Με το βλέμμα στο Ακρόπολις του αύριο

Ακόμα, στα αυτιά των περισσοτέρων εξακολουθούν να ηχούν οι εξατμίσεις των αγωνιστικών αυτοκινήτων, ενώ φρέσκιες παραμένουν στο μυαλό οι εντυπωσιακές γωνίες και τα περάσματα των «Θεών» του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλι. Μετά από οκτώ χρόνια, το Ράλι Ακρόπολις επέστρεψε στην αφρόκρεμα του WRC σκορπώντας μεγαλύτερο κύμα ενθουσιασμού από ότι είχαμε φανταστεί! Αυτό έγινε φανερό με την προσέλευση του κόσμου στις ειδικές διαδρομές, όπως και με την προβολή που είχε ο εθνικός μας αγώνας πριν, αλλά και κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής του.

 

Έχοντας ζήσει τον αγώνα εκ των έσω, δουλεύοντας για το Γραφείο Τύπου περισσότερα από 20 χρόνια, μπορώ να πω ότι ο ενθουσιασμός που χαρακτήρισε τους θεατές, διέκρινε και τους ανθρώπους που εργάστηκαν πίσω από τα φώτα. Το φετινό εγχείρημα δεν ήταν καθόλου εύκολο… Βλέπετε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπό φυσιολογικές συνθήκες ο αγώνας δεν θα πραγματοποιούταν φέτος! Ήταν η ακύρωση του Ράλλυ της Χιλής που μας έφερε το 2021 στο πρόγραμμα του WRC. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Πως το φετινό Ακρόπολις διοργανώθηκε μέσα σε τέσσερις μόλις μήνες, διάστημα ελάχιστο αναλογικά με τις απαιτήσεις ενός παγκόσμιου εγχειρήματος όπως είναι το Ακρόπολις. Τι το έκανε ακόμα πιο δύσκολο; Το γεγονός ότι από το 2013 μέχρι και σήμερα το WRC ως θεσμός έχει κυριολεκτικά μεταμορφωθεί! Οι απαιτήσεις, η σχεδίαση, οι προδιαγραφές, τα πάντα έχουν αλλάξει σε σχέση με όσα ίσχυαν πριν από 8 χρόνια. Βάλτε στο καζάνι τον κορονοϊό και ότι συνεπάγεται αυτό σε μέτρα πρόληψης, αλλά και τα μεγαλεπήβολα σχέδια της τέλεσης σούπερ ειδικής στο κέντρο της Αθήνας και συνειδητοποιείτε πως η οργανωτική επιτροπή είχε στα χέρια της μία καυτή πατάτα.

 

Όσα έγιναν τις ημέρες του αγώνα στο αρχηγείο της Λαμίας, λίγη σημασία έχουν. Αυτό που μετράει είναι πως τα αντανακλαστικά όλων, σε όποιο πρόβλημα παρουσιάστηκε ήταν εξαιρετικά. Με σημαντικότερο αυτό της ασφάλειας των θεατών. Με την Michelle Mouton στις ειδικές διαδρομές και αργότερα καρφωμένη στην οθόνη να στέλνει φωτογραφίες ανθρώπων που στέκονται σε απαγορευμένα και επικίνδυνα σημεία, ένιωθες την δαμόκλειο σπάθη της ακύρωσης μονίμως πάνω από το κεφάλι όλων. Πλέον, η FIA είναι εξαιρετικά αυστηρή σε θέματα ασφαλείας και η ατάκα: «Άσε αδερφέ, ξέρω εγώ και δεν θα μου πεις εσύ», απλά δεν υπάρχει. Όπως η οργάνωση, έτσι και οι θεατές είχαν μεγάλο διάστημα αποχής και σίγουρα η συμπεριφορά τους τη νέα χρονιά επιβάλλεται να είναι διαφορετική.

