Norman Timbs Special Roadster: Βόλτα στο μέλλον

Ο Φεβρουάριος του 1942 ήταν μια πολύ κακή ημερομηνία για την παραγωγή ιδιωτικών αυτοκινήτων στις Η.Π.Α. Και αυτό γιατί απλά σταμάτησε, λόγο των πολεμικών αναμετρήσεων και όλη η βιομηχανική παραγωγή μπήκε στην υπηρεσία της παγκόσμιας κρεατομηχανής!

Τέσσερα χρόνια αργότερα όμως όλα είχαν αλλάξει και όσοι επέζησαν ήταν έτοιμοι να ξεχάσουν! Και όχι μόνο αυτό, αλλά αποζητούσαν μια νέα ζωή, νέες εικόνες, νέα προϊόντα, με λίγα λόγια ένα καλύτερο κόσμο που υποτίθεται ότι θα αναδύονταν από τα ερείπια.

Και επειδή η αυτοκινητοβιομηχανία αργούσε πολύ να ανταποκριθεί στη σχεδίαση νέων αυτοκινήτων, οι ιδιώτες πήραν το πράγμα πάνω τους και άρχισαν αυτοί να σχεδιάζουν και να κατασκευάζουν τα δικά τους αυτοκίνητα χρησιμοποιώντας ότι μηχανικά μέρη έβρισκαν στα παλιατζίδικα. Ξαφνικά οι δρόμοι των Η.Π.Α. γέμισαν από ότι «ιδιοκατασκευή» θα μπορούσε να γεννήσει η πιο διεστραμμένη φαντασία! Το customizing, όπως έγινε γνωστό κυριάρχησε και γέννησε μια σειρά από περιοδικά που έγραψαν ιστορία, όπως τα Hot Rod, Car Craft, Rod & Custom και φυσικά το Motor Trend.

Αν και οι περισσότερες από αυτές κατασκευές ποτέ δεν ξεπέρασαν τη προσπάθεια της «πίσω αυλής» υπήρχαν και εξαιρέσεις που έχτισαν ένα δικό τους κόσμο. Μια από αυτές ήταν ανήκε στον Norman Timbs.

 

Η αποθέωση της αεροδυναμικής

Βέβαια για να πούμε όλη την αλήθεια ο Timbs δεν ήταν ένα συνηθισμένο παιδάκι που απλά πάλευε και στράβωνε τα σίδερα ενός Hot Rod. Ήταν ένας μηχανολόγος με πολύ μεγάλη πείρα έχοντας σχεδιάσει αυτοκίνητα που είχαν πάρει μέρος στον περίφημο αγώνα Indy 500 σαν Blue Crown Specials και είχαν κερδίσει το 1947, 1948 και 1949! Και όχι μόνο αυτό, είχε συνεργαστεί και με τον Preston Tucker στη σχεδίαση του Tucker 48 Torpedo! Σίγουρα δεν ήταν κάποιος τυχαίος.

Το αυτοκίνητο που σχεδίασε παρουσιάστηκε στο εξώφυλλο του δεύτερου τεύχους του περιοδικού Motor Trend, τον Οκτώβριο του 1949 συνοδευόμενο φυσικά με την ανάλογα ελαφρά ντυμένη καλλονή της εποχής.

Ήταν μια σχεδιαστική αποκάλυψη που δεν έμοιαζε με οτιδήποτε άλλο που η άλλη πλευρά του Ατλαντικού είχε δει ποτέ. Ήταν η αποθέωση της αεροδυναμικής.

Απίστευτες καμπύλες το χαρακτήριζαν, απόλυτα εντυπωσιακό με τα φώτα ενσωματωμένα στα φτερά, πολύ πριν παρουσιαστούν και αν σας ενδιαφέρει, δεν υπήρχαν πόρτες για την είσοδο και έξοδο των δύο επιβατών. Αν μάλιστα σας λέγαμε  ότι έμοιαζε περισσότερο με ταχύπλοο δεν θα ήμασταν και πολύ μακριά από την πραγματικότητα, αν λάβουμε υπόψη μας ότι όλο το εσωτερικό ήταν επενδεδυμένο με ξύλο. Η παρουσίαση του αυτοκινήτου όμως στο Motor Trend τότε κάθε άλλο παρά το κολάκευε, γιατί ακόμα τότε τα περιοδικά ήταν… ασπρόμαυρα. Το αποτέλεσμα ήταν να μην μπορεί ο αναγνώστης να αξιολογήσει το βαθύ κόκκινο-καστανό χρώμα που αγαπούσε τόσο πολύ ο αναγεννησιακός Τισιάνος. Το περιοδικό μάλιστα το περιέγραψε και με το όχι πολύ κολακευτικό «unusually streamlined», ίσως γιατί ακόμα και οι δημοσιογράφοι της εποχής δεν μπορούσαν να κατανοήσουν την αξία του.

Η όλη σχεδίαση ήταν μονοκόμματη, από την μάσκα μέχρι την ουρά, κάτι πρωτόγνωρο σχεδιαστικά εκείνες τις ημέρες του 1949 που σχεδόν όλα τα αυτοκίνητα έμοιαζαν με «κουτάκια» και απόλυτα αεροδυναμικό, χωρίς βέβαια να έχει ποτέ χρησιμοποιηθεί αεροδυναμική σήραγγα για να μετρηθούν οι δυνατότητές του. Η υπερκατασκευή ήταν εξολοκλήρου από αλουμίνιο και φορμαρισμένο πάνω σε ξύλινο καλούπι από τον Emil Diedt που εργάζονταν στην California Coachworks.

 

Απολύτως στο κέντρο

Όμως οι εκπλήξεις δεν σταμάτησαν εδώ. Υπήρχε άλλη μια σημαντική διαφοροποίηση και αυτή ήταν η τοποθέτηση του κινητήρα, ο οποίος βρισκόταν απόλυτα και ακριβώς στο κέντρο του αυτοκινήτου! Η τεράστια αλουμινένια ουρά του αυτοκινήτου που έσβηνε… ευγενικά, άνοιγε ακριβώς πίσω από τους δύο επιβάτες, μέσω ενός υδραυλικού συστήματος και απεκάλυπτε ένα οκτακύλινδρο εν σειρά κινητήρα της Buick με το κιβώτιο ταχυτήτων και το διαφορικό να ακολουθεί. Πάνω από το τελευταίο υπήρχε το ρεζερβουάρ καυσίμου και στο τέλος η ρεζέρβα. O κινητήρας ανέβαινε τα 5.244 κ.εκατ. και απέδιδε 200 ίππους με το κιβώτιο ταχυτήτων να περιορίζεται σε τρείς σχέσεις.

Το σασί αποτελούνταν από δύο σωλήνες από χρωμιομολιβδένιο (που ήταν ότι πιο μοντέρνο κείνες τις ημέρες) και οι οποίες μάλιστα αποτελούσαν τα δοχεία πίεσης για τις κόρνες αέρος του αυτοκινήτου!

Ο άκαμπτος εμπρός άξονας προέρχονταν από την Ford, ενώ η πίσω ανάρτηση ήταν ανεξάρτητη και σχηματίζονταν από υστερούντες βραχίονες με εγκάρσιο φύλλο σούστας, σχεδιασμένη από τον Timbs.Τα φρένα ήταν τέσσερα ταμπούρα και το βάρος του έφτανε τα 1.134 κιλά. Όσο για χώρο αποσκευών, μάταιος κόπος, δεν υπήρχε.

 

Η ζωή μετά

Το αυτοκίνητο χρειάστηκε τρία χρόνια για να κατασκευαστεί και στοίχισε 10.000 δολάρια. Αλλά ο Timbs ούτε μια φορά δεν κατάφερε να το οδηγήσει χωρίς να μαζεύονται πλήθη περίεργων για να το περιεργαστούν, έχοντας χιλιάδες ερωτήσεις! Στο τέλος βαρέθηκε όλη αυτή τη δημοσιότητα και περιορίστηκε στο να εκτίθεται τελικά μόνο σε εκθέσεις αυτοκινήτου. Τελικά αποφάσισε να το αποχωριστεί και το έβαλε προς πώληση στο τεύχος του Road & Track, τον Φεβρουάριο του 1950 προς 7.500 δολάρια. Το 1952 βρέθηκε στα χέρια του Jim Davis που ήταν πιλότος και εμφανίστηκε για μια ακόμα φορά στο περιοδικό Motor Life το 1954. Έκανε μια σύντομη εμφάνιση σε επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς Buck Rogers και για χρόνια ήταν η βιτρίνα του εστιατορίου Saugus στη Καλιφόρνια, όπου τα παιδάκια έπαιζαν… τσουλήθρα στα φτερά του. Τέλος εμφανίστηκε και πάλι στην κινηματογραφική ταινία "Gone in 60 Seconds" με πρωταγωνιστή τον Nicolas Cage και ευτυχώς αγοράστηκε από το Petersen Automotive Museum στη τιμή των 17.500 δολαρίων.