Το Μόντε της καρδιάς μας!

Το φετινό ράλλυ Μόντε Κάρλο ήταν ένας αγώνας  πραγματικά βγαλμένος από τα παλιά. Είχε εναλλαγές στην κορυφή, ένα καιρό, που έκανε τις ομάδες και την κατάταξη άνω κάτω, και τελικά ένα απίστευτο πόντιουμ.

Μια φάτσα να χαμογελά από τη δεύτερη θέση του βάθρου των νικητών σα να ζούσε, «τι σαν?» το ζούσε ο Buffier το όνειρό του, ένας Kubica «φωτοβολίδα ταλέντου» και ένας Sebastien Ogier, …..απλά ένας πολύ μεγάλος οδηγός. ‘Όλα αυτά μαζί, καθώς και η ρώσικη ρουλέτα που έπαιζαν πίσω στο σέρβις Παρκ οι υπεύθυνοι ομάδων για την επιλογή ελαστικών, πακέτο με την  πολύτιμη παρουσία, όσο σε κανένα άλλο ράλλυ του πρωταθλήματος,  των πλοηγών έφτιαξαν κυριολεκτικά το Σαββατοκύριακο μου.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ιδιαίτερα κέφια όλη τη βδομάδα. Από τη μια ο καιρός από την άλλη η ατμόσφαιρα γύρω μου με τον κόσμο άκεφο και κατηφή, χαλούσαν τη διάθεσή μου, ώσπου   είδα την πρώτη ειδική του Μόντε Κάρλο. Μπα, μπα, μπα τι μου λέτε; Ο Kubica ήταν πρώτος γενικής στην πρώτη ειδική του αγώνα  και το ξανάκανε στη δεύτερη. Ε, ρε γλέντια, είπα.  Βέβαια ήδη είχε εγκαταλείψει το περσινό αστέρι της σεζόν ο Βέλγος Neuville, και η υπόθεση σήκωνε ελληνικό, αφού το είχε λιώσει. Παράγγειλα λοιπόν  ελληνικό καφέ να ξυπνήσω και … ετοιμάστηκα για τη συνέχεια.

Η ωραιότερη ειδική του αγώνα σαφώς ήταν η 3η. Οι συνθήκες ήταν μικτές,  με άλλα λόγια τα είχε όλα, χιόνι, πάγο, στεγνό. Όσοι αποφάσισαν να τρέξουν με ελαστικά χιονιού την πάτησαν- όπως τα καμάρια μας της VW. Όσοι επέλεξαν μικτά ελαστικά κέρδισαν. Ο Buffier ήταν ένας από αυτούς και τέθηκε επικεφαλής με μια καλή διαφορά χρόνου, που του επέτρεψε να τερματίσει πρώτος την πρώτη μέρα και να μείνει αυτός άυπνος σήμερα, κάνοντας όνειρα για το μέλλον.

Στις επόμενες ειδικές ο Ogier επιτέθηκε και κατάφερε να πλασαριστεί μέχρι το τέλος της ημέρας στην 4η θέση πίσω από τους Buffier, Meeke και Kubica.

Τέτοιο δράμα είχαμε να δούμε στον αγώνα του πριγκιπάτου χρόνια τώρα και πάντα μα πάντα μας άρεσε, γιατί δικαίωνε την ομορφιά των ράλλυ, που το πιο όμορφο χαρακτηριστικό τους πάντα ήταν – μη κοιτάτε που το χάλασαν και αυτό – το αναπάντεχο το απρόσμενο.

Αυτό το χαρακτηριστικό, που έκανε τα φαβορί να δείχνουν φτωχοί κομπάρσοι και τα αουτσάιντερ φαβορί. Το αναπάντεχο κατά καιρούς είχαν προσπαθήσει να προβλέψουν οι οδηγοί και να αιφνιδιάσουν τους αντιπάλους ρισκάροντας.

