Birkin Bentley: Καρδιά αυτοκρατορίας

Πρέπει να καταλάβουμε ότι το αυτοκίνητο ποτέ δεν μπορεί κανείς να το δει αποκομμένο από το κοινωνικό περιβάλλον και τις αξίες της εποχής του. Γιατί μπορεί τα υπόλοιπα βιομηχανικά προϊόντα και οι εξελίξεις να έκαναν πιο εύκολη τη ζωή του ανθρώπου, αλλά το αυτοκίνητο ήταν και λίγο-πολύ είναι και σήμερα, περισσότερο ένα κοινωνικό προϊόν και λιγότερο ο αντικαταστάτης της άμαξας με το άλογο.

Θα ήταν πολύ εύκολο για εμάς να αναφερόμαστε στα τετράτροχα μέσα από μια τεχνολογική και μόνο περιγραφική ματιά, αλλά τα αυτοκίνητα κάθε άλλο παρά έτσι είναι, ή τουλάχιστον εμείς πιστεύουμε ότι αποτελούνται από περισσότερα παρά από απλά μέταλλο, πλαστικό και γυαλί.

 

Αυτοκρατορία

Η αρχή της δεκαετίας του ’30 βρήκε το Ηνωμένο Βασίλειο (αυτή είναι η ονομασία της χώρας και όχι Μεγάλη Βρετανία)  στην απαρχή της δόξας του, όπου ο ήλιος δεν έδυε ποτέ, όπου το «τσάι στις πέντε» ήταν μια κίνηση ενότητας, αφού την ίδια στιγμή σε όλα τα μήκη και πλάτη απολάμβαναν την υπεροχή της αυτοκρατορίας με μια πρόποση.

Το αυτοκίνητο φυσικά δεν μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση αυτού του μεγαλείου. Και η επιτομή ήταν τα «Bentley Boys», τα παιδιά της Bentley που αντιπροσώπευαν τον άνθρωπο πίσω από την αυτοκρατορία, το βρετανικό ιδεώδες του «άντρα». Τον ατρόμητο ήρωα (πάντα με μουστάκι) που κανένας κίνδυνος δεν τον τρόμαζε και ήταν έτοιμος να τα ρισκάρει όλα για τη δόξα. Και ανάμεσα στα Bentley Boys ένας ήταν αυτός που ξεχώριζε, ο «Tiger Tim», ο Tim Birkin, ο άνθρωπος που έφτασε το ρεκόρ ταχύτητας στην ξύλινη εξωτερική οβάλ πίστα στο Brooklands στα 137 μίλια/ώρα.

Υπήρξε ο ιδανικός sportsman θέλοντας πάντα να ξεπεράσει τον εαυτό του, έτσι δεν ήταν καθόλου τυχαίο που ήταν ο πρώτος που πρόσθεσε υπερτροφοδότη στις νικηφόρες Bentley των 4,5 λίτρων που είχαν κατατροπώσει τον ανταγωνισμό στον αγώνα των 24 ωρών στο Le Mans.

 

Τα πάντα για το στόχο

Τυπικό δείγμα ανθρώπου που ο στόχος αγιάζει τα μέσα (όπως άλλωστε και όλη η Βρετανική Αυτοκρατορία εκείνες τις ημέρες), για να βρει τα χρήματα που χρειάζονταν δεν δίστασε να… πλησιάσει την Dorothy Wyndham Paget, κόρη του λόρδου του Queenborough, η οποία κατά τις περιγραφές κάθε άλλο παρά «ωραιότατη» ήταν, αφού υποτίθεται ότι ζύγιζε 140 κιλά! Σε ηλικία μόλις 24 ετών πάντως… ενέδωσε και αποφάσισε να χρηματοδοτήσει τις αγωνιστικές απαιτήσεις του Birkin.

Με τα χρήματα που απέσπασε ο «Tiger Birkin» με τον Mike Cooper έστησαν την Birkin & Cooper Ltd και αμέσως άρχισαν την κατασκευή ενός πρωτοτύπου το καλοκαίρι του 1929 με υπερτροφοδότη που σχεδίασε ο ίδιος ο Amherst Villiers, ειδικά για τον κινητήρα της Bentley.

 

Οι πρώτες αποτυχίες

Το αυτοκίνητο παρουσιάστηκε στον αγώνα των έξη ωρών στο Brooklands στις 29 Ιουνίου του 1929, αλλά εγκατέλειψε. Στο Phoenix Park του Δουβλίνου, δύο εβδομάδες αργότερα τα δύο αυτοκίνητα τερμάτισαν στη τρίτη και όγδοη θέση. Και τελικά μόνο στο RAC Tourist Trophy ο Birkin κατάφερε να τερματίσει δεύτερος και πρώτος στη κλάση του. Συνέχισε με ακόμα μια εγκατάλειψη στον αγώνα των 500 μιλίων στο Brooklands και ακολούθησε η πλήρης αποτυχία τους στον αγώνα Double-Twelve τον Μάιο του 1930.

