1o ΣΙΡΚΟΥΙ ΦΙΛΠΑ, 9 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2012 : Γιορτή!

Ο ήλιος έκαιγε αλλά ευτυχώς ένα αεράκι μας δρόσιζε. Οι θεατές όπως πάντα πολλοί, αλλά και πάντα μακριά, στην «άλλη πλευρά», αντί να είναι μαζί με αυτά που αγαπούν. Αγκαλιά με τα αυτοκίνητα που ήρθαν να δουν, να ζήσουν και να θαυμάσουν. Δυστυχώς παρέμειναν και πάλι περιορισμένοι στην απέναντι ευθεία.

Οι συμμετοχές ήταν πολλές με περισσότερες από 170 για τα αυτοκίνητα, αλλά και 78 για τις μοτοσυκλέτες. Και μπορεί τα νούμερα να φαίνονται εντυπωσιακά ποσοτικά, αλλά σε καμιά περίπτωση τα αυτοκίνητα που παρέλασαν δεν ήταν τα ποιοτικότερα, γιατί ξέρουμε ότι στη χώρα μας υπάρχουν πολύ περισσότερα κλασικά αυτοκίνητα πολύ μεγαλύτερης αξίας, που όφειλαν να κάνουν την  εμφάνισή τους, πέρα από τους συνήθεις ύποπτους!

Η χάραξη της… πίστας ήταν καλύτερη από κάθε άλλη φορά, γιατί τώρα υπήρχαν και στροφές, αντί μόνο αχυρόμπαλες, χωρίς βέβαια να λείπουν οι τελευταίες, που για χρόνια χαρακτήριζαν τους αγώνες ταχύτητας στη χώρα μας. Ήταν μια καλή μέρα για το κλασικό αυτοκίνητο και το διασκεδάσαμε, αλλά μόνο αυτό.  

Κατανοούμε πλήρως τα προβλήματα, τις συγκυρίες, καθώς τα οικονομικά και άλλα προβλήματα και σε καμιά περίπτωση δεν θα θέλαμε να υποβαθμίσουμε την προσπάθεια των ανθρώπων που δούλεψαν για να στηθεί αυτή η γιορτή του κλασικού αυτοκινήτου. Οι άνθρωποι της οργάνωσης, τους οποίους είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια, εργάστηκαν ατέλειωτα κάτω από τον ήλιο με αυταπάρνηση, κλέβοντας προσωπικές ώρες και αυτή τους η προσπάθεια θα πρέπει να τιμηθεί και οι επόμενες λέξεις ΔΕΝ είναι γραμμένες για αυτούς.

Δεν θέλουμε να παίζουμε τον ρόλο του «γκρινιάρη γέρου», αλλά που ήταν το party, που ήταν το show, οι μουσικές, οι επιδείξεις, οι διαγωνισμοί, οι εκδηλώσεις, το γιορτινό, το χαρούμενο; Εντάξει, η μέρα έπρεπε να ήταν χαλαρή, αλλά κανείς δεν είχε κάνει την παραμικρή προσπάθεια να τη μετατρέψει σε μια γιορτή, έτσι όπως έπρεπε να είναι. Έμεινε ένα όμορφο «γύρω-γύρω όλοι», αλλά κανένας δεν σκέφτηκε τους θεατές, τους αγωνιζόμενους, αλλά και τους φίλους. Δεν υπήρχε ούτε μια παράλληλη εκδήλωση (βλέπε μουσική, διαγωνισμός, επίδειξη), δεν υπήρχε πρόβλεψη για κάποιο φαγητό και αναψυκτικό. Δεν υπήρχε ούτε μια καντίνα και όταν προσπάθησα να σπάσω το μπλόκο και να εισέλθω στη καφετέρια βλέπε (Κ.Ψ.Μ.) της μονάδας, με απέπεμψαν στην… έρημο, ανακοινώνοντας μου ότι ήταν «μόνο για αεροπόρους»! Δηλαδή εμείς του πυροβολικού να διψάσουμε, εμείς οι… χορεύτριες του τύπου;

Αφήστε που αγωνιστικά το regularity, μόνο χρονομετρημένος αγώνας δεν ήταν, αφού οι περισσότεροι θεώρησαν καλό να ξεπεράσουν κατά πολύ το όριο των 65 χλμ./ώρα με αποτέλεσμα να μην ευχαριστηθούν αγώνα όσοι ακολούθησαν το γράμμα των κανονισμών.

Αλλά πέρα από τους αγωνιζόμενους, υπάρχουν και οι θεατές οι οποίοι έμειναν πάντα εκεί μακριά, χωρίς ουσιαστικά να καταλαβαίνουν το τι γίνεται στην από  εδώ πλευρά. Όπως πάντα έμειναν απληροφόρητοι να αναρωτιούνται το πώς και το γιατί. Και ας μην ξεχνάμε ότι ανάμεσά  τους ήταν πολλά νέα παιδιά που έφτασαν εδώ, γιατί απλά είχαν κάποτε ακούσει για το ιστορικό Τατόι. Πολύ φοβόμαστε ότι μην κατανοώντας  την ιστορική αξία του αεροδρομίου και μην καταλαβαίνοντας το αγωνιστικό μέλος, μάλλον απογοητευμένοι θα έφυγαν. Αυτό ήταν; Θα αναρωτήθηκαν και με το δίκιο τους.

Δικαιολογίες πάντα υπάρχουν, αλλά εμείς αποχωρήσαμε και πάλι με τη γεύση της «χαμένης ευκαιρίας», σκεφτόμενοι πάντα όλα αυτά που θα μπορούσαν να είχαν γίνει!