ItalDesign-Aztec: Μεταξύ υπαρκτού και ανύπαρκτου

Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε ένα… γέρο δημοσιογράφο; Το να φωτογραφίσει ένα αυτοκίνητο ως μελλοντικό πρωτότυπο και μετά να γράφει και πάλι γι’ αυτό ως… κλασικό!

Σχεδιάστηκε από την ItalDesign του Giorgetto Giugiaro σαν μια γεύση από τα αυτοκίνητα του αύριο, μόνο που τελικά προχώρησε και πέρα από το ιδεατό-πρωτότυπο σε μερική παραγωγή. Βασίστηκε πάνω στο πάτωμα της Lancia Integrale και χρησιμοποιούσε σαν κινητήρα έναν πετρελαίου της Audi.

Και για να σας δώσουμε το χρονικό πλαίσιο, απλά να σας πούμε ότι παρουσιάστηκε το 1988.

 

Σχεδιαστική αιτία

Το Aztec είχε ένα σημαντικό λόγο ύπαρξης και αυτός ήταν για να γιορτάσει τα είκοσι χρόνια ζωής του σχεδιαστικού studio του Giorgetto Giugiaro στο Τορίνο.

Βασικό σχεδιαστικό στοιχείο του το διπλό cockpit, το οποίο ήταν μια από τις ιδέες του Giugiaro που τριγυρνούσαν στο μυαλό του για πολλά χρόνια και το οποίο έμεινε σχέδια για όσα χρόνια νοίκιαζε τη πένα στου στον Bertone. Όμως για την original έμπνευση του Aztec θα πρέπει ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στο Firebird IIII της General Motors, το οποίο είχε παρουσιαστεί το 1958 και διέθετε διπλό cockpit!  

Κάνουμε λοιπόν ένα χρονικό άλμα φτάνοντας στο Turin Motor Show του 1988 για να δούμε το Aztec το οποίο παρουσιάστηκε παράλληλα με το Aspid (coupe) και Asgard (MPV 6+2 θέσεων), τα οποία κινούνταν πάνω στην ίδια βασική σχεδιαστική ιδέα και χρησιμοποιούσαν τα ίδια μηχανικά μέρη.

Τελικά όμως κατέληξε μόνο το Aztec να είναι ένα πλήρως λειτουργικό πρωτότυπο και ο κινητήρας που επιλέχτηκε ήταν ο πεντακύλινδρος diesel από το Audi 200 Turbo, ο οποίος όμως τώρα ήταν τοποθετημένος εγκάρσια στο κέντρο του πρωτότυπου.

Για να κατανοήσουμε μάλιστα σχεδιαστικά το Aztec θα πρέπει να ανατρέξουμε στις δουλειές του Syd Mead, αλλά θα πρέπει να παραδεχτούμε πάλι ότι δεν έμοιαζε με κανένα πρωτότυπο που είχαμε δει μέχρι εκείνη την ημέρα, βγαλμένο πραγματικά από το Blade Runner! Εκτός λοιπόν από την πρωτοτυπία του διπλού cockpit,  το αυτοκίνητο ήταν απόλυτα συμμετρικό με τον συνεπιβάτη να διαθέτει και αυτός ανάλογη σχεδίαση, με όργανα, χωρίς όμως (ευτυχώς) τιμόνι, το οποίο βρισκόταν εκεί, αλλά ως χερούλι, ενώ διέθετε σύστημα GPS, πολύ πριν αυτό παρουσιαστεί!

Από εκεί και πέρα το Aztec ήταν γεμάτο από μη κατανοητούς διακόπτες, δείκτες και ορολογίες, όπως Bolt Driver 233, Suspension Fluid Level 221, Suspension Thermo Pyrometer και άλλα τέτοια που δεν έβγαζαν νόημα, εκτός και αν αποτελούσαν κωδικούς για κάποιο λογισμικό που όμως δεν υπάρχει!

 

Στην παραγωγή

Όμως τα σχέδια του Giugiaro ήταν πολύ πιο φιλόδοξα από την παρουσίαση απλά ενός ακόμα πρωτότυπου. Ο στόχος του ήταν να κατασκευάσει 200 αυτοκίνητα, τα οποία ήλπιζε ότι θα τα ξεφορτώνονταν προς 300.000 δολάρια το κομμάτι.

Όμως αυτό ήταν από μόνο του ένα μεγάλο πρόβλημα, γιατί η ItalDesign δεν είχε την υποδομή να κατασκευάζει αυτοκίνητα (έστω και σε μικρό αριθμό), πέρα από κάποιο πρωτότυπο. Μέχρι τότε το είχε επιχειρήσει μόνο μια φορά αναλαμβάνοντας την παραγωγή της BMW M1, όταν η Lamborghini που είχε επιλεχτεί ως ο κατασκευαστής του project αντιμετώπισε τα συνηθισμένα της οικονομικά προβλήματα και το εγκατέλειψε. Η ItalDesign τότε παρενέβη, αλλά και πάλι τα περισσότερα κατασκευαστικά μέρη, καθώς και η ίδια η παραγωγή ανατέθηκαν… εκτός.

Και αυτή τη φορά ο Giugiaro αποφάσισε να μην ασχοληθεί και έτσι έδωσε τη δουλειά στη Savio, η οποία συνεργάζονταν με τη Fiat κατασκευάζοντας ειδικά οχήματα, όπως νοσοκομειακά και θωρακισμένες λιμουζίνες.

Και μπορεί  το fiber-glass σώμα να  κατασκευάζονταν στην Ιταλία, αλλά μετά πριν ταξίδευαν στη γερμανική MTM, όπου ο κινητήρας των 250 ίππων από το quattro (αυτή τη φορά) θα έπρεπε να συνεργαστεί με το πάτωμα της Lancia!

Όμως, καθώς το σχέδιο έπαιρνε σάρκα και οστά, ο αριθμός των αυτοκινήτων που τελικά θα κατασκευάζονταν άρχισε να μειώνεται στα 50, παρά την εμφάνιση του αυτοκινήτου στην κινηματογραφική ταινία Frankenstein Unbound, η οποία πήγε άπατη, με τους John Hurt και Raul Julia. Επίσης έκανε την εμφάνισή του και στο Grand Prix του Monaco του 1991, με την τιμή του πλέον να αναρριχάται στα 500.000 δολάρια.

Τίποτα από αυτά όμως δεν το βοήθησε και ένα χρόνο αργότερα το αυτοκίνητο ήταν πρακτικά νεκρό. Υπολογίζεται ότι τα Aztec  τα οποία κατασκευάστηκαν ήταν τελικά μεταξύ των 12 και 18 μόνο!