"Έφυγε" ο Παύλος Μοσχούτης

Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του Στράτη Χατζηπαναγιώτου από τη σελίδα autoblogger.gr και το forum των 4Τροχών που έγραψε σήμερα Σάββατο 21 Αυγούστου για τον Παύλο Μοσχούτη.

 

Ωραίος άνθρωπος, σπάνιος πατέρας, όμορφος άντρας στην κυριολεξία και εξαιρετικός αθλητής και «αθλητής», αφού έτσι, με τον τρόπο που ταιριάζει σε αθλητή-Πρωταθλητή μεγάλων αποστάσεων αντιμετώπιζε και τη ζωή.

Δεν είναι τυχαίο, πολέμησε όσο κανείς με το ότι χειρότερο και ενώ θα έκανε ρεκόρ αν έμενε στη μάχη για έξη μήνες, ξεπέρασε τα δύο χρόνια διατηρώντας μάλιστα σε κατάσταση 100% το όπλο του, το μυαλό του. Σήμερα, μεσάνυχτα Παρασκευής, χαράματα Σαββάτου, εγκατέλειψε ο φίλος μου, αλλά μόνο τυπικά.

Τέτοιοι τύποι, άνθρωποι με «αριστερό» μυαλό, συγκεκριμένη άποψη και χαρακτήρα για σεμινάριο, μένουν ζωντανοί και μάλιστα πέρα από το στενό τους περιβάλλον. Επί του προκειμένου και τι περιβάλλον… Από τους γονείς του πήρε βέβαια τα πρώτα καύσιμα, αλλά ήταν αυτός που ψάχτηκε και βρήκε τις ισορροπίες ώστε να ανδρωθεί με το σωστό, το δύσκολο τρόπο και να γίνει σημαντικός για την κοινωνία μας και τους χώρους που επέλεξε να υπηρετεί, από πολύ νέος. Τότε άλλωστε, με το καλημέρα ζωή, βρήκε στο δρόμο του την κυρία Ντιούλη Καλιαμπέτσου, μία σπάνια κυρία που κοσμεί την Ελληνική κοινωνία, άνθρωπος με αρχές και «τρόπο» , οπότε ήταν μονόδρομος ο σωστός (πάντα δύσκολος παρά τις υλικές ανέσεις), ώστε να μεγαλώσουν τέλεια τα παιδιά τους ο Σπύρος jr και ο Μιχάλης, δύο νέοι άνθρωποι που εξελίσσονται με μηδέν ύφος, σπάνιο ήθος και το σωστό στιλ που απαιτείται όταν έχεις χαρακτήρα και ξέρεις τι θέλεις και για πού τραβάς.

Παράλληλα με την οικογένεια, η οικογενειακή επιχείρηση αλλά και η δική του στο χώρο του αυτοκινήτου, επιλογή συνδεδεμένη με την ανησυχία του γύρω από το «επιχειρείν», αλλά και η αγάπη του, οι αγώνες αυτοκινήτου.

Μη φαντάζεστε ότι ο ισχυρός τότε κυρ Σπύρος sr χορηγούσε απλόχερα. Καμία σχέση, απλά γιατί ο Παύλος, δεν έκανε κέφι, δεν του ταίριαζαν τέτοιες συμπεριφορές. Έκανε τα μαγικά του και με έξυπνες και νοικοκυρεμένες επιλογές, συμμετείχε αξιοπρεπώς, είτε εξασφαλίζοντας την υποστήριξη αντιπροσωπειών (της Ρενώ τα πρώτα τα «αθώα» χρόνια, της Νισάν αργότερα και τη δεκαετία του 90 τη Μάζντα σε ευρύτερο μάλιστα επίπεδο συνεργασίας), είτε χορηγών που ήξεραν πως έχουν να κάνουν με κυρίους και δε δίσταζαν να μπουν στη διαδικασία (σ.σ.: δίπλα του στον «πόλεμο», κυρίως ο καλυτερότερος φίλος του, ο Σταμάτης- Σίλεφ Βελλής για περισσότερα από 10 χρόνια!).

