John Watson: Το καλό παιδί της Formula 1

Ο John Watson είναι μια ξεχωριστή περίπτωση στην Formula 1. Ποτέ δεν θα τον τοποθετούσατε ανάμεσα στους πέντε αγαπημένους σας οδηγούς, ούτε καν στους δέκα. Πολύ αμφιβάλουμε αν θα αναφέρατε το όνομά του σε συζήτηση περί της F1. Με λίγα λόγια μπορούμε να πούμε ότι πέρασε απαρατήρητος, δεν έγραψε μεγάλες επιδόσεις, ή ιστορικές νίκες, σίγουρα όμως του αξίζει μια καλύτερη τύχη στην ιστορία.

 

Η ζωή του

Γεννήθηκε τον Μάιο του 1946 και μεγάλωσε ποτισμένος στους αγώνες, καθώς ο πατέρας του Marsall, όχι μόνο συμμετείχε σε αγώνες ταχύτητας της Formula Libre (που ήταν και η μοναδική κατηγορία τότε στην Ιρλανδία) με ένα δίλιτρο Alta, αλλά ήταν καθημερινά μέσα στο αυτοκίνητο, αφού η οικογενειακή business περιελάμβανε έκθεση και συνεργείο. Ο πατέρας στο τιμόνι και η μητέρα του πάντα μαζί, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’50 οπότε και κρέμασε τα γάντια του. Ήταν πλέον η σειρά του μικρού να αναλάβει δράση με ένα Sprite.

 

Οι πρώτοι αγώνες

Μετά το Sprite ήταν η σειρά ενός Crossle 7S, όπου έδειξε μεγάλη ικανότητα πριν μεταπηδήσει στα μονοθέσια στο μπάκετ μιας Brabham BT16.

Όμως ήταν ο αγώνας στη πίστα του Thruxton τον Απρίλιο του 1969 η απαρχή της επαγγελματικής του αγωνιστικής καριέρας. Μέχρι τότε συμμετείχε στους Ιρλανδικούς αγώνες F2 και χρησιμοποιούσαν τους κινητήρες της Lotus με τους δύο εκκεντροφόρους, αντί των πολύ πιο ακριβών Cosworth FVA και φυσικά το να πάρεις χρήματα από υποστηρικτές ήταν κάτι το αδιανόητο. Όταν όμως κλήθηκε να συμμετάσχει στον αγώνα αυτό, ο Gerry Kinname κατάφερε να αποσπάσει δύο Lotus 48 που μέχρι τότε τα οδηγούσαν οι Graham Hill και Jackie Oliver και το δεύτερο αυτοκίνητο δόθηκε στον John Pollock.

Μέχρι τότε δεν είχε οδηγήσει ένα τόσο δυνατό αυτοκίνητο, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να βρίσκεται στην πέμπτη θέση πριν εγκαταλείψει από έξοδο. Η περιπέτεια του Team Ireland πήρε τέλος, αλλά αυτό ήταν η αρχή για μια διεθνή καριέρα, αφού είδε ότι μπορούσε να τα βάλει με τα… μεγάλα παιδιά. Το κουτί της Πανδώρας είχε ανοίξει.

 

Ωριμάζει

Το 1970 εξοπλισμένος με μια Brabham BT30 και φυσικά με την βοήθεια όλης της οικογένειας εκδράμει στην Ευρώπη για να λάβει μέρος στους αγώνες της Formula 2. Τον σταμάτησε όμως μια μπαριέρα στη πίστα της Rouen με αποτέλεσμα ένα σπασμένο χέρι, ένα πόδι και ένας αστράγαλος. Σιγά που θα τον σταματούσαν αυτά, το 1971 επέστρεψε με μηχανικό τον George Brown. Η χρονιά πήγε πολύ καλύτερα, αλλά τότε συνάντησε τον Paul Michaels που η ομάδα του τότε έκανε τα πρώτα της βήματα και του ετοίμασαν ένα Eifelland που ήταν μια March 731 σε αεροδυναμικό περιτύλιγμα του Colani. Έλαβαν μέρος στο Brands Hatch και τερμάτισαν στην έκτη θέση.

Στο μεταξύ ο Watson υπογράφει για τον Ecclestone, που τότε είχε αγοράσει τη Brabham, αλλά το 1973 τελείωσε πριν καλά-καλά αρχίσει με ακόμα ένα σπασμένο πόδι.

