόνο τετράθυρο αυτοκίνητο που κατασκεύασε ποτέ η Bristol, με 297 αυτοκίνητα από τα οποία τα 43 ήταν ανοιχτά από το 1954 έως το 1958.

 

Με αμερικάνικο V8
Αντίθετα το 406 που ακολούθησε και που κατασκευάστηκε από το 1958 έως το 1961 χρησιμοποίησε ένα νέο εισαγόμενο κινητήρα V8 της Chrysler των 5.3 λίτρων. Το αποτέλεσμα ήταν το αυτοκίνητο να πάρει κιλά και να χάσει την οδική χάρη που του πρόσφερε ο εξακύλινδρος κινητήρας. Κάτι που όμως διορθώθηκε με το 408 του 1963, όχι μόνο σχεδιαστικά, αλλά οδικά με νέα ανάρτηση.
Το 1966 αλλάζει η διεύθυνση της εταιρείας που επιστρέφει σε πιο exclusive πρακτικές απαρνούμενη τον στόχο των τριών αυτοκινήτων την εβδομάδα που είχε θέσει η προηγούμενη διοίκηση.

 

Τίτλοι τέλους
Τον Μάρτιο του 2011 η εταιρεία διαλύθηκε απολύοντας τους 22 εργαζόμενους που είχαν απομείνει και που ουσιαστικά λειτουργούσαν ως συνεργείο επισκευής και συντήρησης των υπαρχόντων αυτοκινήτων, αφού η παραγωγή είχε ουσιαστικά σταματήσει από το 2006.