Heaven can't wait.

Δυστυχώς τον αγώνα του motoGP της Μαλαισίας, δεν σηκώθηκα αρκετά νωρίς για να τον παρακολουθήσω. Ήταν η πρώτη φορά που εδώ και περισσότερες από δύο δεκαετίες που παρακολουθώ και ενημερώνομαι για ότι αφορά τους αγώνες του μηχανοκίνητου αθλητισμού, δεν είχα και πολύ κέφι να κάτσω να δω τον αγώνα.

Λίγο το ότι ο Σκάι έχει πάψει να πιστεύει και να ενδιαφέρεται για το motoGP (δεν του αποφέρει ίσως τα προσδοκούμενα), λίγο το ότι ο εκφωνητής (Διατσίδης) έχει γίνει κουραστικός, λίγο ότι βαρέθηκα να ανοίξω υπολογιστή -καθώς το iPad 2 δε παίζει το woop.gr- δεν παρακολούθησα τον αγώνα της Μαλαισίας.

Κακώς, πολύ κακώς.

Όχι για να δω τη στιγμή του ατυχήματος (αυτό ανέλαβαν να το δείξουν ξανά και ξανά τα κοράκια των καναλιών και των ειδήσεων), αλλά για δω για τελευταία φορά το ψηλό αγόρι με την αφάνα και το χαμόγελο να κρατάει την ταμπέλα με το νέο site (γκαντέμικο;) για να μας προτρέπει να μπούμε και να μαθαίνουμε νέα του!

Δυστυχώς όμως η 11η στροφή του 2ου γύρου έμελλε να ήταν η τελευταία που ο "γίγαντας" θα έπαιρνε γρήγορα και πλαγιασμένα.

Τι έγινε ακριβώς θα το μάθουμε τις επόμενες μέρες.

Λίγη σημασία έχει όμως.

Το μόνο περίεργο είναι γιατί και πως βρήκε πρόσφυση η μοτοσυκλέτα αφού είχε ήδη πέσει και γιατί δεν άφησε το γκάζι αλλά πάνω απ’ όλα γιατί του έφυγε το κράνος (ίσως απο το χτύπημα με τον Edwards;).

Το σοκ ηταν τεράστιο για όλους αλλά ίσως πιο πολύ για τον Edwards (που - άθελα του πάντα - έδωσε το τελικό χτύπημα) και το φίλο - κολλητό - μέντορά του Valentino Rossi!

Αμέσως μου ήρθαν στο νού αναμνήσεις από το παρελθόν, όπως τότε τη Πρωτομαγιά του '94 που έφυγε ο μεγάλος Ayrton (ακόμη δεν έχουν εξακριβωθεί πλήρως τα αίτια - άσχετα αν ο δικαστής για το καλό του σπορ και των χρημάτων που παίζονται αθώωσε τη Williams, το Frank και το Patrick Head), ή τη Μεγάλη Παρασκευή του '86 που έφυγε ο επίσης ταλαντούχος Henri Toivonen με το Sergio Cresto αλλά και αρκετά παλιότερα ο "μεγάλος"  Ronnie Peterson.

Όλοι τους είχαν ένα κοινό: Πάλευαν για τη νίκη, με μανία και έκαναν τα πάντα (μέσα στη πίστα) για να το πετύχουν. Κανένας τους, εκτός του Σέννα, δε πρόλαβε να στεφθεί πρωταθλητής (ίσως στις καρδιές πολλών να είναι), αλλά φρόντιζαν στη πίστα -και όχι έξω απο αυτή- να δείχνουν ότι μπορούν να φτάσουν ψηλά και είχαν τους "αδένες" να συνεχίζουν να προσπαθούν μέχρι να το καταφέρουν ακόμα και αν οι συνθήκες ήταν αντίξοες. Άλλωστε, δεν είχαν πάντα το καλύτερο μηχάνημα ή όλο το κόσμο στα paddocks μαζί τους.

Όλοι θυμόμαστε πόσο κατηγόρησαν το Marco για το επιθετικό στυλ οδήγησης του, αλλά και για το προσπέρασμα στο Pedrossa, που κατέληξε στο ατύχημα και το τραυματισμό του.

Επίσης, θα μείνει αξέχαστο το φραστικό επεισόδιο με το Lorenzo που έκλεισε με τη φοβερή ατάκα του Super Sic "give me ticket - δώσε μου κλήση" όταν του είπε ο αχώνευτος Lorenzo μην έρχεσαι κοντά μου και μη με προσπερνάς όταν είμαστε στα 300χλμ/ώρα!!!

Νομίζω ότι τώρα πια κανείς δε θα τον προσπεράσει ούτε θα του δώσει κλήση εκεί πάνω που θα βρίσκεται. Χώρια που θα τους μάθει όλους σούζες και πως να στρίβουν με πολλά χιλιόμετρα.
Πάνω απόλα όμως θα τους κερδίσει με το αφοπλιστικό χαμόγελο, τις ατάκες αλλά και τη φοβερή αφάνα - σήμα κατατεθέν του!

Έχε γειά Super Sic, ο παράδεισος σε περιμένει.