Ελεύθεροι, παρέα με τους λύκους!

Τα αρνιά βρίσκονται μέσα στο μαντρί και ο λύκος παραφυλάει να τα φάει μόλις τολμήσουν και βγουν παραέξω. Στην πολιτική μας σκηνή δε, είναι μονίμως ο λύκος χορτασμένος. Μόλις βγεις από το μαντρί χάθηκες. Έτσι και μείνεις στο μαντρί θα έχεις ζωή μέχρι το …Πάσχα.  Ένας λύκος μόνο είναι παραπονεμένος και μονίμως πεινασμένος. Είναι ο κακός ο Λύκος  του μηχανοκίνητου σπορ.

Κάθε φορά που παρακολουθώ ένα αγώνα ποδοσφαίρου είτε είναι στο Μουντιάλ είτε είναι στο Champions League απλά χαμογελώ με ικανοποίηση. Όχι ότι με ικανοποιεί το θέαμα, αλλά γιατί ξέρω πολύ καλά πως οι άνθρωποι που παρακολουθούν τα μηχανοκίνητα σπορ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Ο κακός ο Λύκος όμως θέλει πρόβατα. Και πρόβατα στο μηχανοκίνητο σπορ δεν έχουμε. Αντίθετα λύκους, ειδικά στον ελληνικό χώρο, έχουμε περίσσευμα.

Οι άνθρωποι που ανεβαίνουν στα βουνά για να δουν ράλλυ δεν τους αρέσουν οι στάνες, δεν τους αρέσουν τα συρματοπλέγματα. ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ. Οι άνθρωποι που παρακολουθούν motogp δεν τους φυλακίζεις, ούτε καν στα όρια ενός σασί αυτοκινήτου. Φοράνε το κράνος τους και αλωνίζουν τη γη - και αν δεν είναι μηχανόβιοι, σίγουρα το ονειρεύονται. Οι άνθρωποι του μηχανοκίνητου αθλητισμού δεν γνωρίζουν τι σημαίνει βία. Φίλοι, θαυμαστές αναβατών ή οδηγών αγώνων, γίνονται και μάλιστα φανατικοί. Αναγνωρίζουν όμως την αξία του αντιπάλου και τον χειροκροτούν γιατί σημασία έχει για αυτούς ο αγώνας η κόντρα το θέαμα, η προσπάθεια.

Η βία αφορά τους ανθρώπους που «κοπαδιάζουν»,  που προσκυνάνε, που θέλουν να ανήκουν σε σύμβολα και ομάδες. Η βία αφορά τους ανθρώπους που παρασύρονται, που ακολουθούν. Οι άνθρωποι του μηχανοκίνητου αθλητισμού δεν υποκύπτουν. Το μοναδικό τους «κοπάδιασμα» είναι σε μια στροφή με θέαμα, σε μια κερκίδα που γίνονται προσπεράσεις ή δυνατά φρένα. Οι άνθρωποι του μηχανοκίνητου αθλητισμού είναι μακριά από παραμύθια. Δεν ακολουθούν ηγέτες γιατί απλά ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟΨΗ. Δεν ταυτίζονται με τον Διατσίδη, την Πόπη, τον Πουρναράκη αντίθετα, «τους τη λένε» και μπορούν να το κάνουν και δεν καταπίνουν ότι τους πετάνε.

Όλοι αυτοί δεν κάνουν για τηλεοπτικό κοινό, γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΠΕΙΘΟΝΤΑΙ. Και αυτό που θέλουν τα κανάλια είναι να σε πείσουν, να σε κοιμίσουν, να μην σηκώνεσαι από τον καναπέ. Οι άνθρωποι του μηχανοκίνητου αθλητισμού δεν τους ενδιαφέρει ο καναπές, θέλουν το βουνό, τις ειδικές, τις πίστες, θέλουν να ακούσουν τον ήχο του κινητήρα και να μυρίσουν το καμένο λάστιχο ή το καμένο λαδί... Και αν δεν έχει αγώνα το ΣΚ δεν πειράζει. Γουστάρουν να κάνουν οι ίδιοι τους «δικούς τους αγώνες»  στις δικές τους ειδικές, με περιηγήσεις στα βουνά, στους επαρχιακούς μας δρόμους, στα χωριά, καβάλα στη μηχανή ή στο αυτοκίνητό τους.

Οι άνθρωποι του μηχανοκίνητου σπορ δεν τους ενδιαφέρει, αν ο Ρόσι, ο Λεμπ, ο Οζιέ  ή ο Φέτελ θα αλλάξει ομάδα του χρόνου και αυτό  γιατί τους ενδιαφέρει ο αγώνας ως τρόπος ζωής.

Για αυτό χαμογελώ όταν βλέπω ποδοσφαιρικό αγώνα και δεν βλέπω πουθενά  WRC. Για αυτό χαμογελώ όταν γίνονται επεισόδια στη «μπάλα» και δεν υπάρχει ούτε μια είδηση για την ανάβαση …Αχλαδόκαμπου. Χαμογελώ γιατί ξέρω ότι ακόμα το μηχανοκίνητο σπορ έχει υγιείς σκεπτόμενους, επομένως  ανυπότακτους και ελεύθερους ανθρώπους.

Το κείμενο αυτό το είχα αφιερώσει στον Δημήτρη Διατσίδη όταν είχε νοσηλευτεί στην Ιταλία. Τώρα το κλέβω για να το αφιερώσω στο Champions League που ξεκινά και κυρίως να το αφιερώσω σε όλα τα πρόβατα που χαίρονται τη στάνη τους.  Εμείς πάλι ελεύθεροι, παρέα με τους λύκους στα βουνά και τις ειδικές διαδρομές.

Περισσότερα άρθρα της Πόπης Παπαμιχαήλ μπορείτε να διαβάσετε στο www.tispopis.blogspot.com