Την ψυχική μου ηρεμία... ή τα 25 ευρώ;

30 Ιουλίου...ημέρα Σάββατο, ώρα 14:30...επιτέλους, ύστερα από 13,5 μήνες συνεχούς αναταραχής στο κατάστημα (λόγω κρίσης), ατελείωτων 12ωρων και πολλών ακόμα περιστατικών, είχε έρθει και η δικιά μου στιγμή - θα έπαιρνα ΑΔΕΙΑ. Τα είχα σκεφτεί όλα, λοιπόν. Ακόμα και το να κλείσω το κινητό μου, για να μην έχω απολύτως καμία επαφή με το κατάστημα. Είχα τακτοποιήσει όλες μου τις εκκρεμότητες και είχα ενημερώσει τους υπόλοιπους συνάδελφους για το πώς και το γιατί. Αντίστοιχα, ενημέρωσα και τους πελάτες με υποθέσεις σε εκκρεμότητα, ότι θα έλλειπα σε άδεια και πως θα τα λέγαμε πάλι στις 16 Αυγούστου. Μάλιστα, πλείστοι από αυτούς θα απουσίαζαν το αντίστοιχο διάστημα.

Επιτέλους, σκέφτηκα, αυτή την χρονιά δεν θα μου χαλάσει τίποτα τις διακοπές. Αμ δε, η χαρά μου κράτησε μόνο 2 ημέρες, αφού την Τετάρτη χτύπησε απειλητικά το κινητό μου, την στιγμή που προσπαθούσα να “βολέψω” την πετσέτα μου πάνω στην ξαπλώστρα μίας πολυπληθούς παραλίας της Αττικής. Όπως αποδείχθηκε, δεν είχα υπολογίσει την πρωτοβουλία του συναδέλφου να αντιπροτείνει στην Κα Χ να αντικαταστήσουμε την δικιά της “απόσυρση” με μία του καταστήματος, για να εκτελωνιστεί πιο γρήγορα το καινούργιο αυτοκίνητό της. ΚΑΚΩΣ. Όπως αποδείχθηκε, θα έπρεπε να είχα υπολογίσει ακόμα και ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αποτέλεσμα των ποιο πάνω; Αρκετές ώρες συνομιλίας στο τηλέφωνο με την Κα Χ, προσπαθώντας να την ηρεμίσω και να την πείσω για τις πραγματικά αγαθές προθέσεις μας. Όμως, ούτε και οι παραπάνω ενέργειες ήταν αρκετές, αφού σχεδόν μία εβδομάδα μετά και ενώ η προαναφερθείσα κυρία είχε συμβουλευτεί κάποιον άγνωστο κύριο “Ψ” για το αν ήταν σωστό, αν θα έχανε ή αν θα κέρδιζε από την ενέργεια που της προτείναμε, ο φόβος και τρόμος μήπως την “κλέψουμε” ή την κοροϊδέψουμε, αναζωπυρώθηκε. Και κάπως έτσι, βρέθηκα ένα απόγευμα με “ανάκληση” της άδειας μου στο γραφείο, κουβεντιάζοντας και εξηγώντας την Εγκύκλιο του Υπουργείου περί “απόσυρσης” στην Κα Χ, προσπαθώντας να την πείσω ότι το όποιο όφελος είχε, δεν προερχόταν από το αποσυρθέν όχημα αλλά από το καινούργιο που αγόραζε.

Κάπως έτσι, η ώρα είχε φτάσει σχεδόν 22:00, η Κα Χ είχε κατανοήσει πλέον ότι ο σκοπός μας ήταν να την διευκολύνουμε και όχι να επωφεληθούμε εμείς από αυτήν την κίνηση, ενώ εγώ είχα “χαλάσει” για ακόμα μία φορά τις διακοπές μου. Και σκέφτομαι, τι θα έπρεπε να είχα προτιμήσει; Την ψυχική μου ηρεμία που τόσο θα την χρειαστώ σε μία δύσκολη σαιζόν που έρχεται; Ή  το να μην χαθεί η πώληση και μαζί της το εξωφρενικό ποσό των 25 ευρώ προμήθειας;