Tour D' Atene - 130 km με σπαστό ποδήλατο

Είναι απερίγραπτο το συναίσθημα που είχα βλέποντας τον τερματισμό λίγο πριν τις 10 το πρωί, μετά από 12 ώρες και 130 km ποδηλασίας. Ένα μπορούσα να πω με βεβαιότητα: Το 3ο Tour D' Atene ολοκληρώθηκε με απόλυτη επιτυχία, όπως φυσικά και η συμμετοχή μου σε αυτό. Για όσους δεν γνωριζουν όμως, είναι απαραίτητη μια μικρή εισαγωγή. Κάθε Παρασκευή βράδυ στις 21:30, οι ποδηλατές της Αθήνας δίνουν ραντεβού στην πλατεία Ασωμάτων στο Θησείο για να κάνουν βόλτα. Αυτό είναι το Freeday. Όλο το χρόνο, το Freeday επισκέφθηκε σχεδόν όλες τις περιοχές της Αθήνας και ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει μια τέτοια χρονιά, είναι να περάσει από όλες σε μια μόνο βόλτα! Αυτό ακριβώς είναι το Tour D' Atene, ή αλλιώς το Freeday των Freedays.

 

Που πάει ο ψηλός με το σπαστό;

Όπως κάθε φορά, έτσι και την Παρασκευή 22 Ιουλίου η πλατεία ήταν γεμάτη με ποδηλάτες. Ανάμεσά τους και η αφεντιά μου, παρέα με το δίτροχο σύντροφό μου. “Ο ψηλός με το σπαστό”, όπως με φωνάζουν τα παιδιά στο gocar. Στις 10 ακριβώς ξεκινήσαμε για τη μεγάλη νύχτα, με πρώτο προορισμός την πλατεία Γλυφάδας. Πρώτα τα εύκολα δηλαδή, καθώς η διαδρομή είναι κυρίως κατηφορική και οι δρόμοι αρκετά φαρδιοί για να χωρέσουν τα περίπου 2.500 με 3.000 ποδήλατα που ξεκινήσαμε. Οποιαδήποτε άλλη μέρα και ώρα, απλά δεν θα μπορούσες να περάσεις από τις Βουλιαγμένης και Ποσειδώνος. Το βράδυ εκείνο όμως μπορούσες να απολάυσεις τους δόμους χωρίς καυσαέριο και θόρυβο. Διόρθωση: θόρυβος υπήρχε, αλλά ευχάριστος, ειδικά κάτω από τις γέφυρες όπου οι φωνές, τα κουδουνίσματα και οι κόρνες έσπαγαν την ησυχία της νύχτας.

Τα μεσάνυχτα, 12 και κάτι, φτάσαμε πλατεία Γλυφάδας. Πάλι καλά που υπάρχουν αρκετά περίπτερα και μπόρεσαν όλοι να ανεφοδιαστούν. Κάθησα σε ένα παγκάκι και ο κύριος που καθόταν ήδη διαβάζοντας ένα βιβλίο, με ρώτησε: "τι διαδήλωση είναι αυτή; Δεν την ξέρω". "Freeday κάθε Παρασκευή βράδυ και σήμερα είναι το Tour D' Atene", του εξήγησα και σύντομα η αντίδραση ήταν “μπράβο παιδιά”. Το 20λεπτο διάλειμμα τελείωσε και ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό, την πλατεία Ελευθερίας στον Κορυδαλλό. Περίπου 25 km, όπου τα περισσότερα είναι παραλιακά. Περάσαμε δίπλα από το Ελληνικό, το Σ.Ε.Φ., το λιμάνι του Πειραιά, την ιχθυόσκαλα του Κερατσινίου και ύστερα… Ύστερα άρχισε η ανηφόρα, μάλλον για να μας προετοιμάσει για το μετά. Η διαδρομή ήταν πολύ διαφορετική από τις συνηθισμένες. Έβλεπες πολύ θάλασσα και λίγες πολυκατοικίες. Στην πλατεία Ελευθερίας φτάσαμε περίπου στις 2 και κάτι. Μια μικρή εξάντληση είχε αρχίσει να εμφανίζεται, αφού λίγο η ζέστη, λίγο η πείνα (5 ώρες πριν το τελευταίο γεύμα), έκαναν το μαρμάρινο σκαλοπάτι μπροστά μου να φαίνεται σαν πολυθρόνα. Δεν το έβαλα κάτω όμως. Στόχος η επιστροφή στο Θησείο μέσω Θρακομακεδόνων και Αγίας Παρασκευής.

