Embiricos Bentley: Επτά ημερών

Πέρασε στην ιστορία σαν «η Bentley του Εμπειρίκου», της γνωστής οικογένειας των πολυεκατομμυριούχων, που έχτισαν αυτοκρατορία ασχολούμενοι με πλοία και τράπεζες.

Ο Andre Maris Embiricos ήταν αυτός που παρήγγειλε την κατασκευή αυτού του πραγματικά ανεπανάληπτου (σε επίπεδο έργου τέχνης) αυτοκινήτου, αλλά δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε σε αυτό τη συμβολή του Georges Paulin που ήταν υπεύθυνος για τις αεροδυναμικές γραμμές του, που άλλαξαν ολόκληρη την αισθητική μας.

 

Georges Paulin

Δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος, προσέξτε δε λέω σχεδιαστής, γιατί το άνθρωπος προέχει. Γιατί ο Paunin κατά τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο ήταν μέλος της αντιστασιακής ομάδας που ονομαζόταν «Alidi». Σε μια από τις επιχειρήσεις όμως ο Georges συνελήφθη και εκτελέστηκε στο Fresnes της Γαλλίας, σε ηλικία 40 ετών. Είπαμε ορισμένα πράγματα πρέπει πάντα αξιολογούνται ανάλογα.  

Ο Paulin ήταν οδοντοτεχνίτης στο επάγγελμα, αλλά του άρεσε η σχεδίαση και από πολύ νωρίς ασχολήθηκε με την βιομηχανική εφαρμογή της. Ήταν ο πρώτος που σχεδίασε και πατεντάρισε την αναδιπλούμενη οροφή και ήταν από τους πρωτοπόρους που ασχολήθηκαν με την υδροδυναμική, την οποία συνδύασε με την αεροδυναμική, δημιουργώντας τα πρώτα σκάφοι ταχύτητας, αλλά πάντα τα αεροδυναμικά αυτοκίνητα ήταν η μεγάλη του αγάπη.  

Όμως παρά το γεγονός ότι η αεροδυναμική ήταν το νέο «big thing» πριν τον πόλεμο με τις Bugatti, Delage, Adler και Alfa Romeo να έχουν μπει για τα καλά στη σχεδίαση αεροδυναμικών… σωμάτων, οι Βρετανοί απομονωμένοι στο νησί τους πολύ λίγο ενδιαφέρονταν για οτιδήποτε άλλο αναπαριστούσε τον Παρθενώνα ως πρόσοψη… αυτοκινήτου. Το αποτέλεσμα ήταν οι πωλήσεις τον βρετανικών αυτοκινήτων στην Ευρώπη πέρναγαν δύσκολες μέρες, συγκρινόμενα με τις στιλιστικές επιλογές των Figoni & Falashi, Letorneur & Marchand, του Pourtout και φυσικά του ίδιου του Bugatti, οι οποίοι επέβαλαν τους κανόνες της υψηλής αισθητικής στα μέσα στις δεκαετίας του 30’. Σε μέρες που γεννιόνταν οι Autobahn και οι routes national οι Bentley και Rolls-Royce άρχισαν να μοιάζουν με απολιθώματα άλλης εποχής.

Αυτό δεν θα μπορούσε να κρατήσει για πολύ και η ίδια η Bentley αισθάνθηκε ότι θα έπρεπε να κάνει μερικά βήματα προς μια πιο αεροδυναμική σχεδίαση. Όμως το διοικητικό συμβούλιο απέρριψε τις προτάσεις του Sleator, που πίεζε προς μια νέα πιο μοντέρνα κατεύθυνση, σαν πολύ Γαλλικές. Ο Sleater που ήταν ο Γάλλος αντιπρόσωπος της Bentley είχε εντυπωσιαστεί από την παρουσία των δύο Dubonnet Dolphin, στον αγώνα στη πίστα του Brookland το 1936 και είχε προτείνει νέους σχεδιαστικούς δρόμους στη διεύθυνση. Τελικά επήλθε συμβιβασμός με το διοικητικό συμβούλιο να επιτρέπει στον Sleater να εξερευνήσει νέους σχεδιαστικούς δρόμους, φτάνει η όλη προσπάθεια να γινόταν με τα χρήματα κάποιου άλλου, ώστε σε περίπτωση αποτυχίας η Bentley να… ένιπτε τας χείρας της!

