Ferrari 250LM: Η μεγάλη αλλαγή

Η ιστορία λέει ότι η Lamborghini με την Miura ήταν αυτή που εφεύρε το supercar, έτσι τουλάχιστον όπως το ορίζουμε σήμερα. Ο Enzo αντίθετα ούτε που ήθελε να ακούσει για κινητήρα στο κέντρο, γιατί πίστευε ότι ο κινητήρας θα έπρεπε πάντα να βρίσκεται εμπρός από τον οδηγό, ώστε το αυτοκίνητο να στρίβει με τους πίσω τροχούς. Όμως και οι δρόμοι, αλλά και οι πίστες τον είχαν ξεπεράσει, οι ταχύτητες είχαν ανέβει και πλέον η οριακή πρόσφυση ήταν αυτή που μετρούσε. Απάντησε με την 365GTB/4 Daytona που ανέβασε το επίπεδο πρόσφυσης, αλλά θα έπρεπε να περιμένουμε την 365GT4BB του 1973 για να πάρουμε μια Ferrari με κινητήρα στο κέντρο. Όμως εντωμεταξύ η Lamborghini είχε κάνει ακόμα ένα βήμα με την Countach.

Όλα αυτά όμως θεωρητικά γιατί η Miura δεν ήταν το πρώτο supercar αφού η ATS είχε παρουσιάσει τη 2500GT δύο ολόκληρα χρόνια, ενώ η Ferrari είχε καταφέρει να προηγηθεί και των δύο με την 250LM την οποία συνήθως οι ιστορικοί ξεχνούν!

 

Παραμύθι με δράκο

Παρουσιάστηκε στα πεντηκοστά γενέθλια του Paris Automobile Show τον Οκτώβριο του 1963 και όσοι της είδαν για πρώτη φορά την περιέγραψαν ως… πέρα του εξωτικού, αλλά δεν άρεσε και πολλοί ήταν αυτοί που είχαν να πουν κακές κουβέντες για τον κοντό πρόβολο και την κομμένη ουρά. Το σήμερα είναι μια άλλη υπόθεση, γιατί το αυτοκίνητο κρίνεται ως… ανεπανάληπτο!

Ο κινητήρας που φορούσε ήταν στα 2.953 κ.εκατ. αλλά σύντομα θα μεγάλωνε στα 3.286 και δεν ήταν τίποτα λιγότερο από ένα ξηρού κάρτερ V12 με κεφαλές από την Testa Rosa. Οι αναρτήσεις αποτελούνταν από διπλά ψαλίδια σε όλους τους τροχούς και τις γραμμές της σχεδίασης της είχε βάλει ο Pininfarina με τον Scaglietti να κατασκευάζει τα αυτοκίνητα.

Όμως ο στόχος της Ferrari ήταν τελείως διαφορετικός, γιατί ήθελε να πείσει την οργανωτική επιτροπή της CSI (Commission Sportive Internationale) ότι το αυτοκίνητο ανήκε στην κατηγορία GT και δεν ήταν απλά μια 250P με οροφή, που είχε κερδίσει τις 24 Ώρες του Λε Μανς το 1963! Κάτι που όμως δεν απείχε και πολύ από την πραγματικότητα.

Γιατί μπορεί η 250GTO να ήταν η κυρίαρχη δύναμη, αλλά τα πράγματα εξελίσσονταν και η Ferrari δεν μπορούσε να μείνει πίσω. Έτσι σκέφτηκε να λυγίσει τους κανονισμούς (για μια ακόμα φορά) και να παρουσιάσει την 250LM στην κατηγορία GT. Μόνο που και πάλι υπήρχε ένα πρόβλημα γιατί απαιτούνταν να έχουν κατασκευαστεί εκατό αυτοκίνητα ώστε η LM να μπορεί να συμμετάσχει σε αυτή τη κατηγορία. Ο Commendatore πίστεψε ότι και αυτή τη φορά θα κορόιδευε την CSI παρουσιάζοντας βιβλία όπου αναγράφονταν αυτοκίνητα που ποτέ δεν υπήρξαν, ή που ήταν άλλα μοντέλα. Μόνο που αυτή τη φορά η CSI πιεζόμενη από τους υπόλοιπους κατασκευαστές δεν δέχτηκε να φάει το παραμύθι του Enzo και απέρριψε το αυτοκίνητο από την κατηγορία GT. Η διαμάχη συνεχίστηκε όλο το 1964 και ο Enzo επανέφερε τις παλιές του μεθόδους, αυτές του εκβιασμού μη συμμετέχοντας στους δύο τελευταίους αγώνες της χρονιάς που θα διεξάγονταν στις Η.Π.Α. και στο Μεξικό, σε μια προσπάθεια να μην μετρήσει το πρωτάθλημα, χωρίς τα αυτοκίνητά του. Δεν το πέτυχε.