Ξεκίνησε το 1974 με το ΤΤ του και με το ψευδώνυμο Carim στο γύρο της Πελοποννήσου με συνοδηγό τον Παύλο Βαλεντή και σέρβις τον υπογράφοντα με «συνοδηγό» το Διαμαντή Πετρόπουλο σε ένα 4L χωρίς εργαλεία και με μία έξτρα ρεζέρβα.

Συνέχισε, στο Ακρόπολις το 75 με Λάντα, το 76 πήγε Ακρόπολις με το φίλο του Νίκο Μακρυγιάννη και τη Ντόλι, την παλιά Veloce του Ιαβέρη, στη συνέχεια οδήγησε το πράσινο Ρενό 5 TS με τον Τίμο Τζάννες και εν τέλει «έγραψε» με Ford Escort 2000 RS gr 1 (κυρίως οπότε μία χρονιά ήταν βαμμένο στα χρώματα των 4Τροχών), αλλά και 2, από το 1978 μέχρι και το 1981, οπότε το απογείωσε και το τελείωσε (και αυτό κομψά και με μαεστρία) στα Σήμαντρα, έχοντας δίπλα του το Σώτο Κοκκίνη, μετά από ένα σπάνιο κρεσέντο οπότε διεκδικούσαν το ακατόρθωτο, «μάθημα» που δίδασκε σε μεταπτυχιακή φάση ο δάσκαλός του, δάσκαλός μας, Τάσος Ιαβέρης Μαρκουίζος, στη σχολή του-πανεπιστήμιο αγωνιστικής οδήγησης και συμπεριφοράς, στην οδό Μιχαλακοπούλου.

Αναμφισβήτητα ο Παύλος, ακόμα και αν δεν ήταν το ταχύτερός μας σε φάσεις «ρίσκου περίσσευμα», ήταν ο πιο καλός ο μαθητής, όντας ο πιο ποιοτικός από όλους μας. Απλά ο καλύτερος μίας γενιάς οδηγών Ράλλυ με ικανότητες και διαχρονική αξία. Αποφασιστικός και τρυφερός και με το τιμόνι, ποτέ δεν έψαξε για αποδείξεις, αλλά πάντα και πάνω από όλα κινήθηκε με πρώτο στόχο και σκοπό την ικανοποίησή του και βέβαια τη σωστή, την αξιοπρεπή παρουσία ώστε οι χορηγοί του να μείνουν στο χώρο. Είπαμε, είχε τη φιλοσοφία του, σε ένα χώρο που σπανίζουν τέτοια «φαινόμενα» ακόμα και σήμερα. Οδήγησε Έσκορτ Gr 4 και Ασκονα και Γκολφ γκρουπ Α και απογείωσε τη Δέλτα γκρουπ Ν στο Ακρόπολις του 87 με το Στάμω δίπλα του, «δίνοντας» λεπτά στον επαγγελματία Φιόριο μέχρι να εγκαταλείψουν, ενώ δεν υστέρησαν σε ταχύτητα σε σχέση με την κορυφή, ούτε με τη Δέλτα 4WD γκρουπ Α το 88, μένοντας πιστοί στη Λάντσια και τον επόμενο χρόνο.

Στη Νισάν με τον Ευθύμη Σάσαλο δίπλα του ήρθαν το 1990 και οδήγησαν την κουρασμένη πλέον Σίλβια. Απίστευτος, άρχοντας και ως «team mate», ήρθε για να βοηθήσει σεβόμενος το status που επικρατούσε στη μοναδική επαγγελματική ομάδα της χώρας. Με την ίδια λογική, με τη δική του φιλοσοφία, συμμετείχε και σε αγώνες και «αγώνες» αφού συνεργάστηκε και επαγγελματικά ως ντιλερ, με τη Μάζντα.

