Williams FW07D

Η 2-4-0 της March δεν ήταν η μόνη εξάτροχη προσπάθεια στην F1 με τέσσερις τροχούς πίσω, γιατί το ίδιο προσπάθησε και η Williams, μόνο που διέθετε περισσότερα χρήματα!

Το 1980-81 οι Renault και Ferrari έπιασαν όλους στον ύπνο με τους υπερσυμπιεζόμενους κινητήρες τους και οι ατμοσφαιρικοί κινητήρες δεν ήταν πλέον συναγωνίσιμοι. Οι μη εργοστασιακές ομάδες που μέχρι τότε είχαν βρει καταφύγιο στην Cosworth δεν διέθεταν πλέον ανταγωνιστικούς κινητήρες.  

Ο Patrick Head της Williams χτύπησε την πόρτα της Ferrari, αλλά σιγά μη και οι Ιταλοί του νοίκιαζαν κινητήρες! Πιεζόμενοι λοιπόν αποφάσισαν να εξελίξουν οι ίδιοι τους κινητήρες της Cosworth και με τη βοήθεια του John Judd και κατάφεραν να ανεβάσουν τους ίππους από τους 500 στους 540. Αλλά και αυτοί δεν ήταν αρκετοί με αποτέλεσμα να στρέψουν το ενδιαφέρον τους στην αεροδυναμική αντίσταση του αυτοκινήτου.

Εκείνες τις ημέρες η αεροδυναμική είχε κάνει πολλά βήματα, οι σχεδιαστές πλέον καταλάβαιναν καλύτερα τη ροή του αέρα και τις δυνατότητές του γύρω από το αυτοκίνητο και το πρόβλημά τους πλέον δεν ήταν το πώς θα έχουν μικρότερη μετωπική επιφάνεια, αλλά  πώς να την διαχειριστούν γύρω, πίσω και κάτω από το αυτοκίνητο. Το πρόβλημα πλέον δεν ήταν εμπρός, αλλά πίσω όπου οι τροχοί ήταν τόσο φαρδύς και εξείχαν τόσο πολύ, που αντιπροσώπευαν το 40% της αεροδυναμικής αντίστασης.

Έτσι ο Patrick Head έστρεψε την προσοχή του εκεί και για να διατηρήσει την επιφάνεια του ελαστικού που θα ερχόταν σε επαφή με την άσφαλτο, μειώνοντας ταυτόχρονα την μετωπική επιφάνειά του τοποθέτησε έναν τρίτο άξονα, αυτή τη φορά πίσω! Και με αυτό τον τρόπο κατάφερε να λύσει το βασικό πρόβλημα που αντιμετώπισε η Tyrrell και δεν ήταν άλλο από την εξέλιξη νέων ελαστικών. Ο Head θα μπορούσε πλέον να χρησιμοποιεί ΚΑΙ πίσω, τα εμπρός ελαστικά. Επίσης με δύο περισσότερους τροχούς και με μεγαλύτερο μήκος θα μπορούσε να έχει και καλύτερα αεροδυναμικά αποτελέσματα.

Η FW07D όπως ονομάστηκε διέθετε φυσικά κίνηση και στους τέσσερις πίσω τροχούς και οι πρώτες δοκιμές της έγιναν από τον Alan Jones μετά το Las Vegas Grand Prix του 1981. Στη συνέχεια την εξέλιξη ανέλαβε ο Jonathan Palmer και οι χρόνοι του μπορεί να ήταν ανταγωνιστικοί, αλλά όχι καλύτεροι από το συμβατικό αυτοκίνητο. Και οι τα δύο πλαίσια (FW07 και FWO8) δοκιμάστηκαν με τη νέα τετρακίνητη «ουρά» και οι δοκιμές της συνεχίστηκαν μέχρι και το 1982 με οδηγούς τους Jacques Lafitte Keke Rosberg.

Αλλά το 1983 το αυτοκίνητο εγκαταλείφτηκε και η εξέλιξη σταμάτησε. Γιατί; Η απάντηση είναι απλή: Τα τετρακίνητα και εξάτροχα αυτοκίνητα απαγορεύτηκαν! Υπήρχε τελικά μέλλον σε αυτή τη σχεδίαση; Ίσως!