Tyrrell P34

Το 1975 ο Derek Gardner ήταν ο πρώτος σχεδιαστής που πραγματικά προσπάθησε να ξαναγράψει το βιβλίο των κανονισμών στην Formula 1. Και μπορεί το 1963 ο Colin Chapman με την Lotus 25 να είχε προχωρήσει στη πρώτη επανάσταση καταργώντας τα πλαίσια-χωροδικτύωμα και αντικαθιστώντας τα από αλουμινένια monocoque, αλλά αυτή ήταν μια εσωτερική αναβάθμιση της ίδιας ιδέας και πολύ λίγο άλλαξε την εμφάνιση των αυτοκινήτων.

Αντίθετα ένα αυτοκίνητο με έξη τροχούς ήταν σίγουρο ότι δεν θα περνούσε απαρατήρητο ακόμα και πέρα από το κλειστό κύκλωμα των αγώνων.

Και μπορεί ο Jackie Stewart, ο οδηγός-υπογραφή της Tyrrell να είχε αποσυρθεί από την ενεργό δράση για περισσότερα από δύο χρόνια όταν παρουσιάστηκε η εξάτροχη Ρ34 (project 34), αλλά δεν θα έχανε τη ευκαιρία να είναι ο πρώτος που θα την οδηγούσε.

Γιατί όμως γεννήθηκε η Ρ34. Ο λόγος ήταν απλός, η  αεροδυναμική αντίσταση των εμπρός τροχών. Η προφανής απάντηση στο πρόβλημα αυτό θα ήταν η τοποθέτηση μικρότερων τροχών εμπρός. Μόνο που η λύση αυτή θα μείωνε δραστικά την επιφάνεια του ελαστικού και χανόταν η πρόσφυση. Η μόνη λύση ήταν ο διπλασιασμός των εμπρός τροχών! Και αυτό έκανε ο Gardner αποκτώντας ταυτόχρονα και καλύτερη πρόσφυση λόγο τη αύξησης της επιφάνειας του ελαστικού.

Όμως υπολόγιζε χωρίς την Goodyear η οποία μπορεί στην αρχή να έδειξε ενδιαφέρον για τη κατασκευή των ελαστικών των 10 ιντσών, αλλά στη συνέχεια ανακάλυψε ότι αυτός ήταν ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Σύντομα «φρέναρε» την εξέλιξη ρίχνοντας το βάρος της στις Ferrari και McLaren, γιατί δεν είχε καμία διάθεση να εμπλακεί στην εξέλιξη και κατασκευή ειδικών διατάσεων ελαστικών για κάθε μια ομάδα. Το αποτέλεσμα ήταν η αρχική επιτυχία του αυτοκινήτου να επιβραδυνθεί, κάτι που έδωσε την ευκαιρία στους υπόλοιποι κατασκευαστές να βρουν καλύτερες αεροδυναμικές λύσεις.

Όμως η P34 κάθε άλλο παρά αποτυχημένη μπορεί να θεωρηθεί.