Έλληνα οδηγέ, γνωρίζεις την αξία της ανθρώπινης ζωής;

To πρωί της Πέμπτης 9 Μαΐου, μιας και έφτασα νωρίτερα στο γραφείο, βρήκα την ευκαιρία να καταστρώσω μία πλάκα σε συνάδελφο, λέγοντάς του πως του εξασφάλισα εισιτήριο για τον τελικό του Champions League στη Μαδρίτη. Βλέπετε, είναι από μικρό παιδί οπαδός της Τότεναμ.

Η είσοδός του, ωστόσο, στο γραφείο «φώναζε» πως δεν ήταν κατάλληλη ώρα για καλαμπούρι. Αντί για πλατύ χαμόγελο, στο πρόσωπό του κυριαρχούσε μια έκφραση περισυλλογής. Την απορία μου για την ασύμβατη με το έπος της ομάδας του έκφρασή του, φρόντισε να μου λύσει ο ίδιος: Είχε καταστεί μάρτυρας (εξού και η καθυστέρηση) ενός φρικτού ατυχήματος στην Πατησίων, όπου ένας οδηγός παρέσυρε δύο γυναίκες μέσης ηλικίας, οι οποίες βρισκόντουσαν στη διαχωριστική νησίδα. Αιτία, η υπερβολική ταχύτητα.

Πολλοί θα σκεφτείτε, πως εξαιτίας των δημοσιογραφικών μας καθηκόντων έχει κρυσταλλωθεί μέσα μας μια ψυχρή αντιμετώπιση παρόμοιων συμβάντων, τα οποία «ξεπετάγονται» στην οθόνη του κινητού μας, καθημερινά, κατά δεκάδες. Το εν λόγω περιστατικό όμως, δεν μπόρεσα να το αποβάλω από το μυαλό μου. Δεν ξέρω αν φταίει η παραστατική περιγραφή του συναδέλφου, οι εικόνες που μου έδειξε στο κινητό του, το γεγονός πως το ατύχημα εκτυλίχθηκε στη διαχωριστική νησίδα, ή η διαφαινόμενη ηλικία των γυναικών, με τους όποιους συνειρμούς.

Αναμφίβολα, γράφοντας τις παρακάτω γραμμές ξέρω πως δεν περιβάλλομαι από φωτοστέφανο, ούτε γνωρίζω αν στο μέλλον βρεθώ - κούφια η ώρα - εγώ στη θέση του οδηγού. Έχει σημασία, ωστόσο, να κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου, ώστε να ελαχιστοποιήσεις τις πιθανότητες. Ως εκ τούτου δεν μπορώ, παρά να καταδικάσω την αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή. Και, αν όχι για τη δική μου, δεν διαπραγματεύομαι αυτή του συνανθρώπου μου.

Το αν ο ψυχολογικός κόσμος οποιουδήποτε κάθεται πίσω από το τιμόνι είναι διαταραγμένος, αν αναπτύσσει ταχύτητα επειδή άργησε σε κάποιο ραντεβού, επειδή κουβαλάει κάποιον «Γολγοθά» ή επειδή πολύ απλά «τρέφεται» από την αδρεναλίνη, ειλικρινά, μου περνάνε σε μεγάλο βαθμό αδιάφορα. Ειδικά, όταν μιλάμε για ανθρώπινες ζωές.

Δεν είναι λίγοι άλλωστε, όσοι χαρακτηρίζονται από «τρέλα» για την ταχύτητα, αλλά την εκτονώνουν σε ειδικά διαμορφωμένες πίστες, στην εθνική οδό σεβόμενοι τα όρια ταχύτητας ή ακόμη και σε αγώνες μηχανοκίνητου αθλητισμού.

Δεν είναι λίγοι όσοι, λόγω κυκλοφοριακής συμφόρησης ή ενός ατυχούς συμβάντος, αγωνιούν για την έγκαιρη προσέλευσή τους στο χώρο εργασίας. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως πρέπει να στερήσω την παρουσία στη δουλειά και στον συνάνθρωπό μου που απλά δεν μου φταίει σε τίποτα.

Δεν είναι λίγοι όσοι μέσα στην κρίση «παλεύουν» με τους δαίμονές τους. Αυτό, όμως, δεν αποτελεί άλλοθι ώστε να μετριάσουν τη θλίψη τους πατώντας τέρμα το γκάζι παίζοντας στα «ζάρια» το πολυτιμότερο αγαθό, τη ζωή ενός ανθρώπου που έτυχε να βρεθεί στο πεδίο εκτόνωσής τους.

Ακόμη, κρίνεται επιτακτική η ανάγκη να δαμάσουμε τις εγγενείς εγωκεντρικές μας τάσεις και να κατανοήσουμε πως τόσο το οδόστρωμα όσο και εν γένει ο πλανήτης Γη δεν κατασκευάστηκε αποκλειστικά για εμάς, ώστε να μην μας καίγεται καρφί για τους γύρω μας.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε, πως στη θέση αυτών των γυναικών θα μπορούσε να ήταν η μητέρα μας, η θεία μας, η φίλη μας, η κόρη μας.

Επομένως, Έλληνα οδηγέ, μπορείς να σκεφτείς πόσο θα σου στοίχιζε η απουσία τους, επειδή κάποιος θέλησε να βγάλει το «άχτι» του στο τιμόνι;

Ή, πολύ απλά, Έλληνα οδηγέ, γνωρίζεις την αξία της ανθρώπινης ζωής;