Hotchkiss : Κανόνια και αυτοκίνητα

Αν υποστηρίζαμε ότι η Hotchkiss ήταν μια από τις εταιρείες που ποτέ δεν κατασκεύασε ούτε ένα κακό αυτοκίνητο δεν θα κάναμε λάθος.

Αρχικά στηρίχτηκε στην κατασκευή όπλων, αλλά όταν η ειρήνη έφτασε στην Ευρώπη αναγκάστηκε να ασχοληθεί με πιο καθημερινές κατασκευές, όπως κινητήρες και αργότερα ολόκληρα αυτοκίνητα. Αρχικά κατασκεύασε υποσυστήματα για τις Panhard και de Dietrich και το 1903 άρχισε την κατασκευή δικών της αυτοκινήτων που παρουσίασε στο Paris Salon με σήμα δύο κανόνια. Την σχεδίαση ανέλαβε ο M. Terrasse που ήταν υπεύθυνος για τα εντυπωσιακά Mors και βοηθός του ήταν ο περίφημος οδηγός αγώνων Henri Fournier. Παρουσίασε δύο αυτοκίνητα ένα 18 και ένα 35 ίππων με τετρακύλινδρους κινητήρες για να ακολουθήσουν εξακύλινδρα σύνολα που συγκρίνονταν μόνο με αυτά της Rolls-Royce και τα οποία μάλιστα προσφέρονταν στη μισή τιμή. Την επόμενη χρονιά απέκτησε παρακλάδι στο Ηνωμένο Βασίλειο και άρχισε να κατασκευάζει αυτοκίνητα υπό τη καθοδήγηση του Ainsworth και που αποτέλεσε την κινητήρια έμπνευση της εταιρείας. Μάλιστα έφτασε σε σημείο να αποτελεί «το» αυτοκίνητο της αριστοκρατίας με τους Lords και τις Ladies να το προτιμούν. Το αυτοκίνητο με το στρογγυλό ψυγείο ήταν της μόδας και αν πηγαίνατε στο Olympia Motor Show του 1910 θα μπορούσατε να θαυμάσετε τα μοντέλα της Hotchkiss που άρχιζαν από το Mellhuish Torpedo των 16 και 20 ίππων που κόστιζαν από τις 540 λίρες, ενώ μπορούσατε να ανέβετε μέχρι τα τύπου Landaulette των 20 και τριάντα ίππων που όμως θα σας ξεφόρτωνε από 765 λίρες. Τιμές υψηλές, αλλά πολύ χαμηλότερες από αυτές που ζητούσε η Rolls Royce, χωρίς τα αυτοκίνητα της τελευταίας να ήταν πολύ ποιοτικότερα της Hotchkiss.

Πάντως η Hotchkiss δεν ήταν ένα άγνωστο όνομα και στους αγώνες ταχύτητας έχοντας επενδύσει 150.000 φράγκα από το 1904. Δεν κατάφερε όμως πολλά πράγματα, γιατί ούτε το αυτοκίνητο των 18,8 λίτρων του 1905, ούτε το 16,2 λίτρων με οδηγό τον Le Blon είχε την οποιαδήποτε επιτυχία, εκτός από κάποιους καλούς τερματισμούς στις Η.Π.Α., με αποτέλεσμα να τους εγκαταλείψει.

Το 1912 προχωρεί στη κατασκευή μικρότερων κινητήρων με νέες κεφαλές σχήματος «L» και προχώρησε στην κατασκευή monoblock τετρακύλινδρων κινητήρων στα 2,2 λίτρα.

 

Πάλι στα όπλα

Ο νέος πόλεμος του 1914 την επανέφερε στους πολεμικούς εξοπλισμούς και σχεδίασε μια νέα σειρά πολυβόλων και μάλιστα έφτασε να κατασκευάζει 4.000 το μήνα. Όμως η προώθηση των γερμανικών στρατευμάτων ανάγκασε την Hotchkiss να μεταφέρει το εργοστάσιο παραγωγής από το Saint Denis στη Lyon για να αποφύγει τα στρατεύματα του von Kluck τα οποία προωθούνταν ταχύτητα, μετά τις πρώτες νίκες των γερμανών και πριν ο πόλεμος καταλήξεις στα ορύγματα.

Το τέλος του πολέμου βρήκε την Hotchkiss με τέσσερα εργοστάσια παραγωγής όπλων και πυρομαχικών στη Γαλλία και ακόμα ένα στο Coventry της Βρετανίας που κατασκεύαζε και αυτό πολυβόλα, τα οποία είχαν γίνει απαραίτητα λόγο της νέας μορφής χαρακωμάτων που είχε πάρει ο πόλεμος.