Ο ίδιος ο Bentley πικραμένος θα πει μετά την πτώση της δικιά του εταιρείας: «Οι υπερτροφοδοτούμενες Bentley των 4,5 λίτρων ποτέ δεν κέρδισαν ένα αγώνα, πάντα είχαν προβλήματα αξιοπιστίας με μια σειρά από μηχανικά προβλήματα, δημιούργησαν προβλήματα στην εικόνα της Bentley και κόστισαν ακριβά στην Dorothy Paget, η οποία ανέστειλε την χρηματοδότηση τον Οκτώβριο του 1930.» Δεν νομίζουμε ότι κανείς θα μπορούσε να πει οτιδήποτε χειρότερο, όμως ο Bentley δεν είχε δίκιο, γιατί τα αυτοκίνητα δεν ήταν αποτυχίες αφού έβαλαν τις βάσεις για ένα νέο αυτοκίνητο που όχι μόνο ήταν νικηφόρο στη πίστα του Brooklands, αλλά και πέτυχε και τον απόλυτο χρόνο στην εξωτερική διαδρομή. Αυτό το αυτοκίνητο ήταν ένα μονοθέσιο γνωστό σαν το «Birkin Bentley».

 

«Birkin Bentley»

Μετά τις αποτυχίες αυτές ο Birkin αποφάσισε να σχεδιάσει από την αρχή ένα μονοθέσιο. Το αυτοκίνητο σχεδιάστηκε από τον Clive Gallop και ο Amherst Villiers σχεδίασε και πάλι τον συμπιεστή που αυτή τη φορά είχε διαφορετικές λεπίδες. Ο στρόφαλος ενισχύθηκε με νέα πιο μεγάλα ρουλεμάν και κατασκευάστηκαν ειδικές μπιέλες από τον Tom Murray Jamienson. Ο υπόλοιπος τετρακύλινδρος κινητήρας πάντως παρέμεινε σχεδόν χωρίς αλλαγές με τις τέσσερις επικεφαλής βαλβίδες για κάθε θάλαμο που κινούνταν από ένα επικεφαλής εκκεντροφόρο και μόνο οι εισαγωγές ήταν γυαλισμένες. 

Η καρότσα πρόσφερε ενάμιση κάθισμα (!) και το αυτοκίνητο ήταν αρχικά βαμμένο σε ανοιχτό μπλε.

Στον αγώνα των 500 μιλίων ο Tim άρχισε να γυρίζει στα 121 μίλια την ώρα και όλα έδειχναν ότι θα ήταν ένα αμφίρροπος αγώνας με αντίπαλο το V12 Sunbeam του Kayne Don. Αλλά λάδι άρχισε να εξατμίζεται από τον κινητήρα της Bentley που κάλυψε το πρόσωπο και τους ώμους του Tim που αναγκάστηκε να μπει στα pits για επισκευές. Ξεκίνησε και πάλι, αλλά αυτή τη φορά «έσκασε» η εξάτμιση και οι φλόγες της έβαλαν φωτιά στη ποτισμένη με λάδι καρότσα. Το αυτοκίνητο έφτασε και πάλι στα pits, αυτή τη φορά φλεγόμενο!

Το μεταβατικό αυτό αυτοκίνητο για το 1930 έδωσε τη θέση του σε ένα νέο, απολύτως μονοθέσιο αυτή τη φορά. Αυτή τη φορά η τροφοδοσία γινόταν μέσα από δύο τεράστια καρμπυρατέρ της SU και ο κινητήρας πλέον είχε φτάσει να αποδίδει 240 ίππους καίγοντας  μείγμα αλκοόλ. Επίσης το σώμα του τώρα ήταν κατασκευασμένο από αλουμίνιο και «ξέχασαν» να του φορέσουν εμπρός φρένα.

 

Οι νίκες

Με το αυτοκίνητο αυτό ο Birkin ήταν δεύτερος στο Handicap Race (πάντα στο Brooklands) με γύρο στα 124,51 μίλια/ώρα, αλλά στον δεύτερο αγώνα της ημέρας αναδείχτηκε για πρώτη φορά νικητής με 126,73 μίλα!

Το Πάσχα της ίδιας χρονιάς θα σπάσει το ρεκόρ για μια ακόμα φορά με 134,24 μίλια/ώρα για να ακολουθήσει μια ηρωική επίδοση στα 135,33 μίλια. Όμως δεν θα χαιρόταν για πολύ αυτό το ρεκόρ που θα του το έπαιρνε ο Kaye Don με το V12 Sunbeam που έφτασε τα 137,58 μίλια/ώρα.

Αντικατέστησε λοιπόν τον υπερτροφοδότη του Villiers με νέο από την PowerPlus και επιτέθηκε και πάλι, αυτή τη φορά ανεβαίνοντας στα 136,45 μίλια/ώρα.

Για το 1932 το αυτοκίνητο βάφτηκε κόκκινο, ο κινητήρας μεγάλωσε στα 4.442 κ.εκατ.  και τελικά κατάφερε να γράψει 137,96 μίλια (!) κερδίζοντας τον αγώνα του Long Handicap. Ήταν πλέον ο γρηγορότερος άνθρωπος στον πλανήτη.

 

Το τέλος

 Όπως συνήθως συμβαίνει έτσι και εδώ τα αυτοκίνητα ξεπέρασαν και τους ανθρώπους, αλλά προπαντός τη πίστα. Η οβάλ διαδρομή στο Brooklands, με την ξύλινη σκαλωσιά, ήταν πλέον πολύ επικίνδυνη για τις ταχύτητες που αναπτύσσονταν.

Όμως δεν ήταν το Brooklands που έβαλε τέλος στον «Tiger Tim». Το 1933 θα κάψει τα χέρια του και η μαλάρια που τον είχε προσβάλει από τον πρώτο μεγάλο πόλεμο θα επιδεινώσει και πάλι την όχι και πολύ σταθερή υγεία του. Θα πεθάνει στις 22 Ιουνίου του 1933 στο Λονδίνο σε ηλικία μόλις 36 ετών.