Θα κοιτάμε πάντα τον ορίζοντα!

Πάντα στην ίδια συζήτηση καταλήγουμε: Ποια είναι τα δυνατά σημεία κάθε λαού; Ποια είναι τα δυνατά σημεία των γερμανών;

Ξέρω, θα μου πείτε η εργατικότητα και η σκληρή δουλειά! Διαφωνώ κάθετα, οι Γερμανοί ούτε εργασιομανείς είναι, ούτε σκληρά εργάζονται και μόλις το ρολόι χτυπήσει ακριβώς, όλοι στα σπίτια τους. Βέβαια όσες ώρες είναι στο χώρο εργασίας τους, κεφάλι δεν σηκώνουν, αλλά μην νομίζετε ότι «σκίζονται» κιόλας!

Θα μου πείτε η απόλυτη πειθαρχία τους. Θα διαφωνήσω και πάλι, γιατί δώστε τους την ευκαιρία να… ξεσαλώσουν και είναι πρώτοι.

Τότε ποιό είναι το δυνατό τους σημείο; Θα υποστηρίξω ότι δεν είναι άλλο από την απόλυτη προσήλωσή τους στη «τελειότητα της λεπτομέρειας», την οποία έχουν αναδείξει στο υπέρτατο αγαθό ατομικής, αλλά και συλλογικής καταξίωσης.

Και για να βρούμε τον λόγο αυτής της λεπτολογικής θεώρησης του κόσμου τους, θα πρέπει να ανατρέξουμε πίσω και που αλλού, μα στο περιβάλλον και σε μια «περί εξέλιξης των ειδών» τύπου ανάλυση.

Γιατί λαοί οι οποίοι αναγκάστηκαν να επιζήσουν σε ένα σκληρό περιβάλλον, από άποψη κλιματολογικών συνθηκών, όπου το παραμικρό λάθος θα μπορούσε πολύ εύκολα να τους στοιχήσει τη ζωή, εξέλιξαν μια μικροθεώρηση του χώρου γύρω τους, όπου και  η πιο παραμικρή λεπτομέρεια ήταν σημαντική για την επιβίωσή τους. Κλεισμένοι-περικυκλωμένοι από σκοτεινά βουνά και πυκνά δάση ο ορατός τους κόσμος ήταν στενός, πολύ περιορισμένος και ότι πέρα από αυτόν ήταν γεμάτος δεισιδαιμονίες και… τέρατα! Μάλιστα δεν θα έπεφτα και πολύ έξω αν τους χαρακτήριζα σαν λαούς που… κοιτούν τα πόδια τους. Δεν τους υποτιμώ, το αντίθετο μάλιστα, η αναλυτική τους ικανότητα είναι αξεπέραστη, όχι όμως και η φαντασία τους.

Το ξέρουμε θα γελάσετε αλλά σαν το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού είναι η αποθήκευση των ξύλων του χειμώνα, για το τζάκι. Εδώ στη χώρα μας θα τα έχετε παρατηρήσει, είναι μια ακατάστατη στοίβα από ξύλα κάθε μεγέθους και σχήματος. Όχι στην Γερμανία, εκεί είναι σε απόλυτη τάξη, κομμένα σε ίσες διαστάσεις και στοιβαγμένα με μαθηματική ακρίβεια. Νομίζετε ότι αυτό οφείλετε σε κάποιο εθνικό ψώνιο, ή τέλος πάντων δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν και στοιχίζουν τα ξύλα τους; Κάθε άλλο, ο λόγος για τον οποίο  επικρατεί αυτή η τακτικότητα είναι καθαρά λόγοι επιβίωσης. Είναι κομμένα και στοιβαγμένα με αυτή την απόλυτη τάξη, γιατί για την καθημερινή κατανάλωση ξύλων υπάρχει ένα ειδικό μετρημένο κουτί που χωρά ακριβώς όσα ξύλα απαιτούνται, ώστε πρώτον να είναι εύκολη η μεταφορά, δεύτερον να μην χρειάζεται κάποιος να ξεπαγιάζει κάθε φορά που υπολόγισε λάθος και χρειάζεται ένα ακόμα κούτσουρο και τρίτο και το πιο σημαντικό, να μην υπάρχει υπερκατανάλωση η οποία τελικά θα οδηγούσε σε κρύα βράδια. Απόδειξη της αξίας της λεπτομέρειας. Άλλωστε νομίζω ότι το απλοϊκό αυτό παράδειγμα εξηγεί πολύ περισσότερα!

Και εδώ ακριβώς κρύβεται η διαφορετικότητα και για πολλούς η υπεροχή των γερμανικών προϊόντων. Δηλαδή στη λεπτολογική μαζί με μια απόλυτα λογική ως εκ τούτου θεώρηση των κατασκευών τους.

Τραβώντας μάλιστα την ανάλυση αυτή και σε άλλες σφαίρες, να συμπληρώσω ότι η κοσμογονική τους θεώρηση εμπεριέχει και μια Προτεσταντική θεϊκή σχέση με το αντικείμενο. Γιατί βάση των διδασκαλιών του Λούθηρου, το άτομο καταξιώνεται μέσα από το πόσο καλά κάνει τη δουλειά του και μάλιστα όσο ποιό καλά πραγματώνεις αυτό τον σκοπό, τόσο πιο κοντά έρχεται στο θείο. Άντε βγάλε άκρη!

Βέβαια όλα αυτά στοιχεία είναι απολύτως ξένα με τη δικιά μας κουλτούρα, η οποία πάντα κοιτά μακριά τον ορίζοντα και ποτέ τα πόδια της, σαν νησιώτες και ταξιδευτές που είμαστε, ενώ ταυτόχρονα σε θρησκευτικό επίπεδο είναι μια εκκλησία συγχώρεσης και ποτέ τιμωρίας.

Αυτό πάντως δεν αλλάζει το γεγονός ότι οι αξίες αυτές είναι καθημερινές για αυτούς τους λαούς, όντας μια παράδοση που αγγίζει τη σκάλα DNA.

Όπως και έχει το θέμα, εμείς θα κοιτάμε ψηλά και άσε τους αυτούς να κοιτούν τα πόδια τους!