 

Αγωνιστικά

Όπως αποδείχτηκε η 250LM ήταν πολύ βαριά για τη κατηγορία των sports-prototypes αλλά παρά αυτά κατάφερε να κερδίσει τον αγώνα των 24 Ωρών του Λε Μανς το 1965.

Ήταν μια νίκη πέρα κάθε προσδοκίας και είναι μια νίκη για το πώς μια μικρή ιδιωτική αγωνιστική ομάδα από τις Η.Π.Α. κατάφερε να κερδίσει τα μέγα-δολάρια της Ford και όλη την αγωνιστική της δύναμη.

Στον αγώνα ο Phill Hill ήταν αυτός που με GT40 MkII ήταν επικεφαλής με συνολικά πέντε 250LM να παίρνουν μέρος στον αγώνα και ανάμεσά τους μια ομάδα από την Βόρειο Αμερικανή με τους Masten Gregory και Jochen Rindt στο τιμόνι, που λογικά είχαν τις περισσότερες πιθανότητες για ένα καλό τερματισμό.

Πάντως στις τέσσερις το πρωί του Σαββάτου της 19^ης Ιουνίου του 1965 ήταν η αρμάδα των GT40 που προηγούνταν. Αλλά αυτό δεν θα διαρκούσε γιατί τα αυτοκίνητα της Ford με προβλήματα στο κιβώτιο ταχυτήτων άρχισαν να χάνουν θέσεις. Οι Ferrari άρχισαν να ανεβαίνουν και η NART 250LM είχε σκαρφαλώσει στη τρίτη θέση τις πρώτες ώρες της Κυριακής. Το μεσημέρι στη πίστα βρίσκονταν μόλις 14 αυτοκίνητα από τα 51 που είχαν εκκινήσει και η Ferrari ήταν στη δεύτερη θέση με τον Rindt να έχει ένα ξέφρενο ρυθμό πλησιάζοντας τον Dumay που ήταν επικεφαλής. Αλλά δεν ήταν μόνο η ταχύτητα, αλλά και η τύχη μαζί με τη Ferrari. Ο Dumay θα έχει ένα κλαταρισμένο λάστιχο και η 250LM θα πάρει τη νίκη.

 

Τεχνικά

Τελικά κατασκευάστηκαν μόλις 33 αυτοκίνητα και θα πρέπει να τονίσουμε ότι βρέθηκε ακριβώς πάνω στην αλλαγή του χρόνου και της τεχνολογίας. Οι μέρες των «καροσερίστα» ήταν πλέον μετρημένες, τα μαθηματικά θα δώσουν πολύ σύντομα τη θέση τους στην αισθητική του… ματιού και ακόμα και οι τροχοί της Borani με τις ακτίνες θα αντικατασταθούν με χυτές μεγαλύτερων διαστάσεων. Ήταν τέλος εποχής σε όλα τα επίπεδα.

Όποια και αν όμως είναι η διάθεσή σου ο κινητήρας υπόσχεται να στην φτιάξει. Με περιεχόμενη γωνία 60 μοιρών ο V12 τρέφεται από μια σειρά από έξη διπλά Weber 38DNC που υπόσχονται 320 ίππους. Ο κινητήρας είναι καθισμένος στο κέντρο του αυτοκινήτου κατά τον διαμήκη άξονα (στη Miura ήταν εγκάρσιος) με το κιβώτιο των πέντε σχέσεων να ακολουθεί. Τα κιλά του είναι μόλις 850 και τα δισκόφρενα τέσσερα, με τα πίσω τοποθετημένα εσωτερικά.

Αυτό είναι το πρώτο supercar και ανήκει στη Ferrari.