Alberto Ascari (1918-1955): The last Italian Star

Μπορεί να έχουν κόψει πολλά από τα δένδρα του Parco di Monza και να έχουμε περισσότερες στροφές από όσες θα ήθελαν οι tifosi, αλλά η αγωνιστική ιερότητα του χώρου πάντα υπάρχει εδώ από το 1922 και συνεχίζετε ακόμα και στις μέρες μας. Άλλωστε είναι η ενέργεια όλων αυτών που χάθηκαν που παραμένει εδώ και στοιχειώνει τον χώρο. Φαντάσματα σαν αυτά των Campari, Borzacchini, Von Trips, Peterson… κάνουν αγώνες τα βράδια εδώ. Το μόνο που δεν ξέρουμε αν μπορούν να νικήσουν τον Alberto Ascari!

 Ήταν Πέμπτη 26 Μαΐου του 1955, τα τηλεγραφήματα έγραφαν: «Μιλάνο, Ασκάρι, οδηγός αγώνων, σκοτώθηκε σε ατύχημα». Μάλιστα ήταν μόνο τρείς μέρες μετά που τα τηλεγραφήματα περιέγραφαν τη βουτιά του στα βρώμικα νερά του λιμανιού του Μονακό με τη Lancia, κατά τη διάρκεια του αγώνα. Δεν είχε τραυματιστεί, αν και βγήκε κολυμπώντας, αλλά κανείς δεν περίμενε να εμφανιστεί μόλις στον επόμενο αγώνα. Ήταν μέρες που όλοι ήθελαν να ξεχάσουν, το θανατικό είχε πέσει σαν πανούκλα. Πριν τέσσερις μέρες ο Bill Vukovich είχε σκοτωθεί καθώς ήταν επικεφαλής της Daytona 500 και μόλις δώδεκα μέρες μετά το αυτοκίνητο Pierre Levegh έπεσε πάνω στους θεατές κατά τη διάρκεια του αγώνα του Le Mans, σκοτώνοντας σχεδόν εκατό!

 

Η αρχή

Όπως σχεδόν όλοι οι Ιταλοί οδηγοί άρχισε και αυτός τη καριέρα του από τους δύο τροχούς και προέρχονταν από αγωνιστική οικογένεια, αφού ο πατέρας του Antonio, ήταν από τα γνωστότερα ονόματα με νίκες στο τιμόνι των Alfa Romeo. Όμως ο Alberto είχε την ατυχία να τον χάσει μόλις σε ηλικία επτά ετών όταν σκοτώθηκε και ενώ ήταν επικεφαλής του αγώνα στο French Grand Prix του 1925, που διεξαγόταν στο Montlhery.

Σε ηλικία 21 ετών, το έτος 1940, θα λάβει μέρος στον αγώνα του Mille Miglia με tipo 815 που θεωρείται η πρώτη Ferrari, αν και κατασκευασμένη από την Auto Avia Construzione, η οποία είχε ιδρυθεί από τον Enzo μετά την διακοπή της συνεργασίας του με την Alfa Romeo.

Σε λίγες μέρες ο Mussolini θα έσερνε την Ιταλία στον πόλεμο και ο Alberto που δεν ήθελε να έχει την οποιαδήποτε σχέση αποτραβήχτηκε και ασχολήθηκε με μεταφορές μαζί με τον φίλο του μέσα και έξω από τις πίστες Luigi Villoresi.

Η ειρήνη βρήκε τον Alberto παντρεμένο και με δύο παιδιά και χωρίς να έχει όρεξη για αγώνες. Όμως ο Villoresi κατάφερε τελικά να τον πείσει να επανέλθει και σε ηλικία πλέον 28 ετών άρχισε να κερδίζει σαν ιδιωτική συμμετοχή στο τιμόνι μιας Maserati, τερματίζοντας δεύτερος στο πρώτο μεταπολεμικό British Grand Prix. Αυτή του η επιτυχία του έδωσε μια θέση στην αγωνιστική ομάδα της Alfa Romeo, μετά τον θάνατο του Achille Varzi, αλλά η Alfa Romeo χωρίς ανταγωνιστικό αυτοκίνητο αποφάσισε να αποτραβηχτεί από τους αγώνες για ένα χρόνο και έτσι ο Alberto δεν είχε άλλη επιλογή παρά να υπογράψει με τη μεγάλη αντίπαλο, τη Ferrari.

 

Πρωταθλητής με Ferrari

Στο Berne θα δώσει στην εταιρεία με το αλογάκι τη πρώτη της νίκη και μετά πάλι νίκησε στη Monza, για να τερματίσει  τελικά δεύτερος στο πρωτάθλημα πίσω από τον Fangio.

