Γιατί τα πίσω παράθυρα κάποιων αυτοκινήτων δεν ανοίγουν τελείως;

Κάποια στιγμή στη ζωή σας, πιθανότατα ανακαλύψατε ότι τα παράθυρα στις πίσω πόρτες των αυτοκινήτων πολλές φορές δεν ανοίγουν όσο τα μπροστινά ή δεν ανοίγουν καθόλου. Μία συχνή απάντηση που έδιναν συνήθως οι γονείς στα παιδιά παλαιότερα όταν αυτά έθεταν την σχετική ερώτηση είναι πως είχε να κάνει με την δική τους ασφάλεια. Ότι δηλαδή τα πίσω παράθυρα δεν ανοίγουν όσο τα εμπρός ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος να σκαρφαλώσουν οι ανήλικοι επιβάτες και να «πέσουν απ’ έξω».

Αν σκεφτούμε όμως για λίγο την συγκεκριμένη απάντηση καταλαβαίνουμε πως είναι αβάσιμη μιας και αρχικά, όλοι οι επιβάτες πρέπει να είναι δεμένοι με τις ζώνες ασφαλείας και ειδικά τα παιδιά να βρίσκονται σε παιδικό κάθισμα. Επίσης ακόμη κι αν κάτι τέτοιο ίσχυε, η λύση του να μην ανοίγουν ολοκληρωτικά τα πίσω τζάμια σίγουρα δεν θα ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματική μιας και το υπάρχον άνοιγμα είναι υπερ-αρκετό, ειδικά για ένα παιδί, να περάσει από μέσα. Τέλος, αυτός είναι και ο λόγος που ο οδηγός μπορεί να κλειδώσει τα χειριστήρια που βρίσκονται στις πίσω πόρτες για τα παράθυρα και να έχει αυτός τον αποκλειστικό έλεγχο.

Γιατί δεν ανοίγουν τελείως όλα τα πίσω παράθυρα;

Στην πραγματικότητα η αιτία είναι η σχεδίαση των πίσω θυρών. Με απλά λόγια, δεν υπάρχει αρκετός χώρος εντός της πόρτας για να κρυφτεί το τζάμι όταν το παράθυρο κατεβαίνει. Ενώ το κάτω μέρος των μπροστινών θυρών ενός αυτοκινήτου εκτείνεται σχεδόν μέχρι την ποδιά του οχήματος σε όλο τους το μήκος, το κάτω άκρο της πίσω πόρτας των περισσότερων αυτοκινήτων τείνει να καμπυλώνεται προς τα πάνω λόγω των πίσω φτερών που βρίσκονται πάνω από τον τροχό. Τα παράθυρα ενός αυτοκινήτου είναι μεγαλύτερα από ό,τι φαντάζεστε - και σε αντίθεση, ας πούμε, με την μαλακή οροφή ενός κάμπριο, δεν μπορούν να αλλάξουν μορφή ώστε να συμπιεστούν και να όταν αποθηκευτούν.

Δείτε ακόμη: Τι ισχύει με τα φιμέ τζάμια; Πότε είναι παράνομα, πώς αποφεύγεις το πρόστιμο

Πώς αντιμετωπίζουν οι κατασκευαστές το πρόβλημα;

Οι αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν βρει μερικούς τρόπους για να ξεπεράσουν το πρόβλημα, ως ένα βαθμό, αν και πλέον δεν είναι τόσο συχνό όσο παλαιότερα. Το φινιστρίνι είναι ένας από αυτούς τους τρόπους. Το τετραγωνισμένο εμπρός τμήμα κυλά πιο εύκολα πάνω-κάτω, όταν το τριγωνικό «δύσκολο» πίσω μέρος μένει σταθερό στη θέση του. Σε αυτό το σενάριο, το τμήμα που ανεβαίνει και κατεβαίνει είναι τόσο πλατύ όσο το χαμηλότερο μέρος της πόρτας, επιτρέποντας του να ανοίγει εντελώς.

Ο λόγος τώρα που το συγκεκριμένο φαινόμενο έχει περιοριστεί έχει να κάνει με το όλο και μεγαλύτερο συνολικό μέγεθος των αυτοκινήτων. Στο κυνήγι της άνεσης και της ευρυχωρίας, όλες οι κατηγορίες έχουν μεγαλώσει σε διαστάσεις σε σχέση με το πως ήταν παλαιότερα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, ειδικά σε μοντέλα της μικρομεσαίας κατηγορίας και άνω, το φαινόμενο των μισάνοιχτων πίσω παραθύρων να έχει σχεδόν εξαλειφθεί.