Bugatti EB110: Χρήμα καλά ξοδεμένο, αλλά μάταιο

Ο Romano Artioli θα μείνει στην ιστορία σαν ένα μυστήριο. Ήταν ένας διάττον αστέρας που πέρασε, έλαμψε και εξαφανίστηκε τόσο γρήγορα, όσο εμφανίστηκε. Υποτίθεται ότι ήταν ένας ιταλός επιχειρηματίας και έμπορος που πουλούσε και αγόραζε τα πάντα από ποδήλατα, μέχρι Ferrari. Όμως δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναφέρονται και σε παράπλευρες εμπορικές δραστηριότητες, που δεν ήταν και τόσο νόμιμες. Όπως και να έχει όμως το θέμα, ο Romano είχε ένα όραμα, ήθελε να αναβιώσει την Bugatti. Και δεν ήθελε μια απλή αναβίωση, αλλά μια μέσα σε πλήρη δόξα, παρουσιάζοντας το καλύτερο, ταχύτερο και πιο εξωτικό supercar όλων των εποχών. Ήθελε να παρουσιάσει κάτι για το οποίο ακόμα και ο ίδιος ο Ettore Bugatti θα ήταν υπερήφανος. Δεν ήταν ένας μικρός και εύκολος στόχος. Βρισκόμαστε όμως στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και όλα φαίνονται δυνατά.

 

Χτίζοντας το όνειρο
Δεν ήταν λοιπόν καθόλου τυχαίο που έστησε το ολοκαίνουργιο, υπερμοντέρνο εργοστάσιο παραγωγής στη Modena, εξοπλισμένο όχι μόνο με τον τελειότερο μηχανολογικό εξοπλισμό, αλλά και με τους καλύτερους τεχνικούς που τους έφερε από τις άκρες του κόσμου.
Αλλά και το αυτοκίνητο δεν υστερούσε σε τίποτα, τα είχε όλα και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό. Πρώτα από όλα πλαίσιο από ανθρακονήματα (παγκόσμια πρωτιά) και τετράδυμους υπερσυμπιεστές (ακόμα μια παγκόσμια πρωτιά). Οι ίπποι έφταναν τους 553 (στις 8.000 σ.α.λ.) από κινητήρα V12, 60 βαλβίδων (ναι, πέντε βαλβίδες για κάθε θάλαμο καύσης) και 3,5 λίτρων χάρη στη χρήση τεσσάρων υπερσυμπιεστών, δύο σε κάθε πλευρά του V που λειτουργούσαν ανά τρείς κυλίνδρους, ώστε να έχουν μικρότερο μέγεθος και έτσι να έχουν καλύτερη ανταπόκριση.
Είχε όμως και ένα ακόμα κρυφό όπλο, τον καλύτερο σχεδιαστή όλων των εποχών, τον Marcello Gandini, που και πάλι παρουσίασε μια αξεπέραστη δημιουργία, όπως ακριβώς θα έπρεπε να ήταν ένα μοντέρνο Bugatti, βαμμένο στο θαλασσί αγωνιστικό γαλλικό χρώμα, με την χαρακτηριστική πάντα μάσκα εμπρός (αν και μικροσκοπική) και τις πόρτες να ανοίγουν προς τα επάνω. Ακόμα μια αξεπέραστη σχεδίαση.
Ο V12 κινητήρας ήταν τοποθετημένος στο κέντρο με την κίνηση να μεταφέρεται και στους τέσσερις τροχούς μέσα από ένα χειροκίνητο εξάρι κιβώτιο ταχυτήτων, κάτι που κατέβαζε την επιτάχυνση στα μόλις 3,4’’ για τα πρώτα 100 χλμ./ώρα. Μην ξεχνάτε ότι εκείνες τις ημέρες τα ηλεκτρονικά συστήματα και ήταν περιορισμένα και τα σειριακά κιβώτια άγνωστα. Οι αναρτήσεις αποτελούνταν από διπλά ψαλίδια σε όλους τους τροχούς και το πλαίσιο ήταν κατασκευασμένο από ανθρακονήματα, κάτι που συγκρατούσε το βάρος στα 1.615 κιλά.  
Πέρα από αυτά όμως δεν ήθελε ένα αυτοκίνητο δύσκολο ή βάρβαρο. Το αντίθετο, το έκανε ιδιαίτερα πολιτισμένο με κλιματισμό, ηχητικό σύστημα απαιτήσεων και τα πάντα ήταν ηλεκτροκίνητα, μαζί με πολυτέλεια που κάλυπτε τα πάντα με δέρμα και ξύλο.
Όσο για την τιμή του, αυτή ξεπερνούσε το μισό εκατομμύριο δολάρια!
Η παρουσίαση του αυτοκινήτου δεν μπορούσε παρά να γίνει στο Champs-Elysees του Palace de Versailles στις 15 Σεπτεμβρίου του 1991. Ημέρα σημαδιακή, που αντιστοιχούσε στην 110η επέτειο της γέννησης του Ettore Bugatti και μέσα σε αυτή την όλη λογική πείρε το όνομα EB110.
Ακολούθησε μια πιο ελαφρύ έκδοση, η ΕΒ110 SS και παρουσιάστηκε και μια πρωτότυπη τετράθυρη έκδοση με τον κινητήρα εμπρός, που όμως δεν έφτασε στην παραγωγή.
Μάλιστα για να στηρίξει την εταιρεία αγόρασε και τη Lotus, που τότε αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα και παράλληλα δημιούργησε μια σειρά από Bugatti-Boutiques! Συζητιόταν επίσης ότι θα έχτιζε μια ολόκληρη σειρά από Luxury Bugatti Hotels , για να συμπληρώσει την εικόνα!
Ότι έπιανε ο Artioli γινόταν χρυσός. Έτσι τουλάχιστον πίστευαν.