Ακολούθησαν δύο χρόνια, το 1952 και 1953 που ο Ascari κυριολεκτικά διέλυσε τον ανταγωνισμό με τη Ferrari 500 ανεβάζοντάς τον στα ουράνια των ιταλών tifosi. Το 1952 κερδίζει στο Βέλγιο, Γαλλία, Βρετανία, Γερμανία, Ολλανδία και Ιταλία. Τα πείρε όλα και έφυγε, το ίδιο και την επόμενη χρονιά.  Οι επιδόσεις του μάλιστα στατιστικά είναι ακόμα πιο εντυπωσιακές, κερδίζοντας το 75% των αγώνων, ενώ και στους ίδιους αγώνες πέτυχε τον ταχύτερο γύρο και συνολικά ήταν επικεφαλής για 304 γύρους!

Όμως στο τέλος του 1953, τα πολιτικά της Ferrari και πάλι δηλητηρίασαν τη σχέση του Alberto με τον Enzo με τον τελευταίο να τον εκβιάζει να υπογράψει για την επόμενη χρονιά, τη στιγμή που παράλληλα ζητούσε οικονομική βοήθεια από το Ιταλικό κράτος! (Τελικά την πείρε μέσο της Fiat.) Ο Ascari αρνήθηκε και πήγε να συναντήσει τον Gianni Lancia.

 

Στη Lancia

Τα νέα μαθεύτηκαν γρήγορα. Η Lancia ετοίμαζε ένα ολοκαίνουργιο αυτοκίνητο από το μολύβι του Vittorio Jano και οι οδηγοί της ομάδας θα ήταν οι Alberto Ascari, Luigi Villoresi και Eugenio Castellotti. Όμως το αυτοκίνητο που δεν ήταν άλλο από την περίφημη D50 αργούσε και ο Ascari το πείρε στα χέρια του μόλις τον Φεβρουάριο του 1954 για δοκιμές. Αλλά η εξέλιξή του διήρκεσε όλη τη χρονιά και μόλις τον Οκτώβριο εμφανίστηκε επίσημα στις πίστες.

Προσπάθησε να γεμίσει τη χρονιά του συμμετέχοντας στον αγώνα του Mille Miglia που κέρδισε και συμμετείχε στο Italian Grand Prix όπου μονομάχησε με τη Mercedes του Fangio, μέχρι που εγκατέλειψε. Να σημειώσουμε εδώ ότι ανάμεσα στους θεατές του αγώνα ήταν δύο δίδυμα αγόρια που έφεραν τα ονόματα Mario και Aldo Andretti, ελάχιστες μέρες πριν πάρουν το δρόμο της μετανάστευσης για τη Nazareth της Pennsylvania.

Η D50 έκανε την εμφάνισή της στο Spanish Grand Prix στη πίστα της Pedralbes και μάλιστα πέτυχε τον καλύτερο χρόνο, για να εγκαταλείψει όμως από συμπλέκτη. Έτσι τελείωσε τη χρονιά του 1954 χωρίς να πετύχει ούτε ένα βαθμό.

 

Το τέλος

Το 1955 άρχισε στην Αργεντινή και ήταν επικεφαλής του αγώνα όταν πάτησε λάδια και είχε μια έξοδο. Στη συνέχεια κέρδισε τους μη πρωταθληματικούς αγώνες στο Τορίνο και στη Νάπολη και ενώ στο Μονακό όλα έδειχναν ότι θα κέρδιζε στο 81 γύρο έπεσε πάνω στα λάδια του Stirling Moss και απογειώθηκε κατευθείαν στο λιμάνι, από όπου τον… ψάρεψαν.

Στη Monza βρέθηκε για βόλτα για να δει την καινούργια Ferrari 750 που θα δοκίμαζε ο Castellotti. Φορούσε το κουστούμι του και παρά το γεγονός ότι ήταν προληπτικός και ποτέ δεν οδηγούσε χωρίς το κράνος του εκείνη την ημέρα για λόγους που κανένας δεν γνωρίζει μπήκε στο αυτοκίνητο με τη γραβάτα και δανείστηκε το λευκό κράνος του Castellotti. Ποτέ δεν επέστρεψε στα pits. Στο τρίτο γύρο είχε μια έξοδο στη Curva Vialone που σήμερα φέρει το όνομά του.

 

Συμπτώσεις

Οι συμπτώσεις του θανάτου του με αυτές του πατέρα του είναι τρομερές. Ο Alberto Ascari πέθανε στις 26 Μαΐου του 1955 σε ηλικία 36 ετών, την ίδια ηλικία με τον πατέρα του που πέθανε στις 26 Ιουλίου του 1925. Πατέρας και γιός είχαν κερδίσει από 13 αγώνες Grand Prix και οι δύο οδηγούσαν αυτοκίνητα που έφεραν τον αριθμό 26!

Ακόμα μια τραγική σύμπτωση είναι αυτή του Paul Hawkins που και αυτός πέθανε στις 26 Μαΐου του 1969 στο Oulton Park. Ο Hawkins ήταν ο δεύτερος οδηγός που έπεσε στο λιμάνι του Μονακό δέκα χρόνια μετά τον Ascari!