WRC: Analyze Ράλλυ Μόντε Κάρλο

Για τους φίλους του WRC το Ράλλυ Μόντε Κάρλο είναι ο σημαντικότερος αγώνας της χρονιάς. Η ανυπομονησία να δούμε (είμαστε ανάμεσα σε αυτούς) τα αυτοκίνητα στα νέα τους χρώματα και τους οδηγούς με τις καινούργιες τους φόρμες, είναι ένα συναίσθημα που μας κυριεύει σχεδόν κάθε Γενάρη. Πόσω μάλλον φέτος, όπου όλες οι ομάδες είχαν αλλαγές στη σύνθεση τους με τις μεταγραφές να έχουν προκαλέσει αρκετές εβδομάδες νωρίτερα ισχυρό ηλεκτροσόκ στον κόσμο του WRC. Ο Ott Tanak στη Hyundai και ο Sebastien Ogier στην Toyota ήταν... “μεταγραφές αεροδρομίου”, αλλά απέμενε να δούμε στην πράξη πως θα απέδιδε ο καθένας με τη νέα του “φανέλα”. Βέβαια, είναι γνωστό ότι το Μόντε Κάρλο δεν προσφέρεται για ασφαλή συμπεράσματα. Ο αγώνας χαρακτηρίζεται από μία σειρά ιδιαιτεροτήτων που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να μας δώσουν ασφαλή εικόνα για τη συνέχεια του Πρωταθλήματος. Το ίδιο ισχύει και για το Ράλλυ Σουηδίας (αν γίνει...), αλλά και το Ράλλυ του Μεξικό με το μεγάλο υψόμετρο που πνίγει τους κινητήρες των αυτοκινήτων. Όμως, όλα αυτά θα έχουμε χρόνο να τα κουβεντιάσουμε μέσα από το gocar τους επόμενους μήνες.

Μέχρι τότε επιστρέφουμε στο Πριγκιπάτο του Μονακό, το οποίο φέτος αποδείχθηκε πως ήταν ενδεικτικό για το τι θα δούμε στη συνέχεια! Βλέπετε, οι συνθήκες μόνο μικτές δεν ήταν, αφού στο μεγαλύτερο μέρος του ήταν στεγνό με εξαίρεση τις ε.δ. του Σαββάτου που είχαν κάποια κομμάτια με χιόνι και πάγο. Βέβαια, με 304 αγωνιστικά χιλιόμετρα μόνο Ράλλυ δεν θύμιζε... 75 χλμ. ειδικών το Σάββατο και άλλα 64 την Κυριακή δεν είναι αγώνας του WRC, αλλά γύρος του Παν.Π.Ρ. Ο Jean Todt έχει δώσει σαφή κατεύθυνση να επιστρέψουν οι αγώνες στην παλιά λογική τους, αλλά μάλλον κανείς δεν τον ακούει. Πίσω στο Μόντε, λοιπόν, ο φετινός αγώνας δεν έκρυβε σε μεγάλο βαθμό παγίδες για τους οδηγούς. Με εξαίρεση τις ε.δ. του Σαββάτου, το Μόντε φέτος ως επί το πλείστων ήταν στεγνό και ουσιαστικά οι επιλογές των ελαστικών ήταν παρόμοιες για όλους. Σημαντικότερη αποδείχθηκε η διαχείριση τους, με αρκετούς να στοχεύουν σε συγκεκριμένες ειδικές ακολουθώντας διαφορετική στρατηγική για το που θα τα προφυλάξουν και πότε θα πιέσουν.

Στοιχείο που είδαμε από τους οδηγούς της Hyundai, και συγκεκριμένα από τον Thierry Neuville. Η κορεάτικη ομάδα κατέβηκε με πανίσχυρη σύνθεση, αλλά στο τέλος ήταν ο Βέλγος που φώναξε στην Toyota: “Μόνος μου και όλοι σας”! Με τον Tanak ζαλισμένο από την… πτήση με το i20 WRC και τον Loeb να χορεύει το χορό της βροχής, ο Neuville έμεινε μόνος του να παλεύει με τα Yaris. Αλλά δεν πτοήθηκε. Δέχθηκε την πρόκληση και στο τέλος κατάφερε να σημειώσει με πανηγυρικό τρόπο την 13η του νίκη στο θεσμό, κερδίζοντας στο Μόντε μετά από 11 προσπάθειες. Μία επικράτηση που προσωπικά ήθελε πολύ και είχε χάσει μέσα από τα χέρια του τα προηγούμενα χρόνια, και μάλιστα από δικά του λάθη.

