Antarctic Snow Cruiser

Ο Νότιος Πόλος αποτελεί ένα από τα πιο εχθρικά σημεία πάνω σε αυτό τον πλανήτη. Ποιός θα το φανταζόταν ότι θα μπορούσε να αποτελέσει πεδίο πολεμικής ανατπαράθεσης!

Το μέτωπο με την Ιαπωνία δεν είχε ανοίξει ακόμα, αλλά όλα έδειχναν ότι ο στραγγαλισμός καυσίμων που είχαν επιβάλει οι Η.Π.Α. στην Ιαπωνία δεν θα μπορούσε παρά να ωθήσει το φασιστικό καθεστώς της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου να προσχωρήσει στην ιδέα ενός πολέμου. Ενός μοιραίου πολέμου, που τελικά στοίχισε τη ζωή σε εκατομμύρια.

Οι αμερικάνοι λοιπόν, παρά τα όσα υποστήριξαν εκ των υστέρων, προετοιμάζονταν και μάλιστα πυρετωδώς για τη σύρραξη που έρχονταν ενάντια στον ιαπωνικό επεκτατισμό, που το έβλεπαν ως ένα εν δυνάμει κίνδυνο.

Παγωμένος πόλεμος

Όσο και αν μπορεί να σας φανεί περίεργο η παγωμένη Ήπειρος περιλαμβάνονταν και αυτή στα στρατιωτικά σχέδια των Η.Π.Α. Από το 1929 ο υποναύαρχος Richard E. Byrd είχε αρχίσει την εξερεύνηση των αχανών πάγων της Ανταρκτικής και από το 1933 έως το 1935 είχε προχωρήσει σε εκτενή χαρτογράφηση. Αλλά πέρα από τις γεωγραφικές και επιστημονικές έρευνες του «υποναυάρχου», το Υπουργείο Στρατιωτικών ενδιαφέρονταν και για κάτι παραπάνω, για τη χρήση της Ανταρκτικής ως βάση για την εξαπόλυση επιθέσεων στην Ιαπωνία. Όμως οι Αμερικάνοι ήταν δεύτεροι, γιατί ον Γερμανοί είχαν δείξει πρώτοι το ενδιαφέρον τους για τη χρήση της Ανταρκτικής, την οποία σκόπευαν να χρησιμοποιήσουν ως βάση για τα υποβρύχια τους, που θα τορπίλιζαν τα πλοία τα οποία θα προσπαθούσαν να περιπλεύσουν τη Νότια Αμερική.

Το ενδιαφέρον και ο ανταγωνισμός για την Ανταρκτική ήταν μεγάλος και το ίδιο το Υπουργείο Στρατιωτικών ήταν αυτό που χρηματοδότησε την τρίτη αποστολή του Byrd το 1939.

Μεγάλο σχέδιο

Το σχέδιο αυτή τη φορά ήταν και μεγάλο, αλλά και καλά προετοιμασμένο. Η αποστολή αποτελούνταν από 55 άνδρες, 140 σκυλιά, 20 κουτάβια, προμήθειες, τράκτορες, αεροπλάνα και σκαπτικά μηχανήματα.

Το αστέρι όμως της αποστολής ήταν το «Snow Cruiser», όπως ονομάστηκε και ήταν ένα τεράστιο όχημα, που υποτίθεται ότι ήταν ειδικά σχεδιασμένο και προετοιμασμένο για χρήση στους πάγους. Το μήκος του έφτανε τα 17 μέτρα με πλάτος 6,6 και το ύψος τα 4,9! Φορτωμένο ζύγιζε 34 τόνους και η αυτονομία του έφτανε τα 8.000 χλμ. Και μπορεί η ταχύτητά του να περιορίζονταν στα 48 χλμ./ώρα, αλλά μπορούσε να επιζήσει αυτόνομα για περισσότερο από ένα χρόνο  μεταφέροντας 10.000 λίτρα. Το πλήρωμά του αποτελείτο από τέσσερα έως πέντε άτομα που μπορούσαν να κοιμηθούν, να πλυθούν και να σιτιστούν με άνεση. Εμπρός υπήρχε ο θάλαμος διακυβέρνησης που ακολουθούνταν από την κουζίνα που έπαιζε και τον ρόλο σκοτεινού δωματίου για την επεξεργασία των film. Μετά ήταν το διαμέρισμα για το πλήρωμα, μαζί με αποθηκευτικούς χώρους για προμήθειες και ανταλλακτικά μαζί με δύο ρεζέρβες. Το καύσιμο τέλος ήταν τοποθετημένο στην οροφή, που ήταν επίπεδη και μπορούσε να μεταφέρει ένα αεροπλάνο Beechcraft πέντε θέσεων.

