Napier – Railton: Παρά λίγο αεροπλάνο

Και όμως υπήρχαν μέρες γιγάντων. Όπου το μέγεθος και η υπερβολή ήταν αυτό που όλοι ζητούσαν. Μέρες που ο άνθρωπος πίστευε ότι όλα του ανήκαν, η γη, το νερό, ο ουρανός για να κατακτήσει. Όσο πιο γρήγορα, όσο πιο ψηλά , όσο πιο βαθιά, τα ρεκόρ είχαν ένα μια μόνο λόγο ύπαρξης, να καταρριφθούν.

 

Σχεδίαση
Σχεδιάστηκε από τον Reid Railton και ο κινητήρα ανήκε στην Napier. Την όλη κατασκευή ανέλαβαν οι Thomson & Taylor. Σκοπός ήταν να σπάσουν όλα τα ρεκόρ στη πίστα του Brooklands.
Ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 30’ και αυτά τα θέματα δεν πρέπει να παίρνετε ελαφρά σήμερα, γιατί τότε οι αγώνες αυτοκινήτου (ή καλύτερα τα ρεκόρ ταχύτητας σε γη, αέρα και νερό)  ήταν το απόλυτο γεγονός.
Τον John Cobb τον συνεπήρε και του έγινε μανία. Μια μανία που του στοίχησε τη ζωή.

 

Από τον αέρα στη γη
Έτσι ο Railton, έβαλε τα χρήματα και επειδή οι κινητήρες αυτοκινήτων ήταν κάπως μικροί κοίταξε στον αέρα και συμβιβάστηκε με ένα κινητήρα της Napier. Δεν ήταν όμως ένας συνηθισμένος κινητήρας. Πρώτα από όλα ήταν σχήματος «W» με τρείς σειρές από τέσσερις κυλίνδρους. Ήταν κατασκευασμένος εξολοκλήρου από αλουμίνιο με ένα εκκεντροφόρο επικεφαλής για κάθε… πύργο κυλίνδρων και τρία καρμπυρατέρ της Claudel-Hodson. Η ιπποδύναμη έφτανε τους 502 ίππους στις 2.200 σ.α.λ. από 23.970 κ.εκατ. Ένα κιβώτιο τριών σχέσεων της Moss (χωρίς όπισθεν), προσπαθούσε να μεταφέρει τη δύναμη στους πίσω τροχούς και το διαφορικό ήταν ειδικά μελετημένο με εξωτερικό ψυγείο για την βαλβολίνη και δείκτη θερμοκρασίας, για παν ενδεχόμενο!
Το πλαίσιο ήταν απόλυτα συμβατικό τύπου σκάλας, υπερενισχυμένο, όπως θα φαντάζεστε ώστε να αντέξει τα 1.524 κιλά και οι αναρτήσεις δεν ήταν τίποτα άλλο από ημιελλειπτικά φύλλα σούστας, χωρίς αμορτισέρ. Όσο για τα φρένα, αχρείαστα να ήταν, γιατί αποτελούνταν από ταμπούρα μόνο στους πίσω τροχούς.
Τέλος το μέγεθός του ήταν ένας πραγματικός γίγαντας με μήκος 4,724 μ.!

 

Στη Γαλλία
Το αυτοκίνητο ήταν έτοιμο το 1933 και στα χέρια του Cobb τα ρεκόρ έσπαγαν το ένα πίσω από το άλλο στο Brooklands, είτε αυτά ήταν ταχύτητας, είτε αντοχής. Το αποτέλεσμα ήταν τα ρεκόρ για κατάκτηση να περιοριστούν και έτσι αποφάσισαν να χτυπηθούν με τον προαιώνιο  εχθρό (γνωστό το μίσος των Γάλλων και των Βρετανών) και να τον νικήσουν μέσα στο ίδιο του το έδαφος με στόχο το ρεκόρ των 24 ωρών που κρατούσε μια Voisin οκτώ λίτρων στη πίστα του Montlhery. Μάλιστα η πίστα αυτή ήταν ιδανική για το βαρύ αυτό αυτοκίνητο, αφού είχε πρόσφατα επισκευαστεί, μετά από μια φωτιά σε ένα από τα συνεργεία που βρισκόταν κάτω από την ξύλινη κατασκευή (ναι, ναι ήταν μερικώς ξύλινη ώστε να δημιουργηθεί το οβάλ της μέρος) της πίστας.
Οδηγός και συνεργείο ταξίδεψαν στην Γαλλία τον Σεπτέμβριο και αμέσως άρχισαν την προπόνηση στη γρήγορη αλλαγή ελαστικών που ήξεραν ότι ήταν το σημαντικότερο πρόβλημα που είχε το αυτοκίνητο. Όμως εκεί ανακάλυψαν ένα πρόβλημα που μέχρι τότε δεν το είχαν συναντήσει. Τα φώτα του αυτοκινήτου δεν ήταν ικανά να φωτίσουν τη πίστα τη νύχτα. Έτσι τοποθέτησαν φώτα στο εσωτερικό της πίστας και μικρά κόκκινα φωτάκια στο εξωτερικό μέρος για να ορίσουν το πλάτος της. (Ας μην ξεχνάμε ότι ήταν οβάλ χωρίς στροφές.)
Τις πρώτες ώρες όλα εξελίσσονταν βάση προγράμματος και η ομάδα πίστεψε ότι θα έσπαγε εύκολα το ρεκόρ των Γάλλων, όμως ο φρεσκοστρωμένη πίστα πάνω στην ξύλινη κατασκευή άρχισε να διαλύεται, από το βάρος του αυτοκινήτου και τους κραδασμούς που προκαλούσε, με αποτέλεσμα οι αλλαγές ελαστικών να γίνονται όλο και πιο συχνές. Τελικά έφυγαν με άδεια χέρια.
Όμως η ομάδα και πάλι με τον Cobb το τιμόνι επέστρεψαν το 1934, αλλά και πάλι η τύχη δεν ήταν με το μέρος τους. Μετά τις δώδεκα πρώτες ώρες άρχισε να βρέχει και μια μεγάλη τρύπα δημιουργήθηκε! Η κακή οδική συμπεριφορά με το γλιστερό οδόστρωμα μαζί με την κούραση των οδηγών είχαν σαν αποτέλεσμα να χαθεί ο έλεγχος. Το αυτοκίνητο χτύπησε στην εξωτερική μπαριέρα, αλλά σαν από θαύμα τελικά δεν απογειώθηκε επέστρεψε και κατέληξε στην άμμο εσωτερικά της στροφής. Ο οδηγός ήταν σαν καινούργιος, χωρίς γρατζουνιά, αλλά για την μεταφορά του αυτοκινήτου απαιτήθηκε η συνεισφορά ενός άρματος μάχης για να ξεθαφτεί από την άμμο.
Οι ζημιές πάντως ήταν λίγες και το Napier-Railton συνέχισε να σπάει το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο στο βρετανικό έδαφος. Δεν ταξίδεψε ποτέ ξανά στην Γαλλία.