Arnold Bristol 404: Χαμένο στη μετάφραση

Πόσο σπάνιο είναι το σπάνιο; Πέρα από το πρωτότυπο, το ένα και μοναδικό, ποιό νούμερο σας καλύπτει για το «σπάνιο»; Οι τέσσερις Bugatti Atlantic, είναι αρκετές, ή τα 39 GTO της Ferrari είναι ένα πιο καλό νούμερο; Βέβαια από την άλλη πλευρά υπάρχουν αυτοκίνητα που δεν ξέρουμε πόσα ακριβώς κατασκευάστηκαν. Πάρτε για παράδειγμα το Bristol 404, για το οποίο κανείς πραγματικά δεν γνωρίζει πόσα ακριβώς αυτοκίνητα κατασκευάστηκαν. Ο αριθμός των αυτοκινήτων που συνήθως αναφέρεται ότι κατασκευάστηκαν είναι το 142 με ακόμα 12 που κάηκαν στην αποθήκη που φυλάσσονταν στο Σικάγο. Αλλά ακόμα και αυτό το τελευταίο ελέγχεται γιατί κανείς δεν ξέρει αν στην αποθήκη που καταστράφηκε υπήρχαν καινούργια αυτοκίνητα προς πώληση, ή ήταν κόλπο για να εισπράξει την ασφάλεια. Όπως πάλι κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος γιατί δεν υπάρχουν σοβαρά αρχεία (αφού αναφέρουν μόλις 51 αυτοκίνητα), ενώ άγνωστος παραμένει ο αριθμός των ημιτελών αυτοκινήτων που παραδόθηκαν σε πελάτες από την «πίσω πόρτα». Έχει τόση σημασία ο αριθμός των αυτοκινήτων που κατασκευάστηκαν; Σε μας και σε σας όχι, αλλά αν ήσασταν συλλέκτης, ο νούμερο ένας παράγοντας που καθορίζει την τιμή είναι η σπανιότητα.

 

Σύνθετη επιλογή

Ο Stanley Arnold Harold II γεννήθηκε το 1907 και ίδρυσε την Arnold Corporation στο Σικάγο το 1932 και πήρε το παρατσούκλι «Wacky», γιατί επί τέσσερις ώρες πάλευε με τα κύματα και την ομίχλη στη λίμνη Μίσιγκαν για να αποδείξει την αξία του κινητήρα θαλάσσης που είχε κατασκευάσει η εταιρεία του! Τελικά απέδειξε αυτό που ήθελε, ο αμερικάνικος στρατός αγόρασε τον Sea-Mite σε μεγάλες ποσότητες και ο Arnold έγινε ένας πλούσιος άνθρωπος. Η επόμενη ενασχόλησή του ήταν με το αυτοκίνητο, όπου παρήγγειλε 1.000 Morris Minor και έστησε μια μεγάλη έκθεση πουλώντας μόνο βρετανικά αυτοκίνητα, από MG και Aston Martin μέχρι Rolls-Royce. Φυσικά τώρα που μπήκε στο παιχνίδι, δεν θα σταματούσε. Προχώρησε στην παραγωγή του δικού MG, ονομαζόμενο φυσικά Arnold MG, που παρουσιάστηκε στην Έκθεση του Τορίνο του 1952, σχεδιασμένο από τον Franco Scaglione και κατασκευάστηκε από τον Nuccio Bertone, σε πλαίσια δανεισμένα από τον εισαγωγέα της Ρώμης. Η συνεργασία μάλιστα προχώρησε πέρα από τα πρωτότυπα και σύντομα προχώρησε στην παραγωγή 200 αυτοκινήτων, με το αυτοκίνητο τελικά να κάνει την παρουσίασή του στο New York International Motor Show. Όμως τελικά δεν κατασκευάστηκαν 200 αυτοκίνητα, όπως είχε σχεδιαστεί, αλλά 103! Ο Bertone βρέθηκε στα όρια της καταστροφής, αναγκάστηκε να τοποθετήσει τον Arnold ως αντιπρόεδρο και έτσι ακόμα μια Αμερικανικο-Ιταλο-Βρετανική συνεργασία εγγυήθηκε την ύπαρξη του Ιταλού σχεδιαστή. Αυτή τη φορά ήταν η Arnold Aston Martin, από την οποία τελικά κατασκευάστηκαν μόλις οκτώ αυτοκίνητα, αφού ο David Brown (ιδιοκτήτης τότε της Aston Martin), σταμάτησε την παροχή μηχανικών μερών φοβούμενος τον ανταγωνισμό.