Ανάμεσα στις δυσκολίες που αντιμετώπισε ήταν το γεγονός ότι ο Bruno Thiry που θα αποτελούσε τον πλοηγό του και θα τον ενημέρωνε για την κατάσταση των ε.δ., αρρώστησε! Ο Dani Sordo επιστρατεύτηκε να τον βοηθήσει, με τη συνεργασία να μην αποδεικνύεται εποικοδομητική στην αρχή, αλλά να εξελίσσεται ευεργετική στη συνέχεια με τον Neuville να ευχαριστεί δημοσίως τον Ισπανό στο τέλος. Ο Βέλγος ήταν ώριμος, δεν έκανε λάθος, ενώ διαχειρίστηκε ιδανικά τα ελαστικά του στο δεύτερο μισό του αγώνα. Η νίκη του ήταν δίκαιη και ο ταχύτερος χρόνος στην Power Stage είναι ενδεικτική για το πόσο άνετα αισθανόταν πίσω από το τιμόνι του i20 WRC. Βέβαια, τίποτα δεν τελειώνει το Γενάρη και αν θέλει να διεκδικήσει τον τίτλο μέχρι το τέλος επιβάλλεται να έχει διάρκεια στην απόδοση του. Η αχίλλειος πτέρνα του Neuville είναι οι αγώνες του δεύτερου μισού του Πρωταθλήματος. Αν γυρίσετε το χρόνο πίσω θα διαπιστώσετε ότι παραδοσιακά ο Βέλγος είναι στη μάχη του τίτλου μέχρι το Ράλλυ Φινλανδίας. Από εκεί και έπειτα χάνει έδαφος. Αυτό είναι το στοιχείο που επιβάλλεται να αλλάξει αν θέλει να έχει ρεαλιστικές πιθανότητες για διεκδίκηση του τίτλου μέχρι το τέλος.

Από την άλλη, όμως, έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα που οφείλει να εκμεταλλευθεί! Το Hyundai i20 WRC είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του, την ώρα που οι βασικοί του αντίπαλοι (οι κ.κ. Tanak και Ogier) μετρούν μόνο μέρες δοκιμών πίσω από το τιμόνι των νέων τους αυτοκινήτων. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Εσθονός Παγκόσμιος Πρωταθλητής του 2019 και ομόσταυλος του στη Hyundai πλέον, Ott Tanak, εγκατέλειψε νωρίς χάνοντας την ευκαιρία να προσαρμοστεί ακόμα περισσότερο με το Hyundai. Και μάλιστα με εντυπωσιακό τρόπο. Ένα λάθος σημειώσεων, αρκετά περισσότερα χιλιόμετρα και η φόρτιση της ανάρτησης ήταν στοιχεία αρκετά για να τον... εκτοξεύσουν πολλά μέτρα εκτός δρόμου. Η έξοδος του Εσθονού ήταν μία από τις πλέον σφοδρές της καριέρας του και έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα τη διαχειριστεί. Πάντως, για ακόμα μία φορά διαπιστώσαμε πόσο ασφαλή είναι τα σημερινά WRCars, αφού κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι θα είχε συμβεί πριν από κάποια χρόνια σε αντίστοιχη περίπτωση. Όπως και να έχει, ο Tanak μπορεί να δηλώνει όπου σταθεί και όπου βρεθεί πως έκανε την καλύτερη κίνηση μεταπηδώντας στη Hyundai, αλλά σίγουρα στις ασφάλτινες ε.δ. του Μόντε (όσες πρόλαβε να κάνει) δεν είχε την ταχύτητα που τον διέκρινε με το Yaris τα προηγούμενα χρόνια. Σίγουρα, είναι νωρίς ακόμα, αλλά θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν θα δικαιωθούν όσοι αναφέρουν ότι το i20 WRC ειδικά στην άσφαλτο είναι ένα αυτοκίνητο “χτισμένο” επάνω στον Neuville.