Θυμάμαι ένα Μόντε Κάρλο, που έτρεχε ο Panizzi με ιδιωτικό Subaru και μπήκε σε μια ειδική και τον …χάσανε. Μπήκε στην επόμενη τους έριξε πάλι ξύλο. Είχε σωστά ελαστικά που οι άλλοι δεν διέθεταν γιατί οδηγούσαν εργοστασιακά τουτού και από την άλλη εκεί σε αυτά τα βουνά είχε το σπιτικό του και ήξερε τις ειδικές απέξω και ανακατωτά. 

Ακόμα και στο δικό μας τον αγώνα το έκαναν οι οδηγοί. Θα ξαναπούμε για τον McRae που στην Ευαγγελίστρια άδειασε από κάθε περιττό βάρος ακόμα και από την ρεζέρβα ή το τσαντάκι με τις σημειώσεις του Grist και έριξε στους υπόλοιπους σχεδόν ένα λεπτό διαφορά που δεν μπόρεσαν οι υπόλοιποι να μαζέψουν ποτέ.

Το ότι στο τέλος του αγώνα ο Ogier κατάφερε να κερδίσει και να πάρει η VW το πρώτο της τρόπαιο στη φωλιά των Γκριμάλντι, δεν σημαίνει ότι ήταν εύκολη υπόθεση. Η ομάδα της VW έχει πια τον αέρα του νικητή και την πείρα του πρωταθλητή για να πάρει μια δύσκολη νίκη, όπως αυτή στο φετινό Μόντε. Ο πρώτος αγώνας της χρονιάς ήταν δύσκολος και συνάμα απολαυστικός, όσο για το πόντιουμ στο τέλος, απλά απίθανο.

Πέρα από τις καιρικές συνθήκες ο αγώνας ήταν πολύ όμορφα σχεδιασμένος και θύμιζε παλιά καλά ράλλυ. Ήταν μια γιορτή του WRC με νυχτερινές ειδικές εντυπωσιακή εκκίνηση και άλλο τόσο απονομή και τερματισμός. Το Μόντε έχει από μόνο του περίσσια αίγλη, αλλά φέτος την έβγαλαν σε όλο της το μεγαλείο.

Φυσικά και οι καιρικές συνθήκες βοήθησαν πολύ στο να έχουμε ένα πολύ καλό αγώνα, αφού ο πάγος και το χιόνι κυριαρχούσαν και φυσικά η ρουλέτα, που λέγεται επιλογή ελαστικών έπαιξε ακόμα μια φορά το ρόλο του ρυθμιστή.

Αν και το Μόντε δεν ήταν ποτέ ενδεικτικό για τη δυναμική των ομάδων ή των δυνατοτήτων των οδηγών εν τούτοις φαίνεται και θέλω να πιστεύω ο,τι οι ανακατατάξεις στο υλικό των ομάδων καθώς και η είσοδος της Hyundai  στο χώρο θα δώσουν άλλον αέρα στο φετινό πρωτάθλημα. Πραγματικά δεν με νοιάζει αν όλους τους αγώνες τους κερδίσει ο Ogier ή ο Latvala αρκεί να είναι ανατρεπτικοί όσο το φετινό Μόντε. Ποιος αλήθεια έχει σκαρφαλώσει στα βουνά περιμένοντας ώρες για ένα πέρασμα και τον ένοιαζε ποιος κέρδισε τελικά τον αγώνα; Πληροφοριακά και μόνο ρωτούσαμε. Το ζητούμενο είναι να έχουμε πολλούς οδηγούς διαφορετικές ομάδες και την αίσθηση ότι ναι, μπορούν να κάνουν την ανατροπή.

