13ο Historic Acropolis Rally: Ηρωικό αλλά λίγο

Ξέρετε, το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να κάνεις κριτική εκ των υστέρων. Πάντα είναι εύκολο να κουνάς το δάχτυλο για όλα όσα δεν έγιναν, χωρίς να βάζεις στη ζυγαριά όλα όσα κατάφεραν οι άνθρωποι που έφαγαν τι μέρες τους στα βουνά και στα τηλέφωνα για να μπορούν τα αυτοκίνητα να πάρουν εκκίνηση. Και αυτό σε εποχές ιδιαίτερα δύσκολες, όπου ακόμα και μια απλή βόλτα θεωρείται πολυτέλεια. Πόσο μάλλον ένας αγώνας με ιστορικά αυτοκίνητα που διεξάγεται εκτός οποιασδήποτε τηλεθέασης! Τώρα, που το Ιστορικό Ακρόπολις πέρασε στην ιστορία, δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα το κατηγορήσουν ότι ήταν φτωχό σε συμμετοχές και πρακτικά έγινε εν κρυπτώ, με μόνο λίγους και φανατικούς να μπαίνουν στον κόπο να πάρουν τον αέρα τους στην πραγματικά όμορφη βουνίσια χώρα που κινήθηκε ο αγώνας. Και εδώ να τονίσουμε ότι πέρα από αυτό καθαυτό τον αγώνα, ειδικές διαδρομές όπως αυτές της Αμφίκλειας, του Χάνι Ζαγκανά και η Παύλιανη από μόνες τους είναι από τα πλουσιότερες εμπειρίες που μπορεί να έχει ένας οδηγός. Όχι μόνο για την υπέροχη βουνίσια φύση που γεμίζει τα πνευμόνια σου, όχι μόνο για τα τρομερά παϊδάκια που ξεθυμαίνουν τη πείνα σου, αλλά και για τους απίστευτους φιδίσιους δρόμους που βγάζουν τη φαντασίωση του υπερ-οδηγού από μέσα σου. Όπως και να είχε ο αγώνας, από μόνη της η εμπειρία άξιζε τον κόπο.

Όμως αν ο αγώνας είχε και αυτός το ενδιαφέρον που του άξιζε, δεν θα επιστρέφαμε με τη πικρή γεύση του ανεκπλήρωτου. Όμως πρώτα από όλα να πούμε τα θετικά και θα πρέπει να σημειώσουμε με κεφαλαία γράμματα ότι ο αγώνας τελικά πραγματοποιήθηκε. Τώρα ότι δεν ήταν σε επίπεδο συμμετοχών αυτό που θα θέλαμε και αυτό που θα περιμέναμε, αποτελεί κριτική που κινείται σε ένα άλλο επίπεδο. Και για να είμαστε ειλικρινείς με την ιστορία, θα πρέπει να πούμε ότι οργανωτικά τουλάχιστον όλα δούλεψαν άψογα σε επίπεδο αγώνα.

 

Ανικανοποίητοι

Όλα καλά μέχρι εδώ αλλά όταν πήραμε στα χέρια μας την εκτύπωση της λίστα συμμετοχών, ανακαλύψαμε με πίκρα, για μια ακόμα φορά, ότι η επιτυχία του αγώνα κρίνεται όχι μόνο από την ποσότητα, αλλά και από την ποιότητα. Δυστυχώς δεν υπήρχε ούτε ποσότητα, αλλά ούτε ποιότητα. Γιατί εκτός από μερικούς συνήθεις Ιταλούς που «παίζουν» στο πρωτάθλημα και μερικούς γνωστούς Έλληνες, απουσίαζαν πολλά και σημαντικά αυτοκίνητα τα οποία θα έπρεπε οι οργανωτές να είχαν φέρει πάση θυσία στη γραμμή της εκκίνησης. Έτσι, εκτός από τις συνήθεις Lancia 037 (μόλις δύο) και μια σειρά από τα Porsche 911 και Ford Escort, τα υπόλοιπα σημαντικά αυτοκίνητα, τα οποία κατά καιρούς είχαν πάρει μέρος στο εθνικό μας αγώνα (αναφερόμαστε πάντα στη κατηγορία sporting), πρακτικά ήταν απόντα. Που ήταν τα Mini, που ήταν τα Saab, που ήταν οι Stratos, τα Renault-Alpine, τα Volvo και τα Citroen; Δεν έχει τέλος η λίστα των σημαντικών αυτοκινήτων που έγραψαν ιστορία στα ελληνικά χώματα και τα οποία τελικά απουσίαζαν. Eδώ ακριβώς είναι το κυρίως σημείο της αρνητικής κριτικής μας. Και αυτό γιατί πιστεύουμε ότι η αξία ενός αγώνα κλασικών αυτοκινήτων κρύβεται στην ποιότητα (και στην ποσότητα φυσικά) των συμμετοχών. Οι θεατές έρχονται για να θαυμάσουν και να θυμηθούν και όταν τα αντικείμενα της προσωπικής ιστορίας του καθένα μας δεν περνούν από εμπρός μας, τότε μένουμε ανικανοποίητοι. Τελικά μείναμε ανικανοποίητοι.