Πάντως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, κανείς δεν περίμενε τόσο μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο. Πολλοί ταλαιπωρήθηκαν, πολλοί εκνευρίστηκαν, προφανώς δικαίως, αλλά πόσοι μπορούσαν να φανταστούν κυκλοφοριακό κομφούζιο τα μεσάνυχτα πριν την έναρξη της ειδικής στην Παύλιανη; Σίγουρα, η παρουσία και η ατμόσφαιρα που δημιούργησε ο κόσμος ήταν ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά του φετινού αγώνα, με τους οδηγούς να μην κρύβουν τον ενθουσιασμό τους. Άπαντες έκαναν ιδιαίτερη μνεία για τον αριθμό θεατών, ενώ δεν έκρυψαν την ικανοποίηση τους που το Ακρόπολις επέστρεψε στο WRC. Ακόμα και σήμερα ο εθνικός μας αγώνας εξακολουθεί να θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους και πλέον εμβληματικούς του θεσμού. Πιστέψτε με, είναι πολύ διαφορετικό για τον Kalle Rovanpera να λέει πως έχει κερδίσει το Ράλι Ακρόπολις, από το να έχει στο παλμαρέ του μία νίκη στην Κροατία…

 

Και μιας που αναφερόμαστε στον 20χρονο Φινλανδό, οφείλουμε να δηλώσουμε τον θαυμασμό μας για την επίδοση του στο Ακρόπολις. Ο τρόπος που «καθάρισε» τον αγώνα στις ειδικές του Σαββάτου ήταν υποδειγματικός. Δεν ήταν η πρώτη φορά, αφού πριν από μερικούς μήνες κατάφερε με αντίστοιχο τρόπο να σημειώσει στην Εσθονία την πρώτη του νίκη στο WRC. Στο Ακρόπολις, η ταχύτητα και η ανωτερότητα του συνδυάστηκαν με ακόμα ένα στοιχείο που του πρόσφερε σαρωτικό πλεονέκτημα. Την ικανότητα του να σημειώνει κορυφαίους χρόνους με τη σκληρή γόμα ελαστικών. Με τη μαλακή να είναι η πλέον ενδεδειγμένη σχεδόν στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα, λόγω των βροχοπτώσεων των προηγούμενων ημερών, ο Kalle δεν είχε πρόβλημα να κινηθεί εξαιρετικά γρήγορα και με τη σκληρή. Τη στιγμή μάλιστα που οι υπόλοιποι δεν αισθάνονταν καθόλου άνετα όταν τη χρησιμοποιούσαν. Πολλοί λένε ότι ο «μικρός» έχει αυτό που ονομάζουν Loeb-effect και πως από τη νέα χρονιά έχει τα φόντα να κυριαρχήσει με τον ίδιο τρόπο που το έκανε πριν από δύο σχεδόν δεκαετίες ο 9 φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής. Αυτό είναι κάτι που θα το δούμε στη συνέχεια…

 

Αντίθετα, δεδομένη φέτος είναι η ανωτερότητα της Toyota έναντι της Hyundai. Όχι μόνο στο Ακρόπολις, αλλά και γενικότερα. Πλέον, επαναλαμβανόμενη σύμπτωση, παύει να είναι σύμπτωση. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο το γεγονός πως από τους εννιά αγώνες μέχρι σήμερα, στους επτά έχουν επικρατήσει τα Yaris WRC. Στο Ακρόπολις, οι οδηγοί της Hyundai παραδέχονταν ανοικτά την ανωτερότητα της ιαπωνικής ομάδας, ενώ ο Ott Tanak δεν έκρυψε πως ορθή επιλογή των ελαστικών του ήταν αυτή που τον κράτησε μπροστά από τον Sebastien Ogier, και όχι η ταχύτητα του. Ο Εσθονός είναι απογοητευμένος και δεν το κρύβει. Το βλέπεις στον τρόπο που μιλάει, που συμπεριφέρεται και σίγουρα οι… «αγκαλιές» του Andrea Adamo δεν είναι αρκετές για να μετριάσουν την απογοήτευση του. Μάλιστα, στη Hyundai ήδη έχουν αρχίσει να σκέφτονται την επόμενη χρονιά, αφού το Πρωτάθλημα Κατασκευαστών μοιάζει σχεδόν σίγουρο πως θα καταλήξει στα χέρια της Toyota.