Επιστρέφει για το 1974 στον Paul Michaels και στην Hexagon με ιδιωτικές Brabham και μια τέταρτη θέση στο Αυστριακό αγώνα ήταν ότι καλύτερο εκείνη τη χρονιά. Το 1975 τον βρίσκει στην ομάδα του Surtees και την επόμενη στο τιμόνι μιας Penske με την οποία κερδίζει το Austrian Grand Prix. Όμως στο τέλος της χρονιάς η Penske εγκαταλείπει την Formula 1.

 

Στην κορυφή

Αμέσως κλείνει και πάλι συμφωνία με τον Ecclestone, μετά τον θάνατο του Carlos Pace σε αεροπορικό ατύχημα τον Μάρτιο του 1977, για την ομάδα της Brabham. Αυτό ήταν ένα μεγάλο πλήγμα για τον Ecclestone, αφού ο Carlos ήταν από τους λίγους φίλους-οδηγούς που είχε. Τα δύο χρόνια στην ομάδα της Brabham-Alfa Romeo δεν του έφερε κάποια νίκη με καλύτερο τερματισμό μια δεύτερη θέση στο Γαλλικό αγώνα του Paul Ricard που ενώ βρισκόταν στη πρώτη θέση ένα πρόβλημα στην τροφοδοσία τον έριξε πίσω.

Και αυτό παρά το γεγονός ότι κανείς θα περίμενε καλύτερα αποτελέσματα, αν λάβουμε υπόψη μας το γεγονός ότι σχεδιαστής της ομάδας ήταν ο Gordon Murray και ο επίπεδος δωδεκακύλινδρος της Alfa Romeo ήταν ένα καλός κινητήρας. Σχεδιαστής του κινητήρα δεν ήταν άλλος από τον περίφημο Carlo Chiti, που όταν ήθελε να συγκεντρωθεί καθόταν με ένα μαντίλι στο κεφάλι και έβαζε τα πόδια του σε ένα δοχείο με κρύο νερό! Φαντάζεστε μια τέτοια σκηνή σήμερα;

Το 1979 τον βρίσκει στην ομάδα της McLaren όπου υπολόγιζε ότι θα έχει το καλύτερο ground effect  αυτοκίνητο. Δεν συνέβη κάτι τέτοιο και παρά το γεγονός ότι στον πρώτο αγώνα στην Αργεντινή  ανέβηκε στο podium, η υπόλοιπη χρονιά ήταν ια σκέτη κατηφόρα. Αναγκάστηκαν να αντιγράψουν την Williams και η M29 ήταν έτοιμη για το British Grand Prix. Το σίγουρο ήταν ότι δεν ήξεραν το τι έκαναν. Όμως όλα άλλαξαν όταν την ομάδα ανέλαβε ο Ron Dennis.

Η MP4 ήταν το πρώτο μονοθέσιο στην F1 κατασκευασμένο εξολοκλήρου από ανθρακονήματα. Αν και χρησιμοποιούσε ατμοσφαιρικό κινητήρα Cosworth DFV μέσα στην καρδιά των υπερσυμπιεστών, κατάφερε να κερδίσει στη πίστα του Zolder και στο Detroit. Όμως τέσσερις συνεχόμενες εγκαταλείψεις τον έβγαλαν εκτός συναγωνισμού  για τον τίτλο και το 1983 ήταν εξίσου δύσκολο. Μάλιστα στο Μονακό ούτε ο Watson, αλλά ούτε και ο Niki Lauda θα καταφέρουν να προκριθούν στον αγώνα. Ο Ron τότε θα πει το τρομερό: «Θα προτιμούσα να είχατε καρφώσει τα αυτοκίνητα στις μπαριέρες, από το να μην προκριθείτε.» Η νίκη του στο Long Beach θα ήταν και η τελευταία του.

 

Τα υπόλοιπα

Και τότε ο Alain Prost εγκατέλειψε τη Renault, μέσα σε μια νύχτα ο Watson έχασε το κάθισμά του στην McLaren! Είχε στο ενεργητικό του 151 εκκινήσεις σε Grand Prix και θεώρησε ότι είχε δει αρκετά. Γύρισε την πλάτη του στην Formula 1 και ασχολήθηκε με τα sports car, όπου συμμετείχε σε εργοστασιακές ομάδες όπως αυτές των Porsche, Jaguar και Toyota, ενώ τις Η.Π.Α. έλαβε μέρος στους αγώνες IMSA με BMW, πριν γίνει ένας από τους πιο γνωστούς σχολιαστές αγώνων Formula 1 στη τηλεόραση.

Τα γνώρισε όλα, δεν πρέπει να έχει παράπονο.