Τα χρήματα βρέθηκαν σχετικά εύκολα χάρη στη βαθιά τσέπη του Εμπειρίκου, αλλά για τη σχεδίαση προς μεγάλη εθνική ντροπή των βρετανών, αναγκάστηκαν να εισάγουν τον Paulin ο οποίος εκείνες τις ημέρες εργάζονταν πάνω σε μια Delage με πλαίσιο τύπου D8-120, η οποία ήταν σχεδόν έτοιμη στο εργαστήριο του Marcel Pourtout και θα παρουσιάζονταν στην Έκθεση του Παρισιού το 1937.

Ο Paulin άρχισε να εργάζεται αμέσως και τον Νοέμβριο ήταν έτοιμο το πρώτο υπό κλίμακα πρόπλασμα και άρχισαν οι πρώτες δοκιμές αεροδυναμικής στα εργαστήρια της Vickers, ενώ οι δοκιμές σε φυσικό μέγεθος (πάνω πάντα σε ξύλινο πρόπλασμα) ξεκίνησαν ένα μήνα αργότερα. Το αποτέλεσμα ήταν τόσο εντυπωσιακό που ακόμα και η αρτηριοσκληρωτική Bentley δεν έκρυψε τον θαυμασμό της, όπως άλλωστε και ο Εμπειρίκος που παρήγγειλε σαν μηχανικά μέρη τον νέο κινητήρα των 4,2 λίτρων (4.257 κ.εκατ.) της Bentley με μια μόνο διαφορά, οι ενδείξεις των οργάνων θα ήταν σε λίτρα και χιλιόμετρα! Τον Μάρτιο του 1938 άρχισε η κατασκευή του στην Carrossier Pourtout και ήταν έτοιμο μόλις τέσσερις μήνες μετά.

Πάντως η σχεδίαση του δεν ήταν ούτε βρετανική, αλλά ούτε και γαλλική και θα υποστηρίζαμε ότι οπτικά αναφερόταν περισσότερο στην ιταλική σχολή και ειδικότερα στην Carrozzeria Touring. Είναι η απουσία οποιασδήποτε υπερβολής που το χαρακτηρίζει, ούτε η μεγαλοπρέπεια της βρετανικής σχολής, αλλά ούτε και η μαλθακότητα των γαλλικής. Εμπρός δεν υπάρχει κάποια μεγαλοπρεπής μάσκα, με μόνη διαφοροποίηση τον τρίτο κεντρικά τοποθετημένο προβολέα και οι καμπύλες του είναι μεν μαλακές αλλά χωρίς ποτέ να γίνονται μελοδραματικές. Χωρίς τα σήματα της Bentley θα ήταν πολύ δύσκολο να χαρακτηρίσει κάνεις το αυτοκίνητο και αυτός είναι ένας από τους λόγους που η Bentley δεν υιοθέτησε το αυτοκίνητο, αν και κατά γενική ομολογία μπορεί να θεωρηθεί σαν το πιο όμορφο βρετανικό προπολεμικό κουπέ. 

 

Ότι  καλύτερο

Το κόστος του αυτοκινήτου έφτασε τα 59.210 γαλλικά φράγκα, τιμή αστρονομική εκείνες τις ημέρες που αντιστοιχούσε στην κατασκευή όχι μόνο ενός, αλλά δύο αυτοκινήτων.