Μετά τον πόλεμο το εργοστάσιο στη  Lyon πουλήθηκαν στη Saurer, ενώ αντίθετα το βρετανικό προσαρμόστηκε και πάλι στην παραγωγή εξαρτημάτων και κινητήρων. Άρχισε να κατασκευάζει κινητήρες για την Morris και σύντομα απορροφήθηκε από αυτή για ονομαστεί Morris Motors Ltd. Σύντομα πάντως άρχισε και πάλι τη κατασκευή ολόκληρων αυτοκινήτων όταν η ζωή ομαλοποιήθηκε και στο London Motor Show του 1919 παρουσίασε τετρακύλινδρους κινητήρες από 18 έως 28 ίππους  με το ψυγείο νερού εμπρός να έχει πλέον οβάλ σχήμα.

Το νέο της εργοστάσιο στο Orano άνοιξε το 1925, με το αναβαθμισμένο εργοστάσιο στο Saint Denis να παράγει αμαξώματα, ενώ το 1927 άρχισε να λειτουργεί και νέα μονάδα με μεταλλουργείο-χυτήριο στο Clichy της Γαλλίας. Τα πρώτα σύννεφα όμως είχαν αρχίσει να φαίνονται στο ορίζοντα στην συνεργασία με τη Morris, αφού ο Ainsworth δεν τα πήγαινε και πολύ καλά με τον William Morris, λόγο της διαφοράς των απόψεών τους σχετικά με τους στόχους της Hotchkiss, παρά τις νέες αυτές σημαντικές επενδύσεις. Ο Morris υποστήριζε ότι η Hotchkiss έπρεπε να προχωρήσει σε αυτοκίνητα μαζικής παραγωγής, ο Ainsworth επέμενε να έχει σαν πελάτες την αριστοκρατία.

Η σχεδίαση και η εξέλιξη όμως προχωρούσε κανονικά και παρουσιάστηκε ένας νέος κινητήρας με ωστήρια και βαλβίδες επικεφαλής που αργότερα απέκτησε κάποιο τύπου εκκεντροφόρο επικεφαλής που ονομάστηκε Hotchkiss-drive, αν και πρέπει να πούμε ότι δεν κινούσε τις βαλβίδες κατευθείαν, αλλά μέσα από κοκοράκια.

 

Προβλήματα

Σε μια αγορά όμως σαν αυτή της ανωτέρας τάξης, όπου το αυτοκίνητο ήταν θέμα μόδας και κοινωνικού επιπέδου και που κάθε άλλο παρά σταθερή ήταν, λόγο και της γενικότερης οικονομικής κρίσης, ο Ainsworth αντιμετώπισε σύντομα οικονομικά προβλήματα και για να περισώσει την εταιρεία αναγκάστηκε να ακολουθήσει την πολιτική του ενός μοντέλου μέχρι το 1928. Μάλιστα για να μειώσει το κόστος επέστρεψε σε παλαιότερους κινητήρες με τις πλαϊνές βαλβίδες, αλλά τα αυτοκίνητα δεν έπαψαν να αξιολογούνται πολύ θετικά λόγο της ποιότητας κύλισης που τα χαρακτήριζε. Το 1928 πάντως επανήλθε στην αγορά με νέο τρίλιτρο εξακύλινδρο κινητήρα με επτά έδρανα βάσης που απέδιδε 70 ίππους.

Μπήκε και πάλι στους αγώνες με κινητήρα 3,5 λίτρων και 100 πλέον ίππους, αυτή τη φορά όμως με τεράστια επιτυχία, αφού ήταν ο νικητής στο Monte Carlo Rallye του 1932, ενώ την επόμενη χρονιά κέρδισε και πάλι τον αγώνα!

Στην Έκθεση του Παρισιού του 1934 η Hotchkiss κατάφερε και τους άφησε όλους άναυδους ανεβάζοντας τους ίππους στους 115 χάρη σε δύο καρμπυρατέρ της Solex, για να ανέβει στους 130 στην έκδοση Grand Sport. Οι ίπποι αυτοί ήταν αρκετοί να της δώσουν τη δεύτερη θέση στο Monte Carlo Rallye του 1938.

 

Πόλεμος και τέλος

Αλλά και πάλι ακόμα ένας μεγάλος πόλεμος της στάθηκε εμπόδιο. Και πάλι επέστρεψε στη παραγωγή όπλων και πάλι άρχισε να κατασκευάζει αυτοκίνητα στην ειρήνη και πάλι κατάφερε να κερδίσει τον αγώνα του Μόντε Κάρλο δύο φορές, μια το 1949 και μια το 1950.

Όμως πλέον η παραγωγή των αυτοκινήτων απαιτούσε την μαζική κατασκευή τους, με αποτέλεσμα η Hotchkiss να αναγκαστεί να κατεβάσει ρολά το 1952. Αγοράστηκε τελικά από την Delahaye to 1954, με την παραγωγή της να περιορίζεται μόνο σε φορτηγά μέχρι το 1971.