 

Για να ανηφορίζουμε, σιγά σιγά

Αυτή τη φορά η στάση κράτησε περισσότερο για να προλάβουμε να ανακτήσουμε δυνάμεις, μιας και ξεκινούσε σιγά σιγά η ανάβαση. Επόμενος προορισμός η πλατεία Βαρυμπόμπης, σε υψόμετρο 320 m περίπου και απόσταση περίπου 30 km. Περάσαμε από Αγία Βαρβάρα, Αιγάλεω, Ίλιον, Άνω Λιόσια επισκεφτήκαμε δηλαδή σχεδόν όλα τα δυτικά προάστια της Αθήνας, μέχρι που φύγαμε απο την πόλη και βγήκαμε στην εξοχή. Φτάσαμε σε ένα σημείο όπου υπήρχαν δέντρα αριστερά και δεξιά και μπορούσες να κάνεις ποδήλατο με άνεση αναπνέοντας οξυγόνο. Βρεθήκαμε να κάνουμε το γύρο του αεροδρομίου στο Τατόι, λίγο πριν ξημερώσει με δροσερό και καθαρό αεράκι. Εξαντλημένοι, φτάσαμε στην πλατεία Βαρυμπόμπης γύρω στις 5:30 το πρωί. Μια καρέκλα και μπόλικο νερό ήταν οι άμεσες ανάγκες, οπότε ο φούρνος που άνοιγε εκείνη την ώρα γέμισε από κόσμο. Πήγα για ένα μπουκαλάκι νερό, αλλά η ουρά ήταν ήδη 20 άτομα όπότε η επιστροφή στην πολύτιμη μεταλλική καρέκλα ήταν επιβεβλημένη. Δίπλα από μένα καθόταν ένα παλικάρι όπου είχε φέρει φαγητό από το σπίτι, φάβα και μια σαλάτα με παντζάρια, καρύδια κα ξύδι αν θυμάμαι καλά. Παρότι το στομάχι μου ήταν πιο άδειο και από τα κρατικά ταμεία, αρνήθηκα ευγενικά όταν μου προσέφερε λίγο. Μα πατζάρια;;; Πφφφφ.

 

Μα, που πήγε η κατηφόρα ρε παιδιά;

20 λεπτά αφού φτάσαμε στην πλατεία, ένας από τους οδηγούς ανέφερε ότι πρέπει να ξεκινήσουμε. Κανείς δεν χάρηκε στο άκουσμα, αλλά έπρεπε. Είχε ήδη αρχίσει να φαίνεται το φως του ήλιου και μόλις συνειδοτοποίησαμε ότι η νύχτα έφυγε ποδηλατώντας, η διάθεση ανέβηκε. Βοήθησε και η κατηφόρα που είχαμε μπροστά μας. Next stop, Αγία Παρασκευή, με τη σκέψη ότι είμαστε ψηλά και θα αρχίσουμε να κατεβαίνουμε. Έλα όμως που η διαδρομή περνούσε από Άνοιξη πρώτα… Η κούραση είχε αρχίσει να φαίνεται, αφού η ταχύτητα από τα 15 km/h μειώθηκε στα 10 με 11 στις ανηφόρες. Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ και ξεκίνησε η κατάβαση στην Κηφισιά όπου δεν έλειψαν τα απρόοπτα (δες εδώ). Η αστυνομία μας συνόδευε κατά διαστήματα και βοηθούσε τη πομπή να παραμένει συγκεντρωμένη, ειδικά στο κατέβασμα στην Κηφισίας. Οπότε γύρω στις 08:30 το πρωί φτάσαμε στην τελευταία στάση πριν τον τερματισμό: πλατεία Αγίας Παρασκεύης. Ευτυχώς υπήρχαν καναπέδες από τα τριγύρω μαγαζιά και μπορέσαμε να κάτσουμε λίγο. Ένα κρουασάν σοκολότα και ένα μπουκαλάκι νερό προσέφεραν την απαραίτητη ενέργεια για να μπορέσω να συνεχίσω για το Θησείο. Το διάλειμμα δεν κράτησε πολύ αφού ήμασταν αρκετά κοντά στον τερματισμό και επιπλέον ο ήλιος είχε αρχίσει να χτυπάει τα ταλαιπωρημένα μας κορμιά. Κατεβήκαμε τη Μεσογείων, ανεβήκαμε την Κατεχάκη, περάσαμε από Ζωγράφου και Παγκράτι χαμηλά, ώστε να βγούμε Σύνταγμα και να ακολουθήσουμε το δρόμο για τον τερματισμό. Μια μικρή ανηφόρα που συναντήσαμε την ένιωθα σαν ευθεία, αφού είχα περάσει τα 120 km ποδηλατώντας και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι σε 5 λεπτά θα είμαι πίσω, εκεί από όπου ξεκίνησα πριν από 12 ώρες περίπου.

Οι πρώτοι που έφτασαν στην πλατεία Ασωμάτων δημιούργησαν πολύ ωραία ατμόσφαιρα για αυτούς που ακολουθούσαν. Όσο νερό είχε μείνει στα μπουκάλια έγινε μπουγέλο και όλοι μαζί συγκεντρωθήκαμε να βγάλουμε αναμνηστικές φωτογραφίες. Το τρίτο Tour D' Atene είχε ολοκληρωθεί μετά από 12 ώρες συνολικά, 8,5 καθαρές ώρες ποδηλασίας και 126 περίπου χιλιόμετρα διαδρομής. Το να είμαι ένας από τους 300 που κατάφεραν να φτάσουν στο τέρμα αρκούσε για να διώξει όλη μου την κούραση. Τώρα; Τώρα περιμένουμε τον Σεπτέμβριο για το επόμενο Freeday, για ξεμούδιασμα, μέχρι τον επόμενο Γύρο της Αθήνας. Κοινότυπη η παρακάτω φράση αλλά έτσι είναι: πρέπει να το ζήσεις!