Δύο σκύλοι και ένας κήπος

Ο κήπος μου καταστράφηκε, πάει, τέλος, τον έφαγαν τα σκουλήκια. Αυτά τα μεγάλα, τα ελαστικά, τα χωρίς κεφάλι, τα απαίσια, αυτά τα χωρίς μάτια!

Ο «Βλάκη» ήταν ένα όμορφο περήφανο ολόμαυρο λυκόσκυλο που περιφερόταν στη γειτονιά. Αδέσποτος φαινότανε, αλλά όχι χαμένος, καλούλης, γλυκούλης, πάντα διαθέσιμος για χάδια και παιχνίδι.  Το όνομα που του είχαν δώσει στη γειτονιά ήταν «Μπλάκη» από το black (μαύρο), αλλά εγώ τον φώναζα Βλάκη, από το βλάκας, λόγο της καλοσύνης του. Όλοι τον αγαπούσαν, όλοι τον τάιζαν. Υπομονετικά κάθονταν και τον ταλαιπωρούσαν τα παιδάκια, με εκείνο το ύφος του κατάδικου που παίρνουν τα σκυλιά, όταν δέχονται την περιέργεια των παιδιών, για το αν τα αυτιά τους… μπορούν να ξεκολλήσουν!

Το ακριβώς αντίθετο ήταν η Ήρα, όνομα και πράγμα, μια πραγματική «σκύλα». Μια beech με τα όλα της, μια πραγματική στρίγκλα. Απροσδιόριστου τύπου, καφέ, μεσαίου μεγέθους, με μάλλον μακρύ λαιμό, κάθε άλλο παρά όμορφη. Ήταν όμως η αφέντρα του δρόμου και ανήκε στην κυρία που έμενε στην διπλανή αυλή. Όλους τους γαύγιζε, παιδάκια με ποδήλατα, αυτοκίνητα, ο πιτσαδόρος, οι περαστικοί, κανείς δεν ήταν ευπρόσδεκτος, δεν είχε ούτε ένα φίλο. Σκύλα, πραγματική σκύλα, μάλιστα μια φορά που τόλμησα να αρνηθώ την αγάπη της (δηλαδή το να πηδάει και να μου γλείφει τη μούρη με τη τεράστια γλώσσα της), εκείνη θύμωσε τόσο πολύ και μου ξέσχισε, έκανε κυριολεκτικά κομμάτια, το κάλυμμα του αυτοκινήτου του μου! Για τέτοιο ζώο μιλάμε. Κανείς δεν την συμπαθούσε, όλοι είχαν μια κακιά ιστορία να πουν, για τον χαρακτήρα της.

Όμως ήταν έρωτας τεράστιος, ο «Βλάκη και η Ήρα»! Πέρα από τα ανθρώπινα δεδομένα, πέρα από τα ρομαντικά ειδύλλια, πέρα από τον Ρωμαίο και την Ιουλιέττα, πέρα από τα μέτρα που γνωρίζουμε. Ήταν ο μεγάλος, ο αμόλυντος, ο υπέρτατος έρωτας. Το βράδυ κοιμόνταν, η Ήρα μέσα από την σιδερένια πόρτα και ο Βλάκη έξω, μουσούδα-μουσούδα, ο ένας να αισθάνεται τον άλλο από τη χαραμάδα!

Όπως όμως όλες οι μεγάλες ερωτικές ιστορίες και αυτή δεν είχε καλό τέλος, ο Βλάκυ αρρώστησε και… χάθηκε, τρεις εβδομάδες μετά χάθηκε και η Ήρα από τον καημό της, έσπασε η καρδιά της είπε ο γιατρός!

…

Τι σχέση όμως έχουν όλα αυτά με την καταστροφή του κήπου μου; Έχουν και παραέχουν! Γιατί όσο οι δύο αυτοί σκύλοι γυρόφεραν τον δρόμο, καμία γάτα δεν τολμούσε να πλησιάσει. Ήταν off-limits και αυτές και τα παιδιά τους. Είχαν λοιπόν βρει πεδίο ελεύθερο οι κότσυφες, να φτιάξουν τις φωλιές τους και να «τρυγούν» τον κήπο από τα σκουλήκια με την ησυχία τους, ξέροντας ότι δεν υπήρχαν αιμοβόρικες γάτες να τους επιβουλεύονται. Με την… έξοδο όμως των σκύλων, οι γάτες έκαναν την εμφάνισή τους, τα κοτσύφια που δεν μπορούσαν να τα βάλουν μαζί τους, εγκατέλειψαν το κυνήγι στην αυλή μου και τα σκουλήκια ανεξέλεγκτα τελικά έφαγαν τον κήπο μου.

Τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο, ούτε η οικολογία!