Αυτή τη θεωρία φαίνεται να βιώνει ο Sebastien Loeb, που ταλαιπωρήθηκε σε μεγάλο βαθμό σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Ο εννιά φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής τα βρήκε σκούρα την Παρασκευή έχοντας μπροστά του “βρώμικο” δρόμο από τις μπούκες των προπορευόμενων, αλλά η κατάσταση δεν βελτιώθηκε το Σάββατο όταν και αντιστράφηκε η σειρά εκκίνησης. Ένα τετ α κε ήταν αρκετό για να του στοιχίσει την 4η θέση, αλλά και να τον κάνει να κοκκινήσει από θυμό. Η αντίδραση του ήταν να ρισκάρει την τελευταία μέρα. Όταν όλοι επέλεξαν να πάρουν έξι ελαστικά συνδυάζοντας τη μαλακή και την πολύ μαλακή γόμα, ο Γάλλος προτίμησε πέντε για λόγους βάρους. Και μάλιστα μόνο με την πολύ μαλακή γόμα ελπίζοντας για βροχή! Φυσικά δεν έριξε ούτε σταγόνα, τα ελαστικά του διαλύθηκαν από την πρώτη ε.δ. και ο 9άκις βρέθηκε να διασύρεται στις ε.δ. προσπαθώντας απλά να τερματίσει. Η απόφαση του να μην τρέξει στο Ράλλυ Σουηδίας είναι απόλυτα λογική. Με δεδομένο ότι ποτέ οι χιονισμένες επιφάνειες δεν ήταν οι αγαπημένες του, περισσότερο εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι συζητούσαν με τη Hyundai να λάβει μέρος στον αγώνα. Το 2019 ήταν η άρνηση του Dani Sordo που τον έφερε στην εκκίνηση του σουηδικού Ράλλυ. Φέτος, με αρκετούς οδηγούς ελεύθερους στην αγορά έμοιαζε τουλάχιστον περίεργο να λάβει μέρος. Περισσότερα ερωτηματικά προκαλεί η επιλογή του Craig Breen αντί του Andreas Mikkelsen, γεγονός που δείχνει ότι ο Andrea Adamo μάλλον δείχνει την πόρτα της εξόδου στο Νορβηγό...

Προβλήματα του είδους δεν έχει να αντιμετωπίσει ο Tommi Makinen στην Toyota. Μετά την αποχώρηση του Tanak από την ιαπωνική ομάδα έφερε ότι καλύτερο κυκλοφορούσε στην αγορά. Και δικαιώθηκε. Και αν για τον Sebastien Ogier δεν υπήρχε καμία αμφιβολία, ο Elfyn Evans φρόντισε από τον πρώτο αγώνα να τον δικαιώσει. Το 2-3 στην αυλαία της χρονιάς είναι αποτέλεσμα που ίσως και να “χαρίσει” τίτλο στη συνέχεια. Βέβαια, ο Γάλλος έξι φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής για ακόμα μία φορά δεν ήταν ικανοποιημένος στο τέλος του αγώνα. Ήθελε την 7η νίκη του στο Πριγκιπάτο και ήξερε πως όταν πέρσι είχε κερδίσει με το C3 WRC οι περισσότεροι περίμεναν πως φέτος θα το κατάφερνε ακόμα πιο εύκολα. Όμως, δεν είχε υπολογίσει τον Neuville, ο οποίος ήταν ταχύτερος και σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια, αξιόπιστος! Αρχικά, στο στεγνό οδόστρωμα αισθάνθηκε σαν στο σπίτι του στο τιμόνι του Yaris WRC.

Όταν οι επιφάνειες έγιναν μικτές το Σάββατο, αλλά και στις ειδικές με “κατσαρό” οδόστρωμα δεν είχε την αυτοπεποίθηση να πιέσει και να πάρει τα ρίσκα των αντιπάλων του. Βέβαια, στο τέλος μίλησε για ακόμα μία φορά η εμπειρία του και ξεπέρασε το εμπόδιο του ομόσταυλου του, τερματίζοντας 2ος. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι καθρέφτης ενός οδηγού είναι οι επιδόσεις απέναντι σε αυτόν με ίδιο αυτοκίνητο. Και αν στο τέλος βρισκόταν πίσω από τον Evans, τότε η συζήτηση θα ήταν τελείως διαφορετική. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο Γάλλος είναι “ζεστός” και με το Yaris WRC θα διεκδικήσει μέχρι τέλους τον 7ο τίτλο της καριέρας του. Και πιθανότατα τον τελευταίο, αφού για ακόμα μία φορά δεν έκρυψε την πρόθεση του στο τέλος της χρονιάς να αποσυρθεί από το WRC.