 

Αγωνιστικά

Το αποτέλεσμα ήταν στο αγωνιστικό μέρος του sporting οι γρήγορες συμμετοχές να είναι λίγες και οι δύο Ιταλοί με τις Lancia 037 να μονοπωλήσουν όλο το ενδιαφέρον, χωρίς ποτέ οι Porsche 911 να έχουν την οποιαδήποτε ελπίδα να τις απειλήσουν, εκτός και αν τις παρεμβάλλονταν κάποιο μηχανικό πρόβλημα. Τελικά πρόβλημα δεν αντιμετώπισε ο «Lucky», που αποδείχτηκε ψευδώνυμο και πράγμα, ο οποίος άλλωστε είχε και την εμπειρία της Pons (ναι, το έτερον ήμισυ της Mouton) στο δεξί μπάκετ και τελικά κέρδισε εύκολα τους Enrico Brazzoli και Barone, ενώ την τριάδα έκλεισαν οι Da Zanche και Oberti με Porsche 911 Carrera. Πολύ καλή η εμφάνιση του Wirtman με Escort στην έκτη θέση, αλλά οι πραγματικοί νικητές του αγώνα ήταν οι Χωριανόπουλος και Φωτεινόπουλος οι οποίοι με Audi 80 κατάφεραν να ανέβουν μέχρι τη δέκατη θέση εμπρός από τη Mercedes 190 των Liukkonen και Sukonen, με τους Πετρίδη και Πάλλα να κάνουν και αυτοί ένα πολύ όμορφο αγώνα με Toyota Corolla στη δωδέκατη θέση. Τελικά τερμάτισαν είκοσι αυτοκίνητα.

Στη χωμάτινη κατάταξη η οποία ολοκλήρωσε τον αγώνα την Κυριακή, τα δύο 037 μονοπώλησαν και πάλι τις δύο πρώτες θέσεις με την Porsche των Myrsell και Juntilla στη τρίτη. Στην ελληνική ασφάλτινη κατάταξη ο συνήθης ύποπτος που έχει το όνομα Καροτσιέρης με συνοδηγό τον Μαχέρα ήταν ο ταχύτερος όλων, ενώ στην κατάταξη όταν η άσφλατος αντικαταστάθηκε από χώμα πιο γρήγορος από όλους ήταν οι Τζιόβας και Γρηγοριάδης με Audi 80 και ακολούθησαν οι Βαζάκας και Ιγγλέσης με Toyota Starlet.

Τέλος, στη πιο αργή αλλά όχι χαλαρή κατηγορία του Regularity, οι Κατσαούνης και Μάνσολας με την 911 έκαναν ότι κάνουν συνήθως, κερδίζοντας τον αγώνα με τους αδελφούς Κουνέλη με Mini στη δεύτερη θέση.

Ήταν τελικά ένα χαμένο Σαββατοκύριακο; Δεν θα το λέγαμε, αλλά πάλι οι οργανωτές πρέπει να κατανοήσουν ότι οι αγώνες είναι πλέον ένα show και θα πρέπει να συναγωνίζονται θεάματα πολύ πιο εντυπωσιακά για να έχουν θέση στο ημερολόγιο της καρδιάς μας!

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΒΑΡΗΣ (άσφαλτος), ΓΙΟΝ ΡΕΥΜΟΝΔΟΣ (χώμα)