Bertone-Jaguar Pirana: Δημοσιογραφική αστοχία

Όλα ξεκίνησαν από μια συζήτηση μεταξύ δημοσιογράφων το 1967. Μετά από κάμποσες μπύρες οι συντάκτες της Daily Telegraph σχεδόν είχαν έρθει στα χέρια για το πώς θα έπρεπε να ήταν το ιδανικό αυτοκίνητο. Όμως ο John Anstey που ήταν τότε διευθυντής σύνταξης πήγε ένα βήμα παραπέρα και το φανταστικό τους δίλημμα το μετέτρεψε σε πραγματικό. Γιατί αυτή τη φορά η συζήτηση δεν θα ήταν απλά θεωρητική, θα ήταν πέρα για πέρα πραγματική γιατί το αυτοκίνητό τους θα έπαιρνε σάρκα και οστά. Έτσι γεννήθηκε το Bertone-Jaguar Pirana, που θα χρησιμοποιούσε το πλαίσιο και τα μηχανικά μέρη της Jaguar E-Type (ότι καλύτερο δηλαδή εκείνες τις ημέρες), αλλά που αυτή τη φορά θα ήταν ντυμένο από τον Bertone, που ήταν ο κορυφαίος σχεδιαστής. Τώρα, αυτό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε είναι το τι δεν άρεσε στους συντάκτες της Daily Telegraph σχετικά με την εμφάνιση της E-Type και ήθελαν να την αλλάξουν!

 

Η ιστορία

Ο Williams Lyons πούλησε στην εφημερίδα ένα πλαίσιο 2+2 και ο Nuccio Bertone ανέλαβε τη σχεδίαση και τη κατασκευή του. Μάλιστα η εφημερίδα διαφήμισε αυτή τη προσπάθεια για το «ultimate» αυτοκίνητο, το οποίο θα έκανε την εμφάνισή του στο British International Motor Show της ίδιας χρονιάς. Δεν υπήρχε χρόνος.

Τη σχεδίασή του ανέλαβε ο Marcello Gandini, αλλά το «χτίσιμο» του πρωτότυπου αποδείχτηκε μια δύσκολη δουλειά, γιατί δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι το πλαίσιο της E-Type ήταν αυτοφερόμενο και έτσι έπρεπε πρακτικά να σχεδιαστεί ένα ολοκαίνουργιο αυτοκίνητο και όχι απλά να τοποθετηθεί μια υπερκατασκευή.

 

Η σχεδίαση

Ο Gandini πάντως για μια ακόμα φορά κατάφερε να παρουσιάσει κάτι το διαφορετικό, αυτή τη φορά ονομαζόμενο Pirana. Δεν θα υποστηρίξουμε ότι το τελικό αποτέλεσμα ήταν ότι το καλύτερο (ή πιο διαχρονικό) από αυτό της original E-Type, απλά να πούμε ότι ανήκε σε μια άλλη κατηγορία, αυτή των ιταλικών GT και όχι πλέον σε αυτή των βρετανικών sports-cars! Πρώτα από όλα οι γραμμές του έγιναν πιο επίπεδες, λιγότερο επιθετικές και η όλη σχεδίαση έγινε πιο πρακτική με πραγματικούς χώρους για τέσσερα άτομα, μοιάζοντας όμως με την Lamborghini Marzal, και φυσικά με την Espada που είχε σχεδιάσει ο Gandini την ίδια χρονιά.

Οι επιφάνειες των τζαμιών είχαν μεγαλώσει σημαντικά προσφέροντας πλέον ορατότητα και πίσω, ενώ ο χώρος αποσκευών ήταν πολύ  ικανοποιητικός. Οι τροχοί του προέρχονταν από τις αγωνιστικές Jaguar με κεντρικό παξιμάδι και όλο το αυτοκίνητο ήταν βαμμένο ασημένιο με νιφάδες αλουμινίου στο χρώμα για να γυαλίζει κάτω από τους προβολείς της έκθεσης.

Εμπρός η μάσκα πλέον δεν διέθετε το «στόμα» της E-Type με τα χωνευτά φώτα, αλλά ήταν πλατιά και επίπεδη με τέσσερα μεγάλα φώτα. Πίσω πάλι απουσίαζε η χαρακτηριστική μυτερή κατάληξη και είχαν προστεθεί γρίλιες. Όπως είπαμε το Pirana μπορεί να μην είχε την αισθητική δυναμική της E-Type, αλλά από την άλλη ήταν ένα πολύ πιο πρακτικό αυτοκίνητο.

