Toyota sports cars: Celica

Ακόμα ένα πολύ πετυχημένο όνομα, ίσως το πιο πετυχημένο που έγραψε τη δικιά του ιστορία στους αγώνες ράλι. Έζησε από το 1971 και η παραγωγή των αυτοκινήτων με το όνομα αυτό σταμάτησε το 2006 και ακόμα αναρωτιόμαστε το γιατί.

Η ιδρυτική γενιά και αυτή που σίγουρα έχει «γράψει» στους παλαιότερους έζησε μέχρι το 1977 και όλοι σίγουρα τη ξέρουν και με τον κωδικό της Α20/35.

Το πάτωμα και τα μηχανικά μέρη ανήκαν στην Carina και παρουσιάστηκε στο Tokyo Motor Show τον Οκτώβριο του 1970. Έγινε αμέσως τεράστια επιτυχία για ήταν ένα αυτοκίνητο που συνδύαζε τη σχεδίαση με τις επιδόσεις και την αξιόλογη οδική συμπεριφορά, ενώ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πάντα να αναφέρουμε την αντοχή και την ποιότητα κατασκευής των αυτοκινήτων της Toyota, ειδικά εκείνες τις ημέρες. Σίγουρα ένα από τα καλύτερα ιαπωνικά τετράτροχα (και όχι μόνο) που μπορούσες να αγοράσεις εκείνες τις ημέρες!

Η σχεδίασή του ήταν διαφορετική με την τραπεζοειδή εμπρός μάσκα που «έκλεινε» από τον προφυλακτήρα, χωρίς μεσαία κολώνα, αν και έγερνε προς τα αμερικάνικα πρότυπα. Μάλιστα υπήρξαν και δύο εκδόσεις σε ότι έχει να κάνει με την καρότσα, γιατί προσφέρθηκε και μια δεύτερη με τρίτη πίσω πόρτα (ονομαζόταν liftback και έμοιαζε περισσότερο με Mustang), με μεγαλύτερο μεταξόνιο που ανέβαινε στα 2,500 μ. από τα 2,400, που όμως δεν έφτασε στη χώρα μας. Αν και οι κατάλογοι αναφέρουν ότι υπήρχε και έκδοση με κινητήρα 1,4 λίτρων, αυτός  μας παραμένει άγνωστος και οι μόνοι γνωστοί σε εμάς κινητήρες είναι αυτός των 1,6 λίτρων με τον ένα εκκεντροφόρο επικεφαλής της ST και αυτός της GT με τους εκκεντροφόρους στα δύο λίτρα.

Το 1977 (έως το 1981) ακολούθησε η δεύτερη γενιά (Α40/Α50) με πιο αμερικάνικη αισθητική που και αυτή ήταν χωρισμένη σε δύο εκδόσεις (coupe και liftback) με κινητήρες από τα 1,6 λίτρα έως τα 2,4.

Τρίτη γενιά η Α60, από το 1981 έως το 1985 και πάνω σε αυτή βασίστηκε η GT-TS με την οποία προσπάθησε να συμμετάσχει στη κατηγορία Group B, με υπερτροφοδοτούμενο κινητήρα 1,8 λίτρων που έφτανε τους 320 ίππους. Με κίνηση όμως στους πίσω μόνο τροχούς, σίγουρα δεν μπορούσε να βάλει όλους αυτούς τους ίππους στο δρόμο.

Η τέταρτη γενιά Τ160, από το1985 έως το 1989 σήμανε το τέλος της κίνησης πίσω και πλέον οι κινητήρες θα είναι τοποθετημένοι εγκάρσια εμπρός με την κίνηση στους ανάλογους τροχούς. Όσο για την ανάρτση, αυτή ήταν ανεξάρτητη σε όλους τους τροχούς με McPherson γύρω-γύρω. Επίσης για πρώτη φορά υπήρξε και τετρακίνητη έκδοση με υπερσυμπιεστή στους 190 ίππους, αφού πλέον η Toyota είχε εμπλακεί στους αγώνες ράλι.

Το 1989 και έως το 1993 έζησε η πέμπτη γενιά, η Τ180 που έγινε μια από τα πιο γνωστές και αναγνωρίσιμες Celica με οργανική σχεδίαση, αναδιπλούμενα φώτα και μεγάλη εμπορική επιτυχία. Οι κινητήρες και πάλι άρχιζαν από τα 1,6 λίτρα, ενώ και πάλι υπήρξε και τετρακίνητη έκδοση GT-Four, με διαφορικό σιλικόνης στο κέντρο και τύπου Torsen πίσω που πλέον με intercooler αέρος/άερος έφτανε τους 221 ίππους.

Αντίθετα η Τ200 της έκτης γενιάς, που έζησε από το 1993 έως το 1999, υπήρξε μια μάλλον πολύ χαμηλών τόνων εξέλιξη με τους κινητήρες να αρχίζουν τώρα από τα 1,8 λίτρα. Και εδώ πάντως υπήρξε τετρακίνητη έκδοση που ήταν και η τελευταία έκδοση με 251 ίππους, ενώ για πρώτη φορά υπήρξε και ανοιχτή έκδοση.

Για να φτάσουμε έτσι στην έβδομη γενιά από το 1999, έως το τελικό 2006 (21 Απριλίου) ως Τ230. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακά σχεδιασμένη με ένα πολύ καλό κινητήρα 1,8 λίτρων που απέδιδε 190 ίππους και πραγματικά δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι ήταν αυτό που ώθησε το διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας στο να καταργήσει ένα τόσο πετυχημένο μοντέλο που είχε γράψει τη δικιά του ιστορία.