Κάτι που ανοίγει το δρόμο στον Elfyn Evans, ο οποίος στο Μόντε Κάρλο έδειξε να συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε πέρσι. Ο νεότερος απόφοιτος της... μεγάλης του Malcolm Wilson σχολής, δικαίωσε όσους θεωρούσαν ότι είναι έτοιμος για το άλμα στην καριέρα του. Σίγουρα, τον βοήθησαν οι καιρικές συνθήκες, αφού είναι γνωστό ότι στη στεγνή άσφαλτο είναι ικανός για τη νίκη, όντας από τους κορυφαίους Βρετανούς ever σε αυτές τις επιφάνειες. Αυτό που δεν περίμενε ίσως και ο ίδιος, είναι να δείχνει το δρόμο στους Ogier και Neuville, όντας επικεφαλής σε μεγάλο μέρος του αγώνα. Μπορεί στο τέλος να μην άντεξε την πίεση, ειδικά μετά από μία μικρή έξοδο το Σάββατο που κλόνισε μέρος της αυτοπεποίθησης του, αλλά μοιάζει ικανός για το καλύτερο και να μεγαλώσει μέσα στο 2020 τον αριθμό των νικών του. Το Yaris WRC θα είναι όπλο στα χέρια του, με τον ίδιο να φημίζεται για την ικανότητα του στο στήσιμο. Μην ξεχνάμε ότι εδώ και αρκετά χρόνια αποτελούσε έναν από τους βασικούς εξελικτές της M-Sport.

Βέβαια, όλα αυτά λίγο απασχολούν τον 19χρονο Kale Rovanpera που έγραψε ιστορία στις ε.δ. του Ράλλυ Μόντε Κάρλο. Ο νεαρός Φινλανδός “άρπαξε” την ευκαιρία από τα μαλλιά και έκλεισε πονηρά το μάτι στους υπόλοιπους. Η 5η θέση που κατέκτησε δεν ήταν αποτέλεσμα κορυφαίων επιδόσεων, αλλά ώριμης αντιμετώπισης και οδήγησης. Γνώριζε εξαρχής ότι στην πρώτη του εμφάνιση με το Yaris θα ήταν αδύνατο να στοχεύει σε κάτι περισσότερο. Βελτίωσε σταδιακά τους χρόνους του, απέφυγε τα λάθη και φυσικά δεν προβληματίστηκε ποτέ από οδηγούς επιπέδου Greensmith και Katsuta. Ο Rovanpera θεωρείται επόμενος Πρωταθλητής και σε αγώνες που γνωρίζει και ταιριάζουν στο οδηγικό του στυλ είναι ικανός για το κάτι παραπάνω. Προσωπικά θεωρούμε ότι φέτος θα ανέβει στο βάθρο ενός αγώνα, με το Ράλλυ της Σουηδίας να είναι ένας από αυτούς που θα μπορούσε να κάνει την υπέρβαση.

Όμως, τον ίδιο αγώνα περιμένουν και στην M-Sport! Με τους Esapekka Lappi και Teemu Suninen στις τάξεις τους, οι Malcolm Wilson και Richard Millener δεν είχαν μεγάλες προσδοκίες από τον αγώνα του Πριγκιπάτου. Οι δύο Φινλανδοί δεν φημίζονται για τις επιδόσεις τους στην άσφαλτο και δεν έτρεφαν ψευδαισθήσεις πριν τον αγώνα. Την ίδια ώρα, τα φύλλα που μαζεύτηκαν στον εμπρός προφυλακτήρα των Fiesta WRC στις νυκτερινές ε.δ. της Πέμπτης, τίναξαν στον αέρα την προσπάθεια του Suninen και παραλίγο να κάνουν το ίδιο με αυτή του Lappi.

Όμως, το κλίμα αντιστράφηκε τελείως στη συνέχεια με τον περσινό οδηγό της Citroen και Πρωταθλητή Ευρώπης το 2014 να τερματίζει 4ος και να σημειώνει το καλύτερο αποτέλεσμα της καριέρας του στο Μόντε. Η πραγματικότητα είναι ότι στον εναρκτήριο αγώνα της χρονιάς κανείς δεν είχε απαιτήσεις από τους δύο Φινλανδούς. Στη Σουηδία, όμως, η κατάσταση θα είναι τελείως διαφορετική, αφού πλέον θα πρέπει να αποδώσουν. Και ειδικά ο Suninen πρέπει να αρχίσει να δικαιολογεί την... εμμονή και την πίστη που δείχνει ο Wilson στο πρόσωπο του τα τελευταία χρόνια.

Ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή και όσα έγιναν στην Gap και τη νότια Γαλλία, σίγουρα δεν μας αποκαλύπτουν όσα θα δούμε στους υπόλοιπους 12 αγώνες. Ουσιαστικά πήραμε μία πρώτη γεύση και όπως όλα δείχνουν οι πρωταγωνιστές δεν θα αλλάξουν σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Η “Αγία Τριάδα” των Neuville, Ogier και Tanak θα έχει τον πρώτο λόγο και δύσκολα θα μπει κάποιος σφήνα ανάμεσα τους. Παρόλα αυτά, οι προϋποθέσεις να δούμε εκπλήξεις υπάρχουν και μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις ανάλογα τον αγώνα.