Εσωτερικά πάλι το Pirana διέθετε μια σειρά από πρωτοτυπίες όπως κασετόφωνο και κλιματισμό, μαζί με… ζώνες ασφαλείας, που για πρώτη φορά γίνονταν υποχρεωτικές! Επίσης ο Bertone είχε χρησιμοποιήσει τα όργανα και τους διακόπτες της E-Type, μόνο που τα είχε τοποθετήσει σε τελείως διαφορετικές θέσεις.

Να αναφέρουμε τέλος και τα μηχανικά του μέρη αποτελούνταν από τον γνωστό εξακύλινδρο εν σειρά κινητήρα της Jaguar των 4.235 κ.εκατ. με τρία καρμπυρατέρ της SU που απέδιδε 265 ίππους στις 5.400 σ.α.λ. Το κιβώτιο ταχυτήτων ήταν αυτόματο τριών σχέσεων και οι αναρτήσεις αποτελούνταν από διπλά ψαλίδια εμπρός και πίσω από τριγωνικό ψαλίδι βάσης με το ημιαξόνιο να παίζει και τον ρόλο σημείου στήριξης. Τα φρένα ήταν τέσσερα δισκόφρενα και το βάρος του έφτανε τα 1.500 κιλά.

Από την ιδέα ως την πραγμάτωσή του είχαν περάσει είχαν περάσει μόλις πέντε μήνες και το αυτοκίνητο ήταν έτοιμο για την επίσημη παρουσίασή του στις 26 Οκτωβρίου του 1967 στο Earls Court.

 

Ορφανό

Όμως το αυτοκίνητο είχε γεννηθεί σαν ορφανό, αφού δεν υπήρχε συμφωνία μεταξύ της Jaguar και του Bertone, για την κατασκευή περισσότερων αυτοκινήτων και έτσι παρέμεινε μια και μόνο προσπάθεια, ένα διαφημιστικό «τρικ» της εφημερίδας για περισσότερους αναγνώστες. Μετά την παρουσίασή του λοιπόν στο Earls Court χωρίςν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης, έκανε ακόμα τρεις εμφανίσεις, στην έκθεση του Τορίνο, στη Νέα Υόρκη και στη γκαλερί Parke-Bernet. Η τελευταία μάλιστα πούλησε το αυτοκίνητο στην τιμή των 16.000 δολαρίων που ήταν τρεις φορές υψηλότερη από αυτή μιας Jaguar E-Type.

Τα χρόνια που ακολούθησαν το Pirana βρήκε διάφορες οικογένειες στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Στα χρόνια αυτά το κιβώτιο ταχυτήτων αλλάχτηκε έγινε νέα διαμόρφωση του πίσω χώρου και το μυστικό χρώμα του Bertone καλύφτηκε με κάτι που έμοιαζε με το British Racing Green. Όμως η οδύσσεια του αυτοκινήτου τελείωσε τον Φεβρουάριο του 2011 όταν αγοράστηκε από τον Toy Stone, συλλέκτη ιταλικών αυτοκινήτων. Όταν έφτασε στα χέρια του το Pirana ήταν ολόκληρο και χωρίς σκουριές, αλλά δεν θα πρέπει να είχε ποτέ συντηρηθεί σωστά, ειδικά για ένα μοναδικό κομμάτι σαν αυτό. Φυσικά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι το Pirana ήταν πλέον σαράντα ετών, αλλά με μόλις 20.000 χλμ. στο οδόμετρο. Το εσωτερικό απαίτησε ολική ανακατασκευή και το ίδιο ο κινητήρας.

Τώρα το μόνο πρόβλημα ήταν η βαφή του η οποία ήταν μια μυστική συνταγή του Bertone την οποία φυσικά δεν ήθελε να μοιραστεί. Έτσι άρχισαν να δοκιμάζουν διάφορες μεθόδους και τεχνικές και απαιτήθηκαν πολλοί μήνες και πολλές χιλιάδες δολάρια αναλύσεων και δοκιμών μέχρι να πλησιάσουν στη πρωτότυπη βαφή του αυτοκινήτου!

Και για το τέλος αφήσαμε την ιστορία με το όνομα. Ναι το αυτοκίνητο θα ονομάζονταν Piranha, όπως θα έχετε καταλάβει, αλλά το «h» δεν άρεσε στον Nuccio Bertone, ο οποίος και το αφαίρεσε από το όνομα, μένοντας έτσι στο Pirana!