 

Σε αυτά του Sebastien Ogier θα καταλήξει σίγουρα ο τίτλος των Οδηγών. Μόλις ο Γάλλος είδε τους δύο βασικούς διώκτες του να χάνουν κάθε ελπίδα για τίτλο από την πρώτη μέρα κιόλας του αγώνα, δεν είχε κανένα λόγο να μπει σε... κυνήγι μαγισσών. Με τους Elfyn Evans και Thierry Neuville να «σιχτιρίζουν» για μηχανικά προβλήματα, ο Ogier έκανε αυτό που έπρεπε. Τερμάτισε στο βάθρο και ουσιαστικά «έραψε» το όγδοο αστέρι στη φόρμα του. Σε κάθε περίπτωση, το φετινό κερασάκι του αγώνα δεν ήταν οι σκληρές ειδικές, αλλά οι καιρικές συνθήκες. Οι έντονες βροχοπτώσεις γέμισαν με νερό και λάσπη τους δρόμους, και ευτυχώς που τις ημέρες του αγώνα είχαμε ηλιοφάνεια το μεγαλύτερο διάστημα, αλλιώς θα είχαμε… κλάματα!

 

Όσον αφορά τους Έλληνες οδηγούς, είναι φανερό πως τους λείπουν αγώνες… Οι επιδόσεις συγκεκριμένων συνδυασμών ήταν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπείς, αλλά μακριά από αυτές των πρωταγωνιστών από το εξωτερικό με αυτοκίνητα ίδιων προδιαγραφών. Το έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν, ότι για να μπορέσουν να εξελιχθούν οι Έλληνες οδηγοί, πρέπει αναβαθμίσουμε το εθνικό μας Πρωτάθλημα. Με αγώνες συνολικού μήκους 60 χλμ. και μία ή δύο επιλαμβανόμενες ε.δ. είναι πολύ δύσκολο να βελτιωθούν. Ειδικά από τη στιγμή που η εμπλοκή τους δεν έχει καμία σχέση με αυτή των ξένων πληρωμάτων, όντας πιο ερασιτεχνική.

 

Το βλέμμα των περισσοτέρων είναι ήδη στραμμένο στην επόμενη μέρα του Ράλι Ακρόπολις και δεν είναι όλα ρόδινα! Οργανωτικά είναι σίγουρο πως με τη φετινή εμπειρία, αλλά και το βάθος χρόνου διοργάνωσης του αγώνα, όσα προβλήματα παρουσιάστηκαν φέτος δεν θα εμφανιστούν την επόμενη χρονιά. Το σημείο που θέλει ιδιαίτερη προσοχή είναι ο χαρακτήρας των ειδικών διαδρομών. Το Ακρόπολις παραδοσιακά αποτελούσε τον πιο σκληρό αγώνα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλι. Το στοιχείο αυτό τον διαφοροποιούσε σε σχέση με οποιονδήποτε άλλο στο πρόγραμμα του θεσμού. Σίγουρα, η επιδιόρθωση των δρόμων και η δουλειά που έγινε από την πλευρά της οργανωτικής επιτροπής ήταν άψογη, αλλά ίσως με παραπάνω ζήλο από όσο χρειαζόταν. Οι σκληρές ειδικές διαδρομές είναι μέρος του χαρακτήρα, της φιλοσοφίας και της ιστορίας του αγώνα. Αν χάσει αυτό το στοιχείο, τότε ο εθνικός μας αγώνας θα είναι ακόμα ένα χωμάτινο Ράλι όπως τα Πορτογαλίας ή Σαρδηνίας. Το Ακρόπολις πρέπει να μείνει πιστό στις αρχές του, να μην παρεκκλίνει από όσα τον καθιέρωσαν και πάνω σε αυτές να χτίσει το μύθο των επόμενων δεκαετιών.