Με σύμμαχό του τον καλό του φίλο Ηλία Λεονταρίτη κατάφεραν να μείνουν τα 323 της αντιπροσωπείας στις ε.δ. για μία πενταετία παρά τις αντιξοότητες και τότε, είχε δίπλα του και τον αείμνηστο Κώστα Φερτάκη και τους Νίκο Μουζάκη και Γιώργο Πετρόπουλο, που δίπλα στον ΠΜ έβρισκαν την ισορροπία «πρωταθλητισμός, χωρίς να χάνουμε το ζητούμενο που είναι η ευχαρίστησή μας».

Άλλωστε αυτή η λογική της ήρεμης δύναμης τον κράτησε στις ε.δ. μέχρι πρόσφατα, συμμετέχοντας συνήθως και με συνέπεια στο Ράλλυ Ακρόπολις, στη μεγάλη του αγάπη. Σε έναν αγώνα που έλαμψε πολλάκις και σε διεθνές επίπεδο.

Σε όλη αυτή, την παραπάνω αγωνιστική πορεία, εξελισσόταν και η ζωή του σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο. Η δεύτερη σύζυγός του η κυρία Λίαν Βέρμεερ, έφερε στη ζωή το 1990 την Άννα Ρόζα, την κούκλα κοράκλα του.

Στη συνέχεια, βρήκε φλέβα χρυσού στο πρόσωπό της κας Ρούλας Αποστολοπούλου-Μοσχούτη, που αφού έπαιξε με μαεστρία το ρόλο του «συνοδηγού» σε τέλειες διαδρομές, σε θάλασσα και στεριά, αλλά και στα δύσκολα, στα επιχειρηματικά, ενώ και κυρίως, έμεινε δίπλα του στην κυριολεξία, με συνέπεια άλλης εποχής μέχρι το τελευταίο μέτρο, της τελευταίας, της δύσκολης διαδρομής, οπότε ζωντανό είχε μείνει μόνο και το πλέον «δύσκολο» και απαιτητικό. Το άπαιχτο μυαλό του.

Η αγάπη μου, που αλήθεια δεν ξέρω αν ποτέ την εισέπραξε με δική μου ευθύνη όντας συχνά-πυκνά στην κοσμάρα μου, αλλά κυρίως ο σεβασμός στη μνήμη ενός τόσο σημαντικού ανθρώπου, δεν επιτρέπουν ώστε να γραφτούν και άλλα σχετικά με ένα απίστευτο μεγαλείο ψυχής που κατατέθηκε και ως φόρος τιμής στα παιδιά του, τον τελευταίο μήνα της ζωής του, ούτε βέβαια λεπτομέρειες για έναν τρίωρο διάλογο με στοιχεία ειδικής ανασκόπησης που είχαμε πριν επτά ημέρες, οπότε θυμόταν τα απίστευτα.

Τίποτα άλλο. Δεν του άρεσαν τα πολλά. Συνήθως διάβαζε τα άρθρα μας, αλλά ποτέ δεν τα σχολίαζε. Ποτέ δε ζήτησε υποστήριξη, ακόμα και όταν οι συνθήκες επέβαλλαν ώστε να το κάνει.

Απλά τα σέβη μας, στην κα Ρούλα Μοσχούτη, στα τρία παιδιά του, στα δύο παιδιά της που ήταν ως παιδιά του και έτσι τα σεβόμαστε και βέβαια στους γονείς του, στον κύριο Σπύρο και στην κα Φούλα Μοσχούτη.

Πάντως κύριε Σπύρο, πάλι έτσι θα το κάναμε. Όπως το 73-74. Θα σου παίρναμε τη 2002 νύκτα και θα την πηγαίναμε μόνο με το πλάι, εκεί γύρω από τη Σαρωνίδα και μέχρι τα Λεγραινά και με τις πιτσιρίκες να ουρλιάζουν για πάρτι του και όχι για τη μπλέ βολίδα.

Δε ξεχνιέσαι Φίλε._ Στράτης….