Ο στόχος πάντως της όλης κατασκευής δεν ήταν να παρουσιάσουν ένα τετράτροχο ειδικά κατασκευασμένο για ρεκόρ ταχύτητας, αλλά ένα καθημερινό (τρόπος του λέγεις)  αυτοκίνητο που θα μπορούσε να δημιουργήσει τα δικά του ρεκόρ. Έτσι παρά το γεγονός ότι το εσωτερικό του ήταν επενδεδυμένο με δέρμα στα 1.565 κιλά ήταν 160 κιλά ελαφρύτερο από την Bentley των 4,4 λίτρων. Επίσης ο κινητήρας είχε υψηλότερη συμπίεση 8:1 και μεγαλύτερα καρμπυρατέρ της SU ανέβαζαν τους ίππους από 125 σε 140, ενώ ταυτόχρονα υπήρχαν αναβαθμισμένα αμορτισέρ και φρένα μαζί με πιο μακριά σχέση overdrive στο 2,87:1.

Ο Sleator μάλιστα που θεωρούνταν ένας πολύ καλός οδηγός πήρε το αυτοκίνητο για μια… βόλτα στη πίστα του Montlhery όπου κατάφερα ένα ανεπίσημο ρεκόρ μιας ώρας με μέση ωριαία ταχύτητα 145 χλμ./ώρα.

Ξαφνικά όμως ο Εμπειρίκος αποφάσισε να πουλήσει το αυτοκίνητο, χωρίς ουσιαστικά να το έχει οδηγήσει στον σουλτάνο Hay, αλλά με τον πόλεμο να ξεσπά το αυτοκίνητο έμεινε αποθηκευμένο.

 

Στο Le Mans

Όταν πάντως το 1949 ο αγώνας των 24 ωρών του Λε Μανς αναβίωσε, ο Hay με συνοδηγό τον δημοσιογράφο Tommy Wisdom πήραν μέρος στον αγώνα. Απλά να αναφέρουμε ότι ακόμα και έντεκα χρόνια μετά την πρώτη παρουσίασή του, το αυτοκίνητο διέθετε το πιο αεροδυναμικό σχήμα στον αγώνα. Οι δύο οδηγοί διατήρησαν μια σταθερή ταχύτητα όλη την ημέρα και νύχτα, αλλά όταν έχασαν την πέμπτη σχέση ο εξακύλινδρος εν σειρά κινητήρας πιέστηκε και υπερθερμάνθηκε. Αυτό όμως δεν τους εμπόδισε να τερματίσουν στην έκτη θέση. Μετά την πολύ καλή αυτή εμφάνιση ο Hay αποφάσισε να επανέλθει και την επόμενη χρονιά, αυτή τη φορά με συνοδηγό τον πολυεκατομμυριούχο Hugh Hunter και τερμάτισαν στην 14^η θέση. Αυτό δεν ικανοποίησε τον Hay που επανήλθε το 1951 με συνοδηγό τον Tom Clarke. Μάλιστα το αυτοκίνητο έφτασε στον αγώνα φορτωμένο με παιδιά και βαλίτσες, γιατί ο Hay θα συνέχιζε μετά τον αγώνα για διακοπές με όλη την οικογένεια! Όμως αυτή τη φορά το αυτοκίνητο αντιμετώπισε προβλήματα με το δυναμό και τα φώτα έχασαν την δύναμή τους και στο τελευταίο pit-stop αρνήθηκε να ξεκινήσει χάνοντας πολύτιμο χρόνο που το έβγαλαν εκτός αγώνα τελικά για τέσσερα μόλις χιλιόμετρα.

Μετά την οικογενειακή φωτογράφιση στον τερματισμό ο Hay ταξίδεψε στο Παρίσι για να συνεχίσει τις διακοπές του.

 

Η υπόλοιπη ιστορία

Ο Hay φαίνεται πάντως ότι είχε αγαπήσει το αυτοκίνητο και το κράτησε μέχρι το 1969, οπότε και το πούλησε μέσω του Sotheby’s έναντι του ποσού των 4.000 λιρών. Και για να πάρετε μια γεύση της αξίας του, όταν ο Coys το έβγαλε σε πλειστηριασμό δεκαέξι χρόνια μετά πουλήθηκε προς 120.000 λίρες. Σήμερα βρίσκεται σε ιδιωτικό μουσείο στην Καλιφόρνια.