 

Romano Artioli
Γεννήθηκε το 1932 στη πόλη της Moglia στην Ιταλία και μεγάλωσε στο Bolzano, όπου το 1980 έφτασε να ελέγχει ένα από τα μεγαλύτερα dealership της Ferrari, πουλώντας αυτοκίνητα στη βόρειο Ιταλία και στη νότιο Γερμανία. Παράλληλα εισήγαγε και ιαπωνικά αυτοκίνητα και το 1982 έγινε ο πρώτος εισαγωγέας των Suzuki στην Ιταλία.
Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους συλλέκτες αυτοκινήτων Bugatti και με τη παρότρυνση των Ferruccio Lamborghini και Paolo Stanzani δημιούργησε το 1987 την Bugatti International, που αγόρασε το όνομα και τα δικαιώματα για το σήμα.

 

Κατεδαφίζοντας το όνειρο
Παρά όμως όλα αυτά τα λαμπερά πάντα υπήρχε μια υποψία για το πώς ο Artioli βρέθηκε να διαθέτει τόσα πολλά χρήματα και για το πώς κατάφερε να αποσπάσει το όνομα και το σήμα της Bugatti, που στη Γαλλία θεωρούνταν κάτι σαν εθνικός θησαυρός.
Από την αρχή όμως τα οικονομικά στοιχεία δεν ήταν ενθαρρυντικά και χαμηλότερα των προβλέψεων. Παρά την καλή του διάθεση και τα εκατομμύρια που έριξε, η παραγωγή όλο και καθυστερούσε, γιατί απλά δεν ήξερε τη δουλειά της παραγωγής, με αποτέλεσμα το πρώτο αυτοκίνητο να παρουσιαστεί μόλις τον Δεκέμβριο του 1992, πέφτοντας ακριβώς πάνω στην ύφεση που χτύπησε τις πωλήσεις των εξωτικών αυτοκινήτων.
Τα χρήματα πάντως συνέχισαν να καταφτάνουν και όλοι πλέον είχαν αρχίσει να μιλούν ανοικτά για ξέπλυμα! Οι Aerospatiale (κατασκεύαζε το πλαίσιο), Michelin και Elf που είχαν εμπλακεί αρνήθηκαν οποιαδήποτε τέτοια… συμμετοχή στο όλο εγχείρημα.
Τελικά, όποια και αν ήταν τελικά η καταγωγή των χρημάτων, στέρεψαν και το 1995 η όλη προσπάθεια κατέρρευσε οικονομικά. Δύο χρόνια αργότερα όλα τα όνειρά του πουλήθηκαν σε πλειστηριασμό! Είχε καταφέρει να κατασκευάσει μόλις 139 αυτοκίνητα μέχρι το 1995, οπότε και η παραγωγή σταμάτησε.
Την επόμενη χρονιά η VW αγόρασε ότι είχε απομείνει στον Artioli, δηλαδή το όνομα και την σήμα της Bugatti και παρουσίασε το δικό της αυτοκίνητο, την Veyron.