Στο φετινό Μόντε κάποιοι φαίνεται οτι θα μας απασχολήσουν όλη τη χρονιά. Ένας από αυτούς είναι ο Kubica. Ο Πολωνός είναι ταχύτατος στην άσφαλτο και πεινασμένος να κάνει το κάτι παραπάνω. Εκεί ακριβώς την πατάει. Αν καταλάβει τι σημαίνει ράλλυ τότε θα μπορέσει να ισορροπήσει και να κάνει θαύματα, αλλιώς θα είναι κάτι σαν  «ιμιτασιόν Latvala». Φαντάζομαι ότι στην Πολωνία θα θέλει να κάνει το κάτι παραπάνω.

Αυτός που έδειξε ότι έδειξε οτι έχει και το τσαγανό και το μυαλό να φέρει αποτέλεσμα, αλλά και να είναι εκεί που πρέπει γρήγορος είναι ο  Ουαλός Elfyn Evans. Θα δείξει μέσα στη χρονιά τη πρόκειται να κάνει. Στο Μόντε πάντως ήταν αξιοπρόσεκτος.

Απίθανος ήταν ο Buffier. Ο μικρός με εντυπωσίασε όχι γιατί τέθηκε επικεφαλής, εκεί ευνοήθηκε από τη σωστή επιλογή ελαστικών, όσο ότι κρατήθηκε ψηλά δεν έκανε λάθη και εξακολουθούσε να είναι γρήγορος, κοιτώντας στα μάτια τον παγκόσμιο πρωταθλητή Ogier. Τι θα κάνει στους επόμενους αγώνες; Μόνο αυτός ξέρει. Χρειάζεται να τον εμπιστευθούν και να τον καθοδηγήσουν γιατί ταλέντο φάνηκε να έχει.

Ακόμα ένας που δεν του το είχα γιατί μέχρι τώρα ναι μεν ήταν ταχύς, αλλά δεν είχε κάνει κάτι εξαιρετικό ήταν ο Kris Meeke. Ο Βρετανός κατάφερε ότι δεν είχε κάνει τόσα χρόνια. Να είναι γρήγορος αλάνθαστος και ψηλά στην γενική κατάταξη. Φαντάζομαι ότι αυτή η χρονιά είναι το πιθανότερο η τελευταία του ευκαιρία για να κάνει κάτι στο WRC.

Για την ομάδα της Hyundai δεν μπορώ να πω κάτι γιατί δεν πρόλαβα να καταλάβω τι γίνεται. Από εκεί και πέρα μ’ άρεσε και η προσπάθεια του Ostberg με τη νέα του ομάδα ...αναμένουμε την επίδοσή του στο Σουηδικό, αλλά και στα χώματα που έχει δείξε ότι είναι δυνατός.

Τέλος το καπέλο έβγαλα στον Sebastien Ogier. Η αυτοπεποίθηση του είναι το κάτι άλλο. Στο φετινό Μόντε έδειξε και τρομερή σοβαρότητα και προσήλωση στο στόχο. Δεν μάσησε ούτε στιγμή. Τέθηκε επικεφαλής μετά από λυσσαλέα επίθεση και πήρε αυτό που ήθελε τη νίκη που του στέρησε πέρσι ο Loeb. Ο Ogier από τότε που του δόθηκε εργοστασιακό μπάκετ έδειξε ότι είναι φτιαγμένος από στόφα μεγάλου οδηγού. Συγκινητικό και ένδειξη πόσο οικογενειακό πνεύμα έχει η ομάδα της VW είναι το μήνυμα που έστειλε ο Ogier στον Sainz. «Μας έλειπες φέτος από το Μόντε κυρίως στην επιλογή των σωστών ελαστικών». Να θυμίσουμε ότι ο Sainz εγκατέλειψε στο Dakar από ατύχημα στην απλή ειδική. Μάλιστα τραυματίστηκε ευτυχώς ελαφριά.

Επόμενο ράλλυ στην απαιτητική Σουηδία μπας και αναστηθεί ο Latvala... άντε και ο Hirvonen. Aυτοί πάνε πακέτο!