Για την κίνησή του υπήρχαν δύο κινητήρες πετρελαίου της Cummins οι οποίοι όμως λειτουργούσαν ως ηλεκτροπαραγωγές μονάδες, γιατί απλά η ροπή που απαιτούνταν για να κινηθεί το βαρύ αυτό όχημα και οι τεράστιοι τροχοί της Goodyear  δεν θα μπορούσε απλά να επιτευχθεί με κινητήρες εσωτερικής καύσης. Έτσι στο κέντρο κάθε τροχού είχε τοποθετηθεί ένας ηλεκτροκινητήρας της General Electric απόδοσης 75 ίππων, που κινούσαν τον κάθε τροχό με σχέση 50:1. Μάλιστα ο χειριστής μπορούσε να μεταφέρει όση δύναμη ήθελε σε κάθε ένα από τους τέσσερις τροχούς, οι οποίοι μπορούσαν να κινηθούν αυτόνομα προς όλες τις κατευθύνσεις. Τέλος όταν το όχημα δεν κινούνταν μπορούσε να χαμηλώσει και θέρμαινε έτσι τα ελαστικά από τις εξατμίσεις των κινητήρων, ώστε αυτά να μην παγώσουν!

Κατασκευάστηκε από την Pullman στο Σικάγο, αλλά η διαδρομή των 1.640 χλμ. έως τη Βοστόνη δεν ήταν απροβλημάτιστη. Στη διαδρομή μια βλάβη στη σύστημα διεύθυνσης το έριξε πάνω σε μια γέφυρα και μετά σε ένα χαντάκι όπου παρέμεινε τρείς μέρες έως να επισκευαστεί. Τελικά κατάφερε να φτάσει και να ταξιδέψει για την Ανταρκτική στις 15 Νοεμβρίου του 1939 με το North Star.

Άδοξο τέλος

Κατέφτασε στον «κόλπο των φαλαινών» στην Μικρή Αμερική τον Ιανουάριο του 1940, αλλά στη προσπάθειά τους να το ξεφορτώσουν η ξύλινη ράμπα έσπασε. Γλύτωσε, για να  ανακαλύψουν όμως ότι το όχημα δεν μπορούσε να κινηθεί στον πάγο, λόγο του πάγου που «χτίζονταν» εμπρός από κάθε λάστιχο, αφού το μεγάλο βάρος του το βύθιζε. Προσπάθησαν να λύσουν το πρόβλημα τοποθετώντας τις δύο ρεζέρβες που διέθετε  εξωτερικά στους εμπρός τροχούς, αλλά και αυτή η διάταξη δεν έλυσε το πρόβλημα, το Snow Cruiser απλά δεν μπορούσε να κινηθεί!  Σε αυτό δεν βοήθησε και ο καιρός με το 1940 να αποδεικνύεται μια ιδιαίτερα ψυχρή χρονιά. Τα καύσιμα άρχισαν να τελειώνουν, οι σκύλοι είχαν και αυτοί φάει όλο τους το φαγητό και το Snow Cruiser το μόνο που είχε καταφέρει ήταν να διανύσει 150 χλμ. και αυτά μόνο με την όπισθεν! Μάλιστα στη προσπάθειά τους να μεταφέρουν καύσιμα  χρησιμοποίησαν ένα δικινητήριο αεροπλάνο, το οποίο έπιασε φωτιά και κατέπεσε!

Ο πόλεμος ερχόταν στον Ειρηνικό και δεν υπήρχαν πλέον πολυτέλειες, η αποστολή ανακλήθηκε και το Snow Cruiser εγκαταλείφτηκε σε μια σκαμμένη στο πάγο… φωλιά.

Μερικά χρόνια μετά μια ακόμα αποστολή το βρήκε σε καλή κατάσταση και το 1962 κάποιοι εξερευνητές το είδαν και πάλι, αν και αυτή τη φορά ήταν σκεπασμένο από πάγο. Τρία όμως χρόνια μετά ένα μεγάλο κομμάτι πάγου αποκολλήθηκε από την Ανταρκτική και ανοίχτηκε στη θάλασσα για να λιώσει. Κανίς δεν ξέρει αν μετέφερε μαζί του και το Snow Cruiser!