Σουγιάδες, πρεμιέρες και ολίγον άρωμα Γενεύης
Το κλίμα της έκθεσης και τα μοντέλα που ξεχώρισαν
- -
- -
Ξέρεις γιατί είναι ξακουστοί οι ελβετικοί σουγιάδες; Επειδή δεν είναι απλά μαχαιράκια, αλλά πολυεργαλεία σε μίνι συσκευασία. Έτσι ακριβώς είναι και η έκθεση αυτοκινήτου της Γενεύης. Δεν απλώνεται σε έκταση 48 γηπέδων ποδοσφαίρου, όπως συμβαίνει με τις αντίστοιχες των “Παγισίων” και της “Φρανκφούχτεν”. Το Σαλόνι της Γενεύης καταφέρνει να είναι μεγάλο μα και μαζεμένο ταυτόχρονα. Παρόλα αυτά, κάνα 50άρι χιλιόμετρα πρέπει να τα περπάτησα πάνω-κάτω το 2ήμερο των press days, 6-7 Μαρτίου – μάρτυρές μου οι κάλοι στα πόδια. Στα κομμάτια η κούραση όμως, όταν είσαι στη μεγαλύτερη ετήσια γιορτή της ευρωπαϊκής αυτοκίνησης.
Όπως τα τελευταία 3-4 χρόνια, έτσι και φέτος στα περίπτερα όλων σχεδόν των εταιριών πρωταγωνιστές ήταν τα ίδια τα μοντέλα και όχι οι εντυπωσιακές κατασκευές-σταντ και τα διάφορα συνοδευτικά events. Και όταν λέω μοντέλα, εννοώ τα τετράτροχα και όχι τα δίποδα… Και τι δεν είχε που λες η φετινή Γενεύη: υλικό για να ονειρεύεσαι (βλέπε π.χ. Ferrari F12 ή NSX), Ευρωπαϊκό Αυτοκίνητο της Χρονιάς (Ampera), σημαντικές πρεμιέρες αυτοκινήτων που θα οδηγούμε τα επόμενα χρόνια (όπως 500L, Β-ΜΑΧ, A-Class, 208 και Α3) και μπόλικο green (εδώ η λίστα είναι τόσο μεγάλη που θα κοιμηθείς μέχρι να κλείσει η παρένθεση). Εννοείται πως οι διάδρομοι της έκθεσης είχαν πλημμυρίσει από δημοσιογράφους κάθε εθνικότητας, “κατάσκοπους” που φωτογράφιζαν σπιθαμή προς σπιθαμή όλα τα νέα μοντέλα, επίδοξους παπαράτσι που φωτογράφιζαν σπιθαμή προς σπιθαμή όλα τα… “ωραία μοντέλα” αλλά και πολλούς/πολλές VIP και μη, που κατάφεραν να εξασφαλίζουν ένα από τα πολυπόθητα πάσα εισόδου. Πολλές από τις τελευταίες εκ… Ρωσίας, οπότε αντιλαμβάνεστε τι γινότανε στην έκθεση. Τολμώ να πω πως, το ματς ομορφιάς περίπτερα-διάδρομοι, έληξε με διπλό!
Είχε και μια διάχυτη αίσθηση αισιοδοξίας η Γενεύη, τόσο σε… μορφή λαμαρίνας, με τα νέα μοντέλα και τα αμέτρητα concept που παρουσιάστηκαν, όσο και στις συζητήσεις μας με τα στελέχη των εταιρειών – και δεν αναφέρομαι στην ελληνική αγορά. Ο δρόμος, φυσικά, είναι γνωστός και έχει ένα συγκεκριμένο χρώμα: πράσινο. Αυτό βέβαια, σε συνδυασμό με το αέναο κυνήγι της ασφάλειας, ενέχει τον κίνδυνο να χαθεί η έννοια της απόλαυσης όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα. Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα της αυτοκινητοβιομηχανίας, μοντέλα όμως σαν το Polo BlueGT, το 208 GTi ή το NSX, με κάνουν να πιστεύω πως θα το κερδίσει, και αυτό. Όσο για τις παγκόσμιες πρεμιέρες, ξεχωρίζω τις εξής:
Ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις – πολύ. Τι γίνεται όμως όταν αγριεύει ο ανταγωνισμός; (βλέπε A-Class).
Ίσως ομορφότερη και από την 6άρα κουπέ. Ακόμη και το μοντέλο χανόταν δίπλα της.
Ferrari F12berlinetta
Στο Μαρανέλο ξέρουν ακόμη να δημιουργούν όνειρα. Το αλογάκι παραμένει σίγουρα όρθιο…
Το στυλ του 500 σε μεγαλύτερη συσκευασία – όχι αναλλοίωτο πάντως.
Με τον 1.000άρη Turbo, είναι το ιδανικό αυτοκίνητο της σύγχρονης (και πολύπαθης) ελληνικής οικογένειας.
Το μότο τους στις ελβετικές διαφημίσεις τα λέει όλα: “Think you knew Hyundai? Think again”.
“Εκπέμπει” ποιότητα από παντού. Το περίμενα πιο όμορφο στο εμπρός μέρος.
Αλλαγή φιλοσοφίας και κατηγορίας. Αναμφίβολα ένα από τα 2-3 αστέρια της έκθεσης. Στη BMW και την Audi ανάψανε φωτιές…
Δύο βήματα εμπρός σε τεχνολογία, ένα πίσω σε εμφάνιση. Μοτέρ εκτός ελληνικής πραγματικότητας.
Μικρό 4x4 με όμορφη εμφάνιση και 1.4 Turbo 140 PS: ότι πρέπει για την Ελλάδα δηλαδή.
Μου αρέσει. Πολύ. Δείχνει περισσότερο εξέλιξη του κόμπακτ 206 παρά αντικαταστάτης του 207.
Τα μικρά υβριδικά βρήκαν το αντίπαλο – ηλεκτρικό – δέος.
Πολύ ενδιαφέρον. Όλα όμως θα εξαρτηθούν από την τιμή του.
Σχεδιαστικά, οι Σουηδοί στα τελευταία τους μοντέλα έχουν χτυπήσει φλέβα χρυσού και το V40 είναι μια ακόμη απόδειξη.
και στη συνέχεια 'Προσθήκη στην οθόνη αφετηρίας'