Ένας Δεκαπενταύγουστος αλλιώτικος

Δεκαπενταύγουστος. Η εποχή που όλοι προσμένουμε με ανυπομονησία καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Ανεξαρτήτως ηλικίας.

Για τους εργαζομένους είναι η ώρα της απόλαυσης των ζουμερών καρπών που με ιδρώτα έτρεφαν καθ’ όλη τη διάρκεια του χειμώνα.

Για τα παιδιά, είναι το παιχνίδι στο χωριό με τη γιαγιά και τον παππού, το πλατσούρισμα στη θάλασσα, τα κάστρα στην άμμο.

Για τους 20αρηδες, 30άρηδες -άντε και λίγο μεγαλύτερους- είναι το ραντεβού στα beach bar, τα νυχτερινά μαγαζιά, τα πανηγύρια και το κέφι. Για όλους μας Δεκαπενταύγουστος είναι μια δροσερή ηλιαχτίδα.

Μέχρι πέρυσι, αυτή η αχτίδα φωτός και ελπίδας ήταν εδώ. Την αντικρίζαμε, παρά τα σύννεφα της οικονομικής κρίσης που εξακολουθούν να πλανιούνται πάνω από το κεφάλι μας. Ως Έλληνες θα... χαλούσαμε τον κόσμο, βρίσκοντας εν τέλει τρόπο να χαμογελάσει το χειλάκι μας.

Έστω σφιχτά, θα κάναμε τα κουμάντα μας ώστε να πάμε ένα διήμερο σ’ ένα νησάκι, στο χωριό, στο πλησιέστερο πανηγύρι, στο ταβερνάκι δίπλα στα καϊκια. Να πούμε ότι ο μόχθος μιας ολόκληρης χρονιάς δεν πήγε χαμένος, κάτι κάναμε, ρε παιδί μου, χαλαρώσαμε.

Σήμερα, όλα αυτά προβάλλουν σαν όνειρα… (περυσινής) θερινής νυκτός. Φέτος, η λέξη «Δεκαπενταύγουστος» και όλα τα παρελκόμενά της έχουν εκτοπιστεί από τη λέξη "κορονοϊός". Τη φονική πανδημία που στο πέρασμά της σκορπίζει απώλειες, τρόμο, ανασφάλεια.

Πώς να επισκεφτούμε τους παππούδες όταν ενδέχεται να είμαστε ασυμπτωματικοί φορείς του ιού; Πώς να καθίσουμε ξέγνοιαστοι στις ξαπλώστρες στην παραλία; Πώς να αφήσουμε τα παιδιά μας να παίξουν ανέμελα στη θάλασσα; Πώς να πάρουμε το καράβι όταν ελλοχεύει ο κίνδυνος να λειτουργήσουμε καταλυτικά στη διασπορά του ιού;

Πρόκειται για ερωτήματα που βασανίζουν τη συντριπτική πλειονότητα. Η ανάγκη, ωστόσο, για κάποιους να ξεφύγουν είναι μεγάλη και απολύτως κατανοητή. Πας ή δεν πας, λοιπόν, διακοπές;

Η απάντηση έγκειται στην προσωπική κρίση του καθενός πλαισιωμένη από κάποια ρινίσματα ηθικής. Εφόσον, λοιπόν, παραδοθούμε στα «θέλω» της απόδρασης, κρίνεται αναγκαίο να λάβουμε με θρησκευτική ευλάβεια το σύνολο των προφυλάξεων.

Πριν καλά καλά μπούμε στο αυτοκίνητό οφείλουμε να έχουμε στην τσέπη μας, ένα αντισηπτικό, ή κάποια μαντηλάκια χεριών. Είτε περάσουμε από διόδια, είτε σταματήσουμε για καφέ, οι χρηματικές συναλλαγές το επιτάσσουν.

Όσο και αν χαρούμε που θα δούμε τους γονείς μας ή τα πιτσιρίκια τους παππούδες τους, ας συγκρατηθούμε και ας απολαύσουμε την αντάμωση από απόσταση.

Όσο και αν κάνουμε κέφι στο μαγαζί, οφείλουμε να κρατάμε τις αποστάσεις ασφαλείας, προστατεύοντας τόσο τον εαυτό μας όσο και τους συνανθρώπους μας.  Ό,τι και αν κάνουμε φοράμε μάσκα. Εφόσον ακολουθήσουμε κατά γράμμα τα ενδεικνυόμενα μετρά, ελαχιστοποιούμε τις πιθανότητες εξάπλωσης του ιού.

Και αν κάποιοι ανησυχούν λίγο παραπάνω και επιλέξουν τη σιγουριά του σπιτιού, αποφασίζοντας να μην πάνε διακοπές, ας μην απογοητεύονται. Ο ιός δεν θα διαιωνιστεί. Κάποια στιγμή θα αποτελέσει μια πικρή παρένθεση.

 Όπου η αντάμωση με τους δικούς μας θα είναι πιο γλυκιά.

Το νερό στη θάλασσα θα είναι πιο δροσερό.

Το καλαμπούρι στην παρέα θα είναι πιο αυθεντικό.

Και τα κάστρα των παιδιών στην άμμο θα έχουν πιο γερά θεμέλια.