Ναι, κίνητρα. Αλλά τι κίνητρα;

Δεν είναι κακό να είσαι αισιόδοξος. Κάθε άλλο. Θα πρέπει όμως αυτή η αισιοδοξία να έχει σταθερές βάσεις ή να πηγάζει από πραγματική διάθεση να αλλάξεις τα πράγματα. Και στην Ελλάδα όσον αφορά την ανάπτυξη της ηλεκτροκίνησης δεν έχουμε ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

Το Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα (ΕΣΕΚ) που είχε καταθέσει η χώρα μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση προέβλεπε το μερίδιο των ηλεκτρικών αυτοκινήτων στο σύνολο των επιβατικών οχημάτων να ξεπεράσει το 2030 το 10%, τη στιγμή που το 2018 ήταν κάτω από το 0,1%!

Ένας στόχος που χαρακτηρίζεται αισιόδοξος, αλλά ταυτόχρονα μη ρεαλιστικός. Πολύ απλά δεν μπορούμε από τα λίγες δεκάδες ηλεκτρικά αυτοκίνητα ετησίως να φθάσουμε στις 15.000-20.000 στο τέλος της επόμενης δεκαετίας. Το νέο ΕΣΕΚ που επεξεργάζεται η νέα ηγεσία του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας θα είναι σαφώς πιο προσγειωμένο στην ελληνική πραγματικότητα. Όμως και πάλι κινδυνεύει να αποδειχθεί ανεφάρμοστο αν δεν υπάρξουν σταθερές βάσεις.

Κίνητρα, κίνητρα, κίνητρα. Τα ακούμε συνεχώς τους τελευταίους μήνες, από το στόμα θεσμικών παραγόντων και μη. Έκπτωση στην αγορά ηλεκτρικού αυτοκινήτου, επαναφορά της απόσυρσης αποκλειστικά για ταξινόμηση οχήματος μηδενικών ρύπων, δωρεάν φόρτιση και άλλα πολλά. Μέχρι και εξαγγελία για μηδενικά τέλη κυκλοφορίας διαβάσαμε, τη στιγμή που εδώ και πολλά χρόνια όσα αυτοκίνητα εκπέμπουν έως 90 g. CO2 ανά km δεν πληρώνουν τέλη κυκλοφορίας!

Τα κίνητρα δεν μπορούν να σχεδιαστούν στο… πόδι και δεν μπορούν να είναι αποσπασματικά. Ακόμη και η επιδότηση αγοράς ενός ηλεκτρικού αυτοκινήτου κατά 5.000-10.000 ευρώ θα πείσει ελάχιστους, αν δεν συνοδεύεται π.χ. από τη δημιουργία ανεπτυγμένου δικτύου ταχυφορτιστών. Ας συμφωνήσουμε ότι έχεις την οικονομική δυνατότητα να πληρώσεις 30.000-35.000 ευρώ για να αγοράσεις ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο. Τι να το κάνεις αν μπορείς να φθάσεις μόνο μέχρι τη Λαμία; Ούτε το ταξίδι σου θα συνεχίσεις ούτε στην αφετηρία σου θα επιστρέψεις.

Ένα ολοκληρωμένο πλάνο για την ανάπτυξη της ηλεκτροκίνηση θα πρέπει να λάβει υπόψιν την ελληνική πραγματικότητα. Την οικονομική κατάσταση των πιθανών αγοραστών ενός EV, τις προτεραιότητες που θέτουν όσον αφορά τις μετακινήσεις τους. Θα πρέπει επίσης να προβλέπει πού θα παρκάρουν τα ηλεκτρικά οχήματα μέσα στην πόλη, πού θα φορτίζονται, πώς θα ταξιδεύουν στις εθνικές οδούς.

Αν δεν γίνουν όλα τα παραπάνω και η επόμενη δεκαετία θα κυλήσει άσκοπα. Και η απόσταση από την υπόλοιπη Ευρώπη δεν θα είναι μεγάλη, θα είναι χαοτική.