Εκείνες τις ημέρες παράλληλα με τις προσπάθειες του Arnold, η βρετανική Bristol προσπαθούσε να πουλήσει τα αυτοκίνητά της στην αγορά των Η.Π.Α., αλλά παρά τα βραβεία που είχε αποσπάσει ο James Watt που ήταν διευθυντής πωλήσεων, δεν περνούσε και πολύ καλά, γιατί η τιμή των 6.750 δολαρίων ήταν πολύ υψηλή. Ο Arnold ήρθε σε επαφή με τον Watt και τελικά συμφώνησαν να μειώσουν την τιμή στα 4.500 δολάρια κατασκευάζοντας τα αυτοκίνητα στην Ιταλία. Τα πλαίσια και τα μηχανικά μέρη θα ταξίδευαν από τη Βρετανία με τρένο στο Τορίνο και από εκεί τα τελειωμένα αυτοκίνητα κατευθείαν στις Η.Π.Α. Η συμφωνία υπεγράφη στο Bristol  στις 11 Μαΐου του 1953. Τα νούμερα όμως των πωλήσεων και πάλι δεν ήταν εντυπωσιακά με μόλις 20 Bolides να παράγονται και μόλις 5 coupe! Από αυτά μόλις πέντε ήταν αλουμινένια και τα υπόλοιπα από σίδερο.  

 

Arnold Bristol 404

Όμως στην Ιταλία ο Scaglione σε συνεργασία με τον Bertone σχεδίασαν το αυτοκίνητο που τελικά θα έγραφε τον Arnold στα βιβλία της ιστορίας. Χρησιμοποιούσε πάντα το πλαίσιο της Bristol, αν και αυτή τη φορά ήταν το νέο 404. Ο εξακύλινδρος εν σειρά δίλιτρος (1971 κ.εκατ.) κινητήρας, ο οποίος προέρχονταν από την ΒΜW 328, φυσικά είχε παραμείνει αποδίδοντας 132 ίππους στις 5.500 σ.α.λ. με τρία καρμπυρατέρ της Solex. Το κιβώτιο ήταν τετρατάχυτο και η εμπρός ανάρτηση αποτελούνταν από διπλά ψαλίδια με το κάτω να έχει αντικατασταθεί από ημιελλειπτικό φύλλο σούστας. Πίσω, πάλι ο άκαμπτος άξονας ήταν στηριγμένος με τριγωνικά ψαλίδια, αντιστρεπτική δοκό και υδραυλικά αμορτισέρ (ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα αυτοκίνητο του 1954!). Τέλος, το βάρος του σταμάταγε τη ζυγαριά στα 908 κιλά.   

Όλα τα λεφτά όμως τώρα ήταν στη σχεδίαση που ήταν το λιγότερο δραματική. Δεν θα το περιγράφαμε σαν όμορφο με τη κλασική περιγραφή της λέξης, αλλά ιδιότροπο και διαφορετικό και σίγουρα ξεχωριστό. Ο Scaglione για να καλύψει τον υψηλό κινητήρα, σχεδίασε δύο εξίσου υψηλά φτερά με χαρακτηριστικές αιχμές. Μάλιστα το αυτοκίνητο το αντέγραψε η Jaguar με την D-Type, αλλά και ο ίδιος ο Scaglione με τις «Bat» (νυχτερίδες) Alfa Romeo που παρουσίασε αργότερα. Ήταν αισθητικά μια ξεχωριστή πρόταση και ακόμα και σήμερα το αυτοκίνητο διαθέτει παρουσία και χαρακτήρα.

Δεν έλειψαν όμως και οι αγωνιστικές επιτυχίες με τον ίδιο τον Arnold να κερδίζει την κατηγορία του στο Watkins Glen, ενώ τα τρία εργοστασιακά αυτοκίνητα που πήραν μέρος στις 12 ώρες του Sebring το 1955 τερμάτισαν στη πρώτη, δεύτερη και τέταρτη θέση.

Το τελευταίο αυτοκίνητο κατασκευάστηκε το 1959, ενώ ο ίδιος ο Arnold απεβίωσε το 1962. Όμως ακόμα ένα αυτοκίνητο έμελλε να φέρει το όνομά του και αυτό ήταν μια Arnold Bentley σχεδιασμένη από τον Michelotti και κατασκευασμένη από τον Bertone, που όμως έμεινε πρωτότυπη. Άλλωστε ο στόχος δεν ήταν ποτέ να κατασκευαστεί σε πολλά αντίτυπα, αφού ήταν δώρο του Arnold στη γυναίκα του.

 

Ο Τύπος

Στο τεύχος Οκτωβρίου του 1955, ο Walt Woron έγραφε στο περιοδικό Motor Trend έγραφε: «Αυτά που μπορείς να κάνεις με το Arnold Bristol είναι απίστευτα. Ήταν η ευχαρίστησή μου να κάνω ατέλειωτα ανάποδα και όσο πιο γρήγορα το οδήγησα τόσο περισσότερη εμπιστοσύνη μου πρόσφερε». Ένα αυτοκίνητο με γερμανικό κινητήρα, πάνω σε βρετανικό πλαίσιο με ιταλική σχεδίαση για την Αμερική. Κρίμα που έχουν απομείνει μόνο 85 αυτοκίνητα! Πόσα;