Formula 1 4x4

H άσφαλτος στο Silverstone αντανακλούσε τον ήλιο στη ζέστη του Ιουλίου. Ο Ken Tyrrell ήταν ήρεμος, το πρωτάθλημα το είχε τη τσέπη του ο Stewart και ο χρόνος που είχε καταφέρει με την Matra MS80 στα δοκιμαστικά ήταν 1:20,6. Πολύ καλός. Μετά μπήκε στην τετρακίνητη MS84 και το αυτοκίνητο πραγματικά έδειχνε πιο γρήγορο. Δεν ήταν, ο χρόνος του μόλις 1:23,4! Ο Stewart θα δηλώσει: «Υποστρέφει παντού, πρόσφυση υπάρχει, αλλά δεν μπορείς να το ελέγξεις, ποτέ δεν ξέρεις πως θα αντιδράσει!»

Αυτό ήταν το πρόβλημα όλων των τετρακίνητων αυτοκινήτων που παρουσιάστηκαν εκείνες τις ημέρες, στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και που υποτίθεται ότι με τέσσερις κινητήριους τροχούς θα ανέβαζαν την Formula 1 στο πιο πάνω επίπεδο. Το σκεπτικό ήταν απλό, περισσότερη μηχανική πρόσφυση, λιγότερες ή καθόλου αεροτομές που… έκοβαν δύναμη και τελική ταχύτητα.  Δεν συνέβη όμως γιατί απλά η τεχνολογία δεν ήταν ακόμα έτοιμη για κάτι τέτοιο. Θα έπρεπε να περάσουν χρόνια και τη λύση τελικά να τη δώσουν οι σένσορες και τα ηλεκτρονικά.

Όμως εκείνες τις ημέρες όλοι σχεδόν οι κατασκευαστές ήταν συνεπαρμένοι με την τετρακίνηση.

Πρώτος στο παιχνίδι είχε μπει, ποιος άλλος από τον Colin Chapman, που από το 1966 και την εποχή του H16 κινητήρα της BRM με τους 300 ίππους, ονειρευόταν τετρακίνητα αυτοκίνητα. Η πρώτη του προσπάθεια έγινε με την turbine Lotus 56 στον αγώνα της Indy, από την οποία πείρε πολύ θετικά μηνύματα.

Το άλλο μεγάλο μυαλό των ημερών που είχε πειστεί για τις δυνατότητες της τετρακίνησης ήταν ο Keith Duckworth (το μισό μυαλό της Cosworth, γιατί το υπόλοιπο ήταν ο Mike Costin)  ο οποίος προσέλαβε τον Robin Head από την McLaren για να σχεδιάσει ένα αυτοκίνητο με κίνηση σε όλους τους τροχούς. Το σχέδιό τους θα έπρεπε να  ήταν τεχνολογικά ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ, περιμένατε τίποτα λιγότερο; Το αυτοκίνητο σχεδιαστικά ακολουθούσε την πρακτική της Lotus σε σχήμα σφήνας με ξηρά διαφορικά για λιγότερες τριβές και τον DFV  κατασκευασμένο εξολοκλήρου από μαγνήσιο για λιγότερο βάρος, ενώ τα ημιαξόνιο ήταν κατασκευασμένα από Βηρύλλιο (!) και το κιβώτιο ταχυτήτων έξη σχέσεων.

Παράλληλα ο Ken με τον Stewart δεν ήταν διατεθειμένοι να χάσουν το τρένο, τώρα που ήταν στη κορυφή και σχεδίασαν και αυτοί την Matra MS84, που όμως έδειχνε συντηρητική βασισμένη πάνω στην πισωκίνητη MS80, χρησιμοποιώντας το αποδεδειγμένης απόδοσης σύστημα τετρακίνησης της Ferguson Research. Μάλιστα ακόμα και το πλαίσιο ήταν ένα ξεπερασμένο  χωροδικτύωμα. Όμως το αυτοκίνητο γι’ αυτό ακριβώς το λόγο ήταν χωρίς προβλήματα και λειτούργησε από τη πρώτη μέρα.

Στο άλλο άκρο ήταν ο Colin Chapman που σε συνεργασία με τον Maurice Phillippe αποσκοπούσε όπως πάντα σε ένα άμεσο νικητή και όχι μια πλατφόρμα εξέλιξης. Με τροχούς μόλις 13 ιντσών (σε αντίθεση η MS84 χρησιμοποιούσε συμβατικούς τροχούς 15 ιντσών), η Lotus 63 έπαιρνε την έμπνευσή της στην Lotus 56 με τον DFV νε έχει γυρίσει κατά 180 μοίρες ώστε το κιβώτιο ταχυτήτων να είναι πίσω από τον οδηγό και το «κουτί» μετάδοσης της κίνησης εμπρός και πίσω αριστερά του. (Η Cosworth και Matra είχαν το κουτί μετάδοσης δεξιά του οδηγού με τον κινητήρα και πάλι γυρισμένο κατά 180 μοίρες.) Το πλαίσιο ήταν αυτοφερόμενο, αλλά ο Jochen Rindt ούτε που ήθελε να μπει στο αυτοκίνητο και έτσι το αυτοκίνητο το οδήγησε ο John Miles. Ο Chapman πίστευε ότι το νέο αυτοκίνητο με την «ιδιαίτερη» οδική συμπεριφορά χρειάζονταν οδηγό με ανοιχτό μυαλό που ήταν έτοιμος να πειραματιστεί! Οι υπόλοιποι είδαν τον κακομοίρη τον Miles σαν πρόβατο προς σφαγή!

Από την άλλη ο Duckworth ανακάλυψε ότι άλλο πράγμα η κατασκευή κινητήρων και άλλο η κατασκευή πλαισίων. Έχασε το ενδιαφέρον του όταν είδε ότι η είσοδος με δική του ομάδα θα έφερνε όλους τους υπόλοιπους καροσερίστες εναντίον του (άντε να τους πείσεις ότι δεν θα κρατούσε τους καλύτερους κινητήρες για τον εαυτό του) και φοβούμενος ότι θα έχανε την κύρια δουλειά του, αποφάσισε να αναστείλει την περαιτέρω εξέλιξη του αυτοκινήτου. Και παρά το γεγονός ότι ο Redman υποτίθεται ότι είχε υπογράψει για να οδηγήσει το αυτοκίνητο, αυτό ποτέ δεν έφτασε στη πίστα. Η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι το φορτηγό που το μετέφερε είχε ένα ατύχημα!

Ο τέταρτος που συμμετείχε στο πάρτι της τετρακίνησης ήταν η McLaren που όχι μόνο διέθετε το κοντύτερο μεταξόνιο, αλλά ήταν και το μόνο αυτοκίνητο που χρησιμοποιούσε τον κινητήρα σαν δομικό του στοιχείο. Ήταν σχεδιασμένο από τον Jo Marquart, κινούνταν πάνω σε τροχούς 13 ιντσών και η κατανομή βάρους ήταν ένα ιδανικό 50/50μεταφέροντας τον οδηγό πιο εμπρός, όπως στη Lotus 63. Το σύστημα μετάδοσης στηρίζοντας πάνω σε αυτά της Ferguson, αλλά ο Bruce McLaren καθώς ήταν πιο πραγματιστής από τον Colin Chapman, όλο και ανέλαβε την παρουσίαση που αυτοκινήτου. Μάλιστα την ανέλαβε επ’ αόριστον!

Απλά δεν υπήρχε η ανάλογη τεχνολογία!