Denis Hoyot: Στο μη ορατό

Αυτό είναι άλλωστε  τέχνη, ή τουλάχιστον μέρος αυτής: Να βλέπει όλα αυτά που είναι αόρατα για εμάς τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς.

«Η τέχνη πρέπει να είναι μια μετάφραση της πραγματικότητας!» Αυτό υποστηρίζει ο Dennis Hoyot καθώς χτίζει στο ξύλο την ψυχεδελική ουρά του αέρα που κινείται πίσω από την Psychedelic 917! Μόνο που δεν η τέχνη του δεν είναι καθόλου ψυχεδελική, αντίθετα είναι μια επεξεργασία του μη ορατού θα λέγαμε, είναι το πώς τα αντικείμενα (στην προκειμένη περίπτωση τα αυτοκίνητα) επηρεάζουν τον μη ορατό κόσμο γύρω τους. Δεν είναι μια αεροδυναμική αποτύπωση του αέρα, αλλά αντίθετα η «αύρα» που αναδίδουν τη στιγμή που κινούνται, αν και όπως είναι γνωστό τα αγάλματα δεν κινούνται. (Ή μήπως κινούνται;)

«Αγοράζεις την φαντασία του καλλιτέχνη.» Υποστηρίζει. «Αν δεν σε εμπλέκει, αν δεν απευθύνεται στο συγκινησιακό χώρο του φανταστικού, τότε η τέχνη δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης.» Συνεχίζει.

 

Στο ξύλο

Αυτό που κάνει τη τέχνη του Hoyot ξεχωριστεί είναι ότι χρησιμοποιεί ξύλο για τα… αγάλματά του. «Το ξύλο είναι ένα αισθησιακό υλικό, μαλακό, ζωντανό, αλλά και δύσκολο.» Μας λέει. «Υπάρχει ζεστασιά στο ξύλο, γιατί σε αντίθεση με το μέταλλο που είναι σκληρό και ψυχρό το ξύλο είναι πάντα ζεστό και μπορείς να αισθανθείς την τραχιά του υφή. Άλλωστε είναι και το θέμα το πώς το ξύλο αντανακλά το φώς. Δεν το αντανακλά, αντίθετα το απορροφά. Παίρνει δεν δίνει στο περιβάλλον, σε τραβά δεν σε απωθεί όπως το μέταλλο, που πάντα είναι επιθετικό σαν υλικό.» Υποστηρίζει και εδώ που τα λέμε δεν έχει καθόλου άδικο.

Αλλά μάλλον δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από την οικογενειακή παράδοση, αφού ο πατέρας του που ήταν μαραγκός και του έμαθε τη τέχνη μαζί με τα μυστικά του ξύλου από μικρό παιδί. Όμως δεν ήταν μόνο αυτό, γιατί ο πατέρας του ήταν αυτός που τον «έβαλε» στα αυτοκίνητα. Σε μόλις ηλικία έξη ετών κατασκεύασε το δικό του dragster, με πίσω ελαστικά από τρακτέρ, εμπρός από παιδικό καροτσάκι και στη θέση του οδηγού τοποθέτησε μια μπανιέρα! Όλα αυτά στοιχεία ενός πραγματικού καλλιτέχνη, εκεί ακριβώς όπου το παράλογο ως φαντασιακό στοιχείο μεταφράζει την πραγματικότητα. Γιατί σημασία δεν έχει αυτό που βλέπεις, αλλά αυτό που μεταφράζει η φαντασία σου. Είπαμε αυτό ξεχωρίζει τους καλλιτέχνες. 

Μερικά χρόνια μετά όλη η οικογένεια μετακόμισε σε μια φάρμα στο Αίνταχο που συνόρευε με αυτοκινητόδρομο και ο Ντένις εκεί  είχε την ευκαιρία να παρακολουθεί όλη τη σχεδιαστική  εξέλιξη των τεσσάρων τροχών, καθώς αυτή περνούσε με ταχύτητα δίπλα του.

Στο σχολείο δεν τα πήγαινε και πολύ καλά, τα μαθήματα του φαίνονταν βαρετά και πολύ συμβατικά για την φαντασία του. Η τέχνη ήταν που τον τραβούσε, το σχέδιο, η γλυπτική, η μουσική, αυτά τον συνεπήραν και αυτά ακολούθησε.

Παντρεύτηκε κάπως αργά σε ηλικία 35 ετών και όταν η γυναικά του βαρέθηκε να τον ακούει να μιλά συνέχεια για τέχνη και αυτοκίνητα του είπε απλά: «Και γιατί δεν κάνεις κάτι για αυτό;» Αυτές οι κουβέντες θα πρέπει να τον ταρακούνησαν, κατέβηκε στο εργαστήριό του και έφτιαξε στο ξύλο το πρώτο του γλυπτό-αυτοκίνητο. Βέβαια δεν ήταν καθόλου τυχαίο που ήταν μια Porsche 911. Το ημερολόγιο έγραφε 1984. Από εκείνη την ημέρα βρήκε άλλο νόημα και η γυναίκα του, την ησυχία της.

 

Μια άγρια τέχνη

Αν και όμορφη αυτή η πρώτη προσπάθεια, σήμερα φαίνεται συντηρητική, καθώς η γλυπτική και οπτική του Hoyot εξελίχτηκε με τα χρόνια σε ανώτερο επίπεδο.

Η δουλειά του κέρδισε πολλές τιμητικές διακρίσεις, ανακηρύχτηκε σαν ο πρώτος καλλιτέχνης που πείρε τον τίτλο του Automotive Fine Arts Society το 1991, με τα έργα του να εκτίθενται στο Peddle Beach Concours, ενώ του απονεμήθηκε και το βραβείο Peter Helk.

Με τα χρόνια όμως η τέχνη του έγινε πιο προκλητική και η γλυπτή Ferrari του Gilles Villeneuve, με το όνομα «The ragged Edge» ήταν το γλυπτό που τον οδήγησε σε ένα άλλο επίπεδο καθώς το αυτοκίνητο φαινόταν να λειώνει στον αέρα με μόνο το εμπρός του μέρος να υπάρχει αισθητικά και το πίσω να εξαϋλώνεται στον αέρα! Κάτι μεταξύ του υπαρκτού και του μη υπαρκτού, του τώρα υπάρχει, τώρα δεν υπάρχει!