Autobianchi A112: Original boy racer

Μια από τις αγαπημένες μου ιστορίες είναι αυτή της καθόδου στα… τάρταρα. Ναι, της καθόδου του ιστορικά επικίνδυνου δρόμου με το μαγευτικό όνομα «Αχλαδόκαμπος». ( Ένα όνομα που δεν έχει καμία σχέση με τα αχλάδια, αλλά με το Αχ… λαδόκαμπος.) Του ιστορικού δρόμου, με τις εκατό στροφές, τα δέκα γεφυράκια, τις χίλιες λακκούβες και τους εκατομμύρια λεκέδες από τα λάδια των φορτηγών που όταν τον χρησιμοποιούσαν έβραζαν τους κινητήρες ανεβαίνοντας και τα φρένα κατεβαίνοντας.  Όλα αυτά βέβαια πριν κατασκευαστεί ο νέος δρόμος και πριν επισκευαστεί ο ίδιος.

Αν μάλιστα θυμάστε ανεβαίνοντας αριστερά υπήρχε είχε ένας είδος εστιατορίου που πρόσφερε μόνον ένα πιάτο, γίδα βραστή σούπα με τα τραπεζάκια του να βρίσκονται στη δεξιά πλευρά για να αγναντεύουν την υπέροχη θέα. Και να σας πω την αμαρτία μου, χίλιες φορές είχα περάσει από το δρόμο, ούτε μια φορά δεν σταμάτησα. Τέλος πάντων, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας, γιατί η κόντρα μας ως συνήθως, ήταν πάνω από όλα και εκείνη την ημέρα, όπως άλλωστε και όλες τις άλλες μέρες, είτε ανεβαίνοντας, είτε κατεβαίνοντας!

Πρώτος ήταν ο Παύλος (δεν λέμε επίθετα για να προστατέψουμε τους ενόχους) με  Autobianchi Abarth, ακολουθούσα με μια πολυτουμπαρισμένη Toyota Corolla SR και πίσω ο Στέλιος με Simca 1100. Κάτι από όλα, κινητήρας εμπρός-κίνηση εμπρός, κινητήρας εμπρός-κίνηση πίσω και κινητήρας πίσω-κίνηση πίσω. Ο Παύλος είχε το πλεονέκτημα, μόνο που ως συνήθως οδηγούσε κάνοντας αυτά που δεν έπρεπε πίσω από το τιμόνι του Α112. Και έπεφτε πάνω στον εμπρός εξωτερικό τροχό σηκώνοντας τον πίσω εσωτερικό, και το ανάγκαζε σε συνεχείς διορθώσεις λόγο του κοντού μεταξονίου, αλλά και πάντα σπίναρε τον εσωτερικό εμπρός τροχό στις εξόδους των στροφών. Τώρα, το πώς κατάφερνε και τα τρία αυτά μαζί, αποτελεί ακόμα και σήμερα μυστήριο. Ίσως να οφείλονταν στο γεγονός ότι το αυτοκίνητο είχε πολλά περιθώρια στο να κινείται πέρα από τα όρια πρόσφυσης των ελαστικών! Πάντως ήταν εμπρός και έφτασε πρώτος στη κατηφορική δεξιά που περνούσε ανάμεσα στο κεντράκι και τα καθίσματά του. Ευτυχώς φαίνεται ο θόρυβος που κάναμε προειδοποίησε τους θαμώνες. Ο Παύλος πέρασε υποστρέφοντας με τον πίσω δεξιό τροχό σηκωμένο και όλοι σηκώθηκαν (ευτυχώς), γιατί η Corolla που ακολουθούσε πλαγιολισθαίνοντας και χοροπηδώντας  πάνω στις σούστες της πείρε τη πρώτη σειρά από τα τραπεζάκια. Όλοι τράπηκαν σε φυγή (ευτυχώς), γιατί το Simca γυρισμένο τελείως στο πλάι όπως ερχόταν, τα… πείρε όλα και έφυγε!

Ιστορία

Η Fiat πλέον είχε τα εργαλεία. Ο καιρός να παρουσιάσει το δικός της μικρό εμπροστοκίνητο αυτοκίνητο είχε φτάσει. Έχοντας εξελίξει με επιτυχία τα μηχανικά μέρη για το Autobianchi Primula και προχωρώντας πλέον στην αντικατάσταση του 1100 με το εμπροστοκίνητο πλέον 128, αισθανόταν έτοιμη για ένα μικρό αυτοκίνητο λίγο-πολύ πάνω στα ίδια μηχανικά μέρη, πάντα υπό την επίβλεψη του Dante Giacosa.

Με κωδικό Χ1/4  το Autobianchi A112, όπως τελικά ονομάστηκε, παρουσιάστηκε στην έκθεση του Τορίνο του 1969, ενώ το αντίστοιχο Fiat 127 με κωδικό Χ1/4 έφτασε τον Απρίλιο του 1971. Και τα τρία αυτοκίνητα, Α112, 127 και 128 βασίζονταν πάνω στα ίδια μηχανικά μέρη με McPherson εμπρός και τριγωνικά πίσω ψαλίδια που στηρίζονταν πάνω σε εγκάρσιο φύλο σούστας, μια λύση που πρόσφερε χώρο για αποσκευές, χωρίς όμως μεγάλη διαδρομή με αποτέλεσμα και τα τρία αυτοκίνητα πιεζόμενα να σηκώνουν στις στροφές ξεδιάντροπα τον πίσω εσωτερικό τροχό τους, πέφτοντας πάντα στο εξωτερικό εμπρός τροχός υποστρέφοντας ατελείωτα ειδικά το Α112, λόγο του πιο  κοντού μεταξονίου. Και μπορεί αυτό να ήταν ένα εντυπωσιακό θέαμα, αλλά μείωνε σημαντικά την επιφάνεια πρόσφυσης.

Οι κινητήρες πάλι ήταν οι γνωστοί για το Α112 και 127, που ήταν ο αρχαίος 903 με τα τρία έδρανα βάσης προερχόμενος από το 850, ενώ το 128 φορούσε έναν ολοκαίνουργιο στα 1.100 κ.εκατ. με εκκεντροφόρο επικεφαλής.

Αλλά αν το Α112 ήταν σχετικά συντηρητικό (αν όχι ξεπερασμένο σε ότι αφορούσε τον κινητήρα) η σχεδίασή του ήταν «γλυκύτατη» και πολύ πρακτική και παρά το γεγονός ότι σε όλη του τη ζωή διέθετε μόνο τρείς πόρτες χάρη στο αναδιπλούμενο πίσω κάθισμα αποδείχτηκε εσωτερικά πολύ μεγαλύτερο συγκριτικά με τα 3,230 μ. σε μήκος. Και ΜΙΑ ΚΑΙ είμαστε στο εσωτερικό θα πρέπει να πούμε ότι μπορούσε να μεταφέρει τέσσερα άτομα, χωρίς όμως πολλές αποσκευές και η ποιότητά του ήταν πολύ αξιοπρεπές θυμίζοντας κανονικό αυτοκίνητο και όχι κάποιο παιχνίδι.

Η επιτυχία του ήταν τεράστια και έζησε μέχρι τον Οκτώβριο του 1986 πουλώντας συνολικά 1.245.247 αντίτυπα. Καθόλου άσχημα αν σε αυτό πρέπει να βοήθησε και η προσθήκη της γρήγορης έκδοσης Abarth από το 1971.

Η εξέλιξη

Το 1971 εμφανίζεται η σειρά Ε, για Elegant που έδωσε το όνομα στο facelift του 1973 με νέα μάσκα, ενώ το 1975 προχώρησε σε μια ακόμα αναβάθμιση με νέο εσωτερικό, μεγαλύτερα πίσω φώτα. Το τέταρτο facelift του 1977 ήταν πιο έντονο, αφού μεγάλωσε σε ύψος με την οροφή να αποκτά χαρακτηριστική «υδρορροή» με τον κινητήρα να μεγαλώνει στα 965 κ.εκατ. και να υπόσχεται 48 ίππους. Τον Ιούλιο του 1979 είχαμε ακόμα μια αισθητική βοήθεια με μαύρους μεγάλους πλέον προφυλακτήρες που συνεργάζονταν με νέα μάσκα και ακόμα μεγαλύτερα πίσω φώτα. Επίσης προστέθηκε και κιβώτιο πέντε σχέσεων με την τελευταία σχέση να παίζει τον ρόλο overdrive. Το 1982 η Fiat προσπαθώντας να το κρατήσει στη ζωή του πρόσθεσε ακόμα περισσότερα πλαστικά καλύμματα εξωτερικά, αναβάθμισε σημαντικά πάντως το εσωτερικό και  πρόσθεσε μια ακόμα πιο πλούσια έκδοση με βελούδινα καθίσματα που απέκτησε το χαρακτηριστικό LX. Το 1984 οι αλλαγές ήταν μικρές και το 1985 με την παρουσίαση του Υ10 το Α112 περιορίστηκε σε ια φτωχή έκδοση που όμως πλέον δεν ονομάζονταν Junior, αλλά πείρε και πάλι το αρχικό